برای انتقال آب زراعی سازه هایی بر دره های عریض و عمیق رود خانه های منطقه كه اكنون جز بستری خشك اثری از آنها باقی نیست ایجاد میكردند كه اهالی محلی بادامك و ورامینك به آنها نا سمان (NASEMAN)میگویند.این سازه ها یا پلهای آّب رسان را «آباره» نیز میگویند. این پل آبرسان در غرب روستای بادامك و در مجاورت اراضی روستای ورامینك قرار دارد و برای دسترسی به آن می توان از جاده سعید آباد- شهریار استفاده كرد. قبل از رسیدن به پل رو گذر راه آهن مسیری خاكی بسوی ورامینك وجود دارد بارز ترین اثری كه در این قسمت به چشم می خورد پل آبرسان بادامك است.مصالح عمده به كار رفته در ساختار پل قلوه سنگهای طبیعی در قسمت بدنه و پی و آجرهایی در ابعاد( ۲۰×۲۰×۴ )سانتی متری در دیواره ها و در طاق چشمه مركزی می باشد.طاق پل به شكل گهواره ای و دارای ۵/۳ متر ارتفاع و عرض دهانه ای به طول ۸/۲متر و طول پایه اش ۶/۳ متر می باشد.بخش فوقانی پل ۳متر عرض دارد كه آب راهی به عرض۹۰سانتیمتر و عمق ۵۰ سانتی متر در آن ساخته و داخل آن را اندود كرده اند.این پل دارای تزئینات آجری به شكل لوزی بر دو سطح سقف گهواره ای و همچنین تلفیق آجر و سنگ بر روی دیواره ها می باشد.بر اساس شواهد و نوع معماری پل آبرسان بادامك این پل در دوران اسلامی و اوایل دوره قاجاری ساخته شده است.