برج طغرل در شرق آرامگاه ابن بابویه در شهر ری در استان تهران قرار دارد. این برج از آثار به جا مانده از دوره‌ی سلجوقیان است و در سال ۱۳۱۰ با شماره ۱۴۷ در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است.
برج طغرل با مساحتی بالغ بر ۴۸ متر مربع و ارتفاعی در حدود ۲۰ متر و با اسكلتی خشتی و آجری به صورت استوانه‌ای افراشته، خودنمایی می‌كند كه نمای داخلی آن به صورت استوانه است.
این برج شبیه عقربه‌های ساعت بوده و می‌توان از روی تابش آفتاب روی كنگره‌های آن زمان را تشخیص داد. در ضلع شمالی و جنوبی برج دو سردر با معماری طرح رازی ساخته شده است و تقریباً تا ارتفاع ۴ متری برج دیوارها به صورت توپ تا قطر دیوارهای حدود ۱.۵ متر تشكیل شده و دیوارهای بالای ارتفاع ۴ متر به صورت تو خالی طراحی شده و وسط آن پلیكانی وجود دارد كه درب آن در همان ارتفاع در ضلع شمالی بنا خودنمایی می‌كند كه رابطی بین قسمت‌های تحتانی و فوقانی برج می‌باشد.
درب‌ها و قوس‌های رازی كه فشار فوق‌العاده‌ای را تحمل می‌كند و تو خالی بودن دیوارهای فوقانی به استحكام بنا كمك كرده و جنس خشت به كار رفته در برج كه از زاج و خاك و سفیده‌ی تخم مرغ است بر استحكام آن می‌افزاید. از ویژگی‌های جالب و منحصر به فرد این برج، كاربرد آن به عنوان یك ساعت آفتابی عظیم است.
بدین صورت كه شیارهای دور تا دور برج به گونه‌ای طراحی شده كه با طلوع آفتاب در سمت شرق بنا، كم‌كم یكی از كنگره‌ها روشن می‌شود و آفتاب به درون آن می‌تابد. با گذشت نیم ساعت از طلوع خورشید، نصف كنگره روشن می‌شود و با گذشت یك ساعت از طلوع خورشید، یك كنگره به طور كامل روشن می‌شود. به همین ترتیب با گذشت دو ساعت دو كنگره و با گذشت سه ساعت سه كنگره روشن می‌شود، تا اینكه لحظه‌ای فرا می‌رسد كه خورشید روی نصف النهار منطقه و در بیشترین ارتفاع خود از افق قرار می‌گیرد. در این هنگام خورشید دقیقاً بالای سر در جنوبی برج قرار می‌گیرد، زیرا درب‌های برج كاملاً شمالی – جنوبی بوده و روی نصف‌النهار واقع است.
اختلافات فراوانی میان كارشناسان و مورخان درباره‌ی شخصیت مدفون در این بنا وجود دارد. عده‌ای آن را آرامگاه طغرل بیك سلجوقی می‌دانند و در مجمل‌التواریخ اینگونه آمده است كه « سلطان طغرل‌بیك شهر ری وفات رسید و تربتش آنجا برجاست ».
مورخ نامی تركیه، فارق سومر نیز محل دفن طغرل را همین مكان می‌داند. عده‌ای دیگر از نویسندگان این مكان را محل دفن خلیل سلطان از فرزندان تیمور لنگ و همسر او شادالملك در قرن پانزدهم می‌دانند.
در كتاب جامع ری باستان تالیف حسن كریمیان نیز آمده است كه گروهی این بنا را منتسب به فخرالدوله می‌دانند.
استاد سید محمد طباطبایی با توجه به تحقیقات مفصلی كه پیرامون این اثر تاریخی و شخصیت مدفون در آن داشته است این بنا را متعلق به ابراهیم الخواص می‌داند.
پیكر محمد طباطبایی پس از مرگ در جوار این برج در سال ۱۳۷۱ به خاك سپرده شد.
