روستای چماقستان كه چندسالی است نام آن به چمنستان تغییر یافته یكی از روستاهای شهرستان املش میباشد.این روستا به دلیل اینكه از جاذبه های طبیعی همچون رودخانه شلمان روداز یك طرف،باغات چای و مزارع از طرفی دیگر برخودارمیباشد بسیار چشم نواز است.شغل عمده مردم این روستا كشت برنج و چای بوده و درگذشته نه چندان دور اغلب ساكنین روستا از دام و طیور در حد رفع حاجات روزانه بهره مند بودند.اما چند سالیست به دلیل مهاجرت نسلهای جوان به شهرهای بزرگتر به خصوص تهران نیروی كار جوان در این روستا كاهش یافته و دیگر مانند سابق روحیه كارو كشاورزی در ساكنین این محل دیده نمیشود.مهمتر از همه این كه در دو سه سال گذشته به دلیل بها ندادن به كشت چای در این منطقه ،باغات چای به كلی بایر مانده و متاسفانه كشت چای تقریباً در این محل منسوخ گشته است.و افراد فرصت طلب از شهرهای بزرگتر به دلیل ارزان بودن زمین در این محل شروع به خریداری زمین های كشاورزی جهت تغییر كاربری اراضی نموده اند.ودرحال حاضر افراد غیربومی زیادی به دلیل ارزان بودن زمین و مسكن در این محل ،به آنجا هجوم آورده و یگر صفا و صمیمیت قبلی در این محل به چشم نمیخورد.
از دیرباز آداب و رسوم زیبایی در این محل وجود داشته كه اكنون سایه روشنی از آن در این روستای زیبا به چشم میخورد.به عنوان مثال در مورد ازدواج.در زمانهای نه چندان دور مراسم عروسی در هفت روز و هفت شب برگزار میشدكه در این هفت روز از طرف خانواده داماد اهل محل برای شام و ناهار پذیرایی میشدند.روز قبل از عروسی همسایه ها و اهالی محل در سینی بزرگی كه به آن مجمعه میگفتند مواد غذایی مورد نیاز برای مصارف عروسی همچون رب،روغن،سیب زمینی،گوشت،مرغ و………را گذاشته بر سرمیكردند و هلهله كنان راهی خانه پدر داماد میشدند و بدین ترتیب در تدارك غذای عروسی سهیم میگشتند.بعد از عروسی زمان پاگشای عروس،وی تعدادی از دوستان و فامیل خود را دعوت میكرد كه وی را تا خانه داماد مشایعت نمایند و شام یا ناهار را در خانه داماد میخوردند.در هنگام ورود عروس به خانه پدر شوهر وی تكه ای زمین به عنوان هدیه پاگشا به نام عروس میكرد و عروس میخی به دیوار میكوفت به نشانه محكم كردن جایگاه خویش در خانه شوهر.در مورد پاگشای داماد نیز بدین ترتیب وی تعدادی از رفقا و خانواده خویش را برای مشایعت تا خانه پدر عروس دعوت میكرد و آنها نیز شام یا ناهار میهمان خانه پدر عروس بودند.در اولین سال ورود عروس خانم به خانه داماد و زمان كشاورزی ،عروس به همراه چند تن از دوستان صمیمی به هنگام نشا به مزرعه پدر شوهرش رفته ودر آنجا با برگزاری مراسم جشن و هلهله وارد مزرعه برنج شده و مقداری نهال برنج را كاشته و بدین ترتیب از پدر شوهر و مادرشوهرش هدیه ای دریافت میكرد.در عید قربان خانواده داماد گوسفندی را تزئین كرده دست و پای آن را حنا گذاشته و همراه هدایایی به خانه عروس میبردند.به همین ترتیب در شب یلدا و نیز عید غدیر خم هدایایی به عروس داده میشد.از دیگر رسمهای جالب محلی كه هم اكنون نیز كم و بیش پابرجاست مراسم نوروزی خوانی است كه كم و بیش در روستای چماقستان پابرجاست.مدتی مانده به عید مثلا اواسط اسفندماه چند تن از آقایانی كه مخصوص این كار بودند بشبانه به خانه اهالی محل رفته و نوید آمدن بهار را با خواندن اشعاری میداند و برای صاحبخانه آرزوی داشتن سالی خوش همرا با سلامتی را آرزو میكردن و در عوض صاحبخانه مبلغی پول یا تخم مرغ و یا مقداری برنج به آنها میداد. با حلول سال نو و آمدن عید در اولین روز عید تمام بزرگان محل در دسته های چند نفری گرد هم آمده و به خانه افرادی كه در سال گذشته عزیزانی را از دست داده بودند میروندو بدین ترتیب باعث تسلی خاطر بازماندگان آن مرحوم میشوند.و مردم روستا كه معمولا همه با هم نسبت فامیلی دارند در ایام عید به خانه های یكدیگر رفته و شیرینی و نان سنتی كه دست پخت زنان روستا میباشد را نوش جان میكنند.در روز اول عید بچه های روستا با هم جمع شده و به در خانه ساكنین محل رفته و از آنها طلب عیدی میكنند و صاحبخانه مبلغی پول و یا شكلات و شیرینی و یا تخم ورغ به عنوان عیدی به آنها میدهد.هرچند درحال حاضر به دلیل رسوخ فرهنگهای شهری در این روستا این آداب و رسوم زیبا كمرنگ گشته اما كماكان روح همدلی و همبستگی در میان ساكنان محل به چشم میخورد.در گذشته نه چندان دور اهالی روستا شبها گرد هم جمع آمده واوقات خوشی را در كنار هم سپری میكردند مخصوصاً با گفتن قصه های جالب برای كودكان لحظات دلچسب و فراموش نشدنی را برای آنها رقم میزدند.در گذشته یعنی دوران قبل از انقلاب اربابانی از جنس خان زاده ها بر این روستا حكومت میكردن و تنی چند از اهالی این محل را به عنوان نماینده خود در روستا جهت نظارت بر ساكنین محل انتخاب میكردندو در هنگام برداشت محصول برنج این نمایندگان از مردم مقداری برنج به عنوان مالیات سالیانه دریافت میكردند كه گاه چیزی برای خود شخص باقی نمی ماند و بدین ترتیب رنجهای زیادی را متحمل میشدند.اما امروز دیگر از آن اربابان اثری بر جای نمانده و اهالی روستا آزادانه مشغول به كسب و كارند.درهنگام دروی محصول اهالی به صورت دست جمعی گرد هم آمده و هرروز محصول یك نفر را درو كرده و فردا نوبت به دیگریست و بدین ترتیب در كارو كشاورزی یارو یاور یكدیگرند.زنان روستا بسیار فعال بوده و دوش به دوش همسرانشان در كار كشاورزی به آنها كمك میكننددر واقع نقش كلیدی در زنگی روستایی به عهده زن خانواده است.
