شهرك علی آباد بالا در جنوب استان گیلان و هم مرز با استان های زنجان و قزوین قرار داردو دقیقا بین كوه ودریاچه سد سفید رود قرار گرفته.جاده منجیل به طارم هم از نزدیكی آن می گذرد كه از شرق به منجیل واز غرب به طارم می رسد و در واقع تنها راه ارتباطی آن با مناطق دیگر می باشد. شهرك علی آباد كه تا قبل از انتقالش به مكان فعلی به آن روستای علی آباد گفته می شد،دارای آب وهوای گرم وخشك و زمستان هایی با سرمای شدید است. البته دارای مناطق ییلاقی بسیار زیبایی می باشد كه توانسته نظرهای بسیاری را به خود جلب كند.شاید در حال حاضر مهم ترین شاخصه علی آباد قرار گرفتنش در نزدیكی دریاچه سد سفید رود است. كه اهالی از آن بهره هایی نیز دارند كه می توان به استفاده تفریحی و ماهی گیری اشاره كرد.
علی آباد دارای حدود ۷۰۰ خانوار با جمعیت ۱۵۰۰ نفر است. نز دیك ترین شهر به آن هم منجیل با فاصله تقریبی ۷ كیلومتر است.
چند سالی است كه برخی از اهالی، در بستر خشك شده دریاچه سد سفیدرود كه در فصل گرم به علت كمبود آب پدید می آید به كشت برنج اقدام كرده اند كه البته این كار در ابتدا به همت و تلاش یكی از اهالی انجام شد و كسی تصور نمی كرد كه در آب وهوای گرم و خشك علی آباد این امر ممكن باشد. كه با زحمات فراوان برنج بسیار مرغوبی نیز به عمل آمد.
سال ۱۳۶۹ساعت ۱۲ و ۳۰ دقیقه اتفاقی برای روستای علی آباد افتاد كه باعث تحولی اساسی در آینده آن شد. زلزله مصیبت‌بار ۳۱ خرداد ۶۹،با قدرت ۳/۷ دهم ریشتر، بر اساس آمارهای غیر رسمی تا ۳۷ هزار كشته و ۴۰۰ هزار بی خانمان بر جای گذاشت و با تخریب ۱۰۰ هزار واحد ساختمانی، یكی از بزرگترین خسارات را به مناطق شهری ایران در قرن بیستم وارد كرد و سه شهر بزرگ منجیل، رودبار و لوشان و روستاهای فراوانی را به شدت تخریب كرد
زلزلة ۳۱ خرداد ۶۹ (۲۱ ژوئن ۱۹۹۰) منجیل – رودبار در استان‌های گیلان و زنجان در ساعت ۳۰ دقیقه بامداد به وقت ایران و ساعت ۲۱ به وقت گرینویچ به وقوع پیوست و در رودبار و توابع آن، طارم در شمال غرب زنجان و منجیل و توابع آن به محدوده شعاع ۱۰۰كیلومتری خسارتهای مالی و جانی به دنبال داشت
بعد از آن حادثه اهالی روستا به محلی پایین تر از آن برای اسكان موقت و در كمتر از ۱۰ سال به طور تدریجی از اسكان موقت به اسكان دائم انتقال یافتند. در محل جدید زمینه برای پیشرفت وتوسعه فراهم شد و علی آباد از یك روستا به یك شهرك تبدیل شد. شاید تا قبل از سال ۶۹ كسی تصور نمی كرد روستای علی آباد كه رفت و آمد از آن به نز دیك ترین شهر با سختی زیادی همراه بود و امكانات چندانی نداشت در عرض ده سال به این شكل متحول شود. درحال حا ضر علی آباد هیچ شباهتی با گذشته خود ندارد و این عدم شباهت را می توان از خانه های منظم كه نصبت به قبل قابل اطمینان تر هستند و كوچه ها و خیابان های آسفالت و لوله كشی آب وخطوط تلفن و دسترسی اهالی به شهر و… فهمید.
علی آباد از لحاظ مذهبی نیز دارای ویژگی هایی نیز هست به شكلی كه سابقا به علی آباد قم منطقه نیز اطلاق می شد. مراسم مذهبی مانند تاسوعا وعاشورا با شكوه برگزار می شوند. در صبح تاسوعا، مردم به شكل دسته های سینه زنی از مكان جدید خارج می شوند و و راه محل قبلی كه در اثر زلزله ویران شد را در پیش می گیرند و یاد كشته شدگان زلزله و رفتگان سالهای پیش وشهدای محل را گرامی می دارند.بعدازظهر تاسوعا نیز به شكل دسته سینه زنی به شهرك علی آباد پایین یا(شهرك سفید رود) كه در نزدیكی منجیل واقع شده می روند وبه سینه زنان آنجا ملحق می شوند. بسیاری از ساكنان شهرك سفید رود سابقا از اهالی علی آباد بوده اند و به همین دلیل رابطه تنگاتنگی بین این دو شهرك وجود دارد.
صبح عاشورا دسته سینه زنان از مسجد امام زمان علی آباد به راه می افتند و پس از گذشتن از خیابانها و كوچه های اصلی، بر سر مزار اهل قبور می روند و پس از نثار فاتحه به مسجد بر می گردند. این مراسم تا ظهر به طول می انجامد كه نماز ظهرعاشورا را نیز در مسجد به جا می آورند. نزدیك به غروب ، مراسم شام غریبان هم به همین شكل ولی خلاصه تر و سریعتر انجام می شود. در سالهای اخیر كمی از رونق این مجالس كاسته شده.
شاید در نگاه اول در زبان مردم علی آباد رگه هایی از زبان های گیلكی و مازندرانی وفارسی پیدا كنیم.اهالی علی آباد دارای زبانی قدیمی هستند كه البته در حال حاضر بسیاری از آن در حال فراموشیست.
ایرج اعتدادی، خدابخش نظری، فرهاد شعیبی، تورج حیدری، پرویز حسن زاده، حسین امیری نیا، اكبر شریفی، محمد مهری، محمد مهدی طهماسبی، قربانعلی لاچینی، ایرج حسین زاده، پرویز سرمعلی زاده.
این نام ها، نام شهدای علی آباد بالا وپایین است. امنیت كامل و تغییر و تحول مثبت علی آباد مدیون این عزیزان است كه با جان دادن برای اسلام ، زمینه را برای شكوفایی سرزمین اسلامی فراهم كردند. نام این عزیزان برای یاد آوری رشادت هایشان، بر برخی از كوچه های این شهرك می درخشد.
