نسبت این امام زاده بزرگوار بنا به اعتقاد مردم و اهالی شهر به حضرت موسی بن جعفر علیه السلام می رسد.
این بنا قدمتی حدود ۱۰۰۰ سال دارد نقاشی زیبای ایوان زیارتگاه به دوران صفویه بر می گردد همچنین درب قدیمی و منبت كاری شده حرم قدمتی ۷۵ ساله دارد. گنبد فیروزه ای رنگ و مخروطی شكل امام زاده ۱۴ متر ارتفاع دارد. همچنین سنگ مزاری به تاریخ ۱۸۷ هـ.ق وسنگی دیگر كه كاشیكاری می باشد وتاریخ هفتصد و پنجاه ساله دارد در این امام زاده نشانه قدمت این بنا محسوب می شود. در ضلع شرقی امام زاده محراب منحصر به فردی است كه تاریخ آن به ۱۲۴۲ هـق نوشته شده است ضریحی فلزی از جنس استیل و نقره به ابعاد ۳×۲ روی سنگ مزار و داخل امام زاده قرار گرفته، مردم شهر و اهالی محل نسبت به این امام زاده بزگوار ارادت و احترام ویژه قایل هستند.
آرامگاه امامزاده سلطان عطابخش
این آرامگاه بیرون از دروازهٔ قدیم اصفهان - كاشان قرار دارد و به یكى از فرزندان موسى بن جعفر (ع) منسوب است. بناى اصلى بقعه امامزاده سلطان عطابخش، به دوره آل‌بویه (۴۴۷-۳۲۰ ه-.ق) تعلق دارد. سردرِ قدیمى و قسمتى از صحن وسیع آن بر اثر احداث خیابان از بین رفته است.
ایوان بزرگ مدخل بقعه، سقف، رواق، تاق زیرگنبد و همچنین صفه‌اى كه در انتهاى محوطهٔ داخل حرم، مقابل درِ ورودى قرار دارد با گچ، مقرنس‌كاریِ برجسته و نقاشى شده است. قبر امامزاده سلطان عطا بخش كه در میان صندوق چوبى ظریفى قرار گرفته، سابقاً با كاشى‌هاى نفیس قدیمى پوشیده شده بوده كه اكنون اثرى از آن‌ها دیده نمى‌شود. بقعه یك جفت درِ چوبى كنده‌كارى شده است و بر كتیبهٔ پایین دو لنگهٔ آن، به خط ثلث تاریخ‌هاى ۹۵۹ و ۹۶۲ ه-.ق حك شده است.
نقاشى‌هاى سقف ایوان و غرفه‌هاى داخل حرم امامزاده سلطان عطابخش، كار طاهر، نقاش و شاعر هنرمند معروف كاشانى است كه قبر وى نیز در ایوان جلوى بقعه قرار گرفته است. در رواق‌‌هاى اطراف صندوقِ قبر امامزاده، قبور برجستهٔ متعددى وجود دارد كه با سنگ‌هاى بلند و كاشى‌هاى خشتى منقش یا معرق بسیار زیبایى پوشیده شده است و روى آن‌ها، آیات قرآن و نام چهارده معصوم نقش بسته است. تاریخ‌هاى این قبور، از سدهٔ نهم هجرى به بعد است و روى یكى از قبرهاى برجسته كه با كاشى معرق بسیار ظریف و خوش‌رنگى تزئین یافته، بعد از صلوات دوازده امام، به خط ثلث زرد طلایى‌رنگ در زمینهٔ سرمه‌اى جملهٔ : «وفات سلاله السادات جلال‌الدین بن سیداحمد كاشى فى سنهٔ ثلاث عشرین و تسعمانه» (۹۳۲ ه-.ق) نوشته شده است. بر سنگ قبر دیگرى نیز عبارت «وفات یافت میرزا ضیاءالدین خواجه شمس‌الدین لاهیجانى سنهٔ سبعه ثمانین و تسعمانه» (۹۷۸ ه-.ق) دیده مى‌شود.
این بنا به شماره ۹۴۱، در زمرهٔ آثار تاریخى به ثبت رسیده است.
