امامزاده شاهرضا كه در شمال شهرستان شهرضا قرار دارد به روایتی یكی از برادران امام رضا (ع) و بروایت دیگر یكی از سادات حسنی است و ساختمان آن در دوران سلطنت شاه اسماعیل صفوی ساخته شده است كه در سال‌های اخیر بازسازی اساسی شده است.
سال‌ها پیش امامزاده شاهرضا ساختمانی قدیمی و سنتی داشت. ورودی ساختمان مثل اغلب خانه‌های قدیمی دالان و راهروی سرپوشیده‌ای داشت كه بازارچه‌ی كوچكی بود كه حجره‌ها و مغازه‌های سنتی با درهای چوبی هلالی داشت و در مدخل بازارچه در هم سنگ‌آبی به سبك سنگ‌آب‌های مسجد امام اصفهان بود. بعد از اولین صحن امامزاده بود كه معادل حیاط بیرونی خانه‌ها بود. گرداگرد این صحن اتاق‌هایی قرار داشت كه اغلب مقبره‌های خانوادگی بودند. در وسط صحن هم حوض بزرگی قرار داشت. این صحن با راهروی باریكی به صحن دوم كه درواقع حیاط اندرونی بود می‌رسید. در گوشه‌ی سمت قبله صحن دوم ساختمان اصلی مزار امام زاده قرارداشت. دارای گنبدی به سبك مساجد اصفهان بود.
در سال‌های اخیر تغیرات زیادی در ساختمانهای این امامزاده انجام شده است كه اگر چه به نیت خیر و برای جوابگویی به افزایش جمعیت زائرین بوده ولی مسلما بافت سنتی آن كه از میراث‌های فرهنگی این شهر بوده است را از بین برده‌است. نخست بازارچه سنتی و ساختمان زیبای آن از بین رفته است و به جای آن بازارچه‌ای جدید بدون هیچ نشانی از معماری سنتی ساخته شده است. دو صحن در هم ادغام شده و به صورت محوطه‌ای بی‌حصار درآمده كه دیگر به آن نمی‌توان صحن گفت. ساختمان مزار هم كلا تغییر كرده و گنبدی به سبك امامزاده‌های استان فارس (مثل شاهچراغ) به جای گنبد قبلی ساخته شده‌است. البته می‌توان گفت این سبك ساختمان بی‌پرده و به اصطلاح اپن با سبك خانه‌های مدرن امروزی كه از ورودی خانه حتی داخل اتاق خواب و حمام هم پیداست هماهنگ‌تر است. ولی به نظر من سبك قدیمی بجز حفظ میراث فرهنگی و دینی شهر با فضای حرمت و تقدس امامزاده هماهنگ‌تر بود.
