خانه تاریخیِ «نیما یوشیج»

این خانه سفره خانه می شود
مرد خریدار وقتی می شنود كه روز یكشنبه ١٥ نفر با چكش در خانه را باز كرده اند، عصبانی می‌شود و می گوید:«كی؟ كِی؟ كسی حق نداشته. آقای مسجدی، مالكش رفیقمه. همین دیشب با هم بودیم.» اسمش «آقای نوری» است.

«با خانه نیما چه می كنید؟» با خونسردی می‌گوید كه سفره خانه اش می كند. «گفتن ٨ میلیارد تومان می فروشن. شهرداری مدعی بود كه اینجا آثار ملی است. الحمدلله كه خارج شد. دادگاه به نفع ما رأی داد.» صاحب خانه كیست؟ جواب می‌دهد :«آقای مسجدی. سه دانگ به نام یك نفر. دو دانگ به نام یك نفر و یك دانگ آخر هم به نام یكی دیگر. یعنی سه تا مالك دارد.» آمده تا خانه را متر كند. كنار دیوار عقب نشینی كرده همسایه، قدم های بلند بر می دارد:«باید عرض بالایی رو متر كنم، می دونید كه؟ اصلاحی می خوره، هم از ضلع جنوبی، هم از بالا.» همسایه راه می دهد تا زمین پاركینگ را اندازه بزند و خریدار می پرسد:«اندازه عرض خونه تون چنده؟» پیرمرد می گوید:« بالاخره باید تكلیفش روشن شود.» و آقای نوری كه دیروز دفتر مالك بوده و حالا منتظر كلید است، با آب و تاب جواب می دهد:«روشن است. فقط باید مجوز بگیریم. شهرداری هم حریم رو معلوم كرده. این هم كپی سند.
 
باید بررسی كنم، ببینم بعد از اصلاح چقدر از زمین می مونه. از این طرف ٦ متر می ره، ٦ متر هم از عرض. سند اولش، اونی كه مال زمان نیما بود، ٥٨٦ متر بود. ولی الان طبق سند از اصلاح شده اش ٣٩٦ متر مانده. با این وضعی كه من می بینم بعد از اصلاح ٣٠٠ متر به زور می مونه. اول از همه باید بازسازی اش كنیم تا موقتا سفره خونه شه. البته اگر با یكی از وراث توافق كنم اینطور می شه. اصل كاری هم انجام شده.» اصل كاری رای به خروج خانه شاعر از آثار ملی است، تنها به این دلیل كه اسناد از نظر دادگاه ارزشمند نبوده اند.«خُب نیما یوشیج وقتی می آمده تهران، اینجا ساكن می شده. یكی از این اشخاصی بود كه اهل ادب و اینها بود. سندی هم به نام نداشت. میراثی ها استناد كرده بودن به نوشته های نویسنده ای كه خونه اش همین بغله. شكر خدا دادگاه رد كرد. نمی دونم بنده خدا اجاره نشین بود یا نه اما خونه مال خودش نبود، مطمئنم. چون سندش نیست. آقای مسجدی معروف؛ كه الان خونه مال خودشه، چند ملك جاهای دیگر هم داره. ولی ملك «تابلو»اش همینه كه به خاطر رفت و آمد نیما سر و صدا كرده. سر جمع چیز خاصی هم نداره با این همه اصلاحی.»

چند سوال و ٤٧ تذكر
تا قبل از این كمتر كسی پا پی خانه نیما بود. این چند وقت چنان شده كه حتی ، ۴۷ نفر از نمایندگان در مورد تعلل در نگهداری از خانه نیمایوشیج به وزیر ارشاد تذكر داده اند. بیشتر از دو ماه طول كشید تا این خبر برسد كه خانه نیما از ثبت خارج شده و هر لحظه امكان  تخریبش هست. وقتی این اتفاق افتاد گروهی از شاعران، نویسندگان و هنرمندان بیانیه‌ای نوشتند و برای جلوگیری از تخریب خانه نیما در تهران و پیگیری بازسازی آن و تبدیلش به خانه شعر معاصر ایران، امضایش كردند.
 
آنها در این بیانیه چند سوال پرسیده اند: نقش سازمان میراث فرهنگی در ثبت و نگهداری منزل نیما یوشیج پدر شعر امروز ایران چیست؟ اگر این خانه در فهرست اثار ملی به ثبت رسیده است علت خارج شدن آن از این فهرست چیست و چرا با وجود ثبت شدن در فهرست آثار ملی در سال های گذشته، هیچ گونه تلاشی برای حفظ و نگهداری و كاربری فرهنگی این ملك انجام نشده است؟ و چرا این بنا در حال حاضر به ویرانه‌ای تبدیل شده است؟ از این سازمان می‌خواهیم كه روند پیگیری خود برای جلوگیری از خروج این خانه از فهرست میراث ملی را به صورت روشن و شفاف بیان كرده و توضیح دهد كه چرا موفق به نگهداری این بنا در فهرست آثار ملی نشده است؟