تپه واوان مربوط به دوره اشكانیان است و در شهرستان اسلامشهر، شهرك واوان واقع شده و این اثر در تاریخ ۱۶ آذر ۱۳۷۶ با شمارهٔ ثبت ۱۹۵۵ به‌عنوان یكی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
این تپه در كنار «شهرك واوان» قرار دارد. طبق مطالعات انجام شده تپه واوان جزو غار تهران بود و دروازه غار تهران به این تپه منتهی می شد. آنچه در این تپه كشف شده بنایی است كه ۱۴ اتاق منظم دارد. شكل اتاق ها نشان می دهد كه این بنا به مردم عادی تعلق نداشته و به احتمال زیاد بنایی نظامی یا دولتی بوده است. درهای ورودی اتاق های بنا از یك جهت باز می شود. اتاق ها دارای دیوار مشترك هستند و اندازه آنها نیز یكسان است.
در تپه واوان آثار مُهری به دست آمده كه احتمالاً برای ممهور كردن بسته هایی كه به این محل ارسال می شد، به كار می رفت. از دیگر آثار یافت شده در تپه واوان ، آثار گچبری و اشیاء فلزی است كه ۹۵% این اشیا خاص جنگ افزارهایی چون سر پیكان ، شمشیر و خنجر است. كشف این اشیا بر گمان نظامی بودن بنا می افزاید. در این منطقه همچنین سكه های مسی ( فلوس) باقی مانده از دوران صفویه یافت شده است.
ظروف چینی و سفالینه های آبی و سفید رنگ یافت شده در این مكان نیز متعلق به دوران صفویه است. كشف النگوهای زنانه و نیز وسایل كره گیری كه از دوران آل بویه باقی مانده ، این حدس را تقویت می كند كه شاید در دوران آل بویه این تپه محل زندگی، خانواده هایی بوده كه زندگی شبانی داشتند.
