روستای وناش

در لغتنامه دهخدا آمده است:

وناش دهی است جزو دهستان الموت بخش معلم كلایه شهرستان قزوین واقع در ۶۵هزار گزی راه عمومی . موقع جغرافیایی آن كوهستانی و سردسیری است. سكنه ی آن ۵۱۵ تن . آب آن از چشمه سار و محصول آن غلات بنشن گردو لبنیات و شغل اهالی زراعت و گله داری است.

نصف سكنه در زمستان برای تامین معاش به تنكابن می روند. صنایع دستی زنان بافتن لباس پشمی محلی و كرباس بافی است . ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج۱ )

روستای وناش یكی از روستاهای استان قزوین شهرستان قزوین بخش رودبار الموت شرقی می باشد كه در منطقه ای كوهستانی و در شمال شرقی ترین نقطه استان واقع گردیده است .
همسایه های روستا از سمت شمال روستای بالا وناش (كینه خاز)جنوب روستای زوارك غرب روستاهای اتان و كلایه چوسر طاله و از سمت شرق به مرز مازندران و منطقه توریستی سه هزار می باشد به طور كلی روستا درمنطقه ای كوهستانی و بین كوههای بلند در ارتفاع حدود ۲۵۰۰ متر از سطح دریا واقع شده است .

جهت دسترسی به روستا از سمت قزوین پس از قرارگرفتن در جاده الموت و طی حدود ۸۰ كیلومتر به معلم كلایه می رسیم سپس با انتخاب یكی از دومسیر زوارك یا اتان به سمت وناش حركت می كنیم.فاصله ی قزوین تا روستای وناش از راه زوارك ۱۱۲ كیلومتر است.

جمعیت وناش وبالا وناش ۳۵۰خانوار درحدود ۱۵۰۰نفر می باشد.

راه های ارتباطی به روستا

دو جاده ارتباطی است كه یكی از آنها هم اكنون به روستا متصل است از جاده اصلی الموت از كنار روستای هرانك به سمت آتان و گذشتن از روستای ایلان با طی كردن مسیری طولانی و بسیار صعب العبور به وناش می رسد. طول این مسیر از(سمت آتان به وناش)از معلم كلایه حدود ۴۰ كیلومتربوده كه ۱۲ كیلو متر آن خاكی می باشد.

اما مسیر ارتباطی دیگر از روستای زوارك به وناش به فاصله ۷ كیلومتر می باشد.

طول این مسیر از شهرمعلم كلایه از راه زوارك تا وناش۳۲ كیلومتر است كه ۷كیلومتر آن در دست ساخت بوده و ارتباط آن به طور كامل برقرار نشده است. احداث این جاده از آرزوی دیرینه ی اهالی وناش بوده است كه با همت روستائیان و اعضای شورای قبلی و فعلی و توجه مسئولین این آرزو محقق شده است.از مشخصات این مسیر می توان به چشم اندازهای زیبایی كه از حاشیه رودخانه و آبشارها وچشمه ها و همچنین مناطق جنگلی اشاره كردو پیش بینی می شود گردشگران زیادی را به خود جلب كند.

دامداری از شغل های رایج در این روستا می باشد كه در فصل بهار دامداران احشام خود را اطراف روستا به چرا می برند و در اول تابستان نیز به منطقه ی ییلاقی كه شامل سه چراگاه با مراتع وسیع به نام های سیلی سرا – شلاب دره و گرمدره می روند و تابستان را در آن جا می گذرانند. ( آب گرم معروف به سه هزار در نزدیكی این منطقه قرار دارد.)