نَصیرشهر شهری است در استان تهران ایران. این شهر در بخش مركزی از توابع شهرستان رباط كریم قرار دارد.
جمعیت این شهر در سال ۱۳۸۵، برابر با ۲۳٫۸۰۲ نفر بوده است .
در دی‌ماه ۱۳۹۱ براساس ابلاغیه دولت نام شهر نصیرآباد به نصیرشهر تغییر یافت.
این منطقه ازهزاران سال قبل از مراكز تمدن و زندگی بوده و آثار متعدد باستانی كه در سال ۶۹ و اواخر ۷۳ در حوالی رباط كریم از شش هزار سال قبل تا دوران قاجاریه بدست آمده مبین این ادعاست. مضافاٌ اینكه در حوالی بازارك معروف به چاله بازارك كه كارشناسان بر این باورند كه روستا یا شهری در زیر خاك مدفون شده‌است .
رباط كریم به دلیل واقع شدن بر سر راه «جاده ابریشم» و راه زیارتی «خراسان به بغداد» از گذشته دارای اهمیت و توجه بوده و از این روست كه كهن ترین و بی نظیرترین كاروانسراهای ایران مانند كاروان سنگی در این منطقه ساخته می‌شود و به تدریج با متروكه شدن آن رجالی كه از این راه رفت و آمد می‌كردند به فكر ساختن كاروانسرایی بنام فتحعلیشاهی افتادند.
بعد از اینكه آقا محمدخان قاجار تهران را به پایتختی انتخاب نمود و تهران مركز دوائر حكومتی شد لاجرم از نقاط مختلف مملكت مراجعات مردم برای رفع نیازها و مشكلات اداری و غیره كه قبل از آن به اصفهان و قزوین بود بیشتر به تهران متوجه شد بنابراین مردم مناطق جنوبی مملكت از جمله شیراز،اصفهان،قم، ساوه و … می‌بایست ازرباط كریم كه درمسیر جاده ساوه به تهران عبور نمایند و كاروانیان، قافله‌های بازرگانی و دسته‌های نظامی از این محل عبور می‌نمودند .
محدوده سابق رباط كریم بیش از ۳ الی ۴ هكتار نبوده و خانه‌های روستایی در اطراف كاروانسراها جای داشته اند و بعد از اینكه رباط كریم تا حدودی توسعه یافت دارای چهار دروازه گردید كه به ترتیب به شمال، جنوب، شرق و غرب منتهی می‌شد بطوریكه آثار دروازه غربی آن نزدیك امامزاده محمدتقی تا چندی قبل به چشم می‌خورد، بعدها با توسعه شهر رباط كریم و احداث باغهای میوه كنترل دروازه‌ها از بین رفت و خیابانها و كوچه‌های فراوانی احداث گردید.
قبل از احداث محور تهران – ساوه و جاده‌های آسفالت و شوسه و راه آهن تهران – جنوب، جاده كاروانرو از داخل رباط كریم عبور و به تهران، ری، خراسان و قزوین منتهی می‌شد كه بقایای پل سنگی قدیمی بر روی رودخانه كرج در غرب شهر رباط كریم در محله بازارك را می‌توان مشاهده كرد .
در سطح منطقه رباط كریم برای اكثر روستاها و قلعه‌ها حصارهای مستحكمی وجود داشته كه دارای دیوارهای بلند و برج بودند و آثار برخی از آنها در سطح دهستانهای امامزاده ابوطالب (آدران)، اسماعیل آباد و منجیل آباد نظیر قلعه‌های آدران اورین، اسماعیل آباد، میمون آباد، وجه آباد، حصارمهتر، انجم آباد و بازارك همچنان به چشم می‌خورد.
این بناها به لحاظ استحكام و نوع ساخت اماكن مطمئن و امنی برای زندگی جمعی و روستائیان به حساب می‌آمده وساخت بیشتر قلعه‌های مورد اشاره به دوران حكام قاجاریه باز می‌گردند .
