خُداجو (پیش‌تر: خَراجو) یكی از شهرهای استان آذربایجان شرقی ایران است. این شهر مركز بخش سراجو شهرستان مراغه است. شهر خداجو، مركز بخش سراجو و در حدود ۳۰ كیلومتری شرق مراغه و ۲۶ كیلومتری جنوب كوه سهند واقع شده است. و با روستاهایی چون: ملاقاسم، شیخ جان، بلوك آباد، گلستان سفلی، گلستان علیا، صومعه سفلی و تازه كند همسایه می‌باشد بر اساس آمار سرشماری عمومی نفوس و مسكن سال ۱۳۸۵با جمعیتی بالغ بر۱۵۵۷ نفر و در آمار سال ۱۳۹۰در حدود ۱۵۸۴ نفر بوده است. شهر خداجو (روستای خراجو) تا سال ۱۳۷۳ تابع بخش مركزی شهرستان مراغه بوده كه در سال ۱۳۷۴طی تصمیمات هیئت محترم دولت به بخش و روستای خراجو در سال ۱۳۷۷ به شهر ارتقا یافت. و در سال ۱۳۹۰ نام شهر از خراجو به خداجو تغییر كرد. در مورد وجه تسمیه‌ای شهر خداجو باید گفت كه سابقاً اسم اصلی شهر خراجو بوده كه از دو كلمه‌ای خراج + جو تشكیل شده و به معنی مالیاتی كه از زمین و حاصل مزرعه یا درآمد دیگر گرفته شود. اخرج- اخرجه جمع آن است. معانی دیگری هم دارد از جمله: خراجو همان خاراجی (خار+آجی) یعنی مادر بزرگ والا و بزرگ می‌باشد. خار در تركی معنی بزرگ و عظیم دارد مثل خارال و آجی به مادر بزرگ گفته می‌شود ولی برنامه ریزی را ببینید ابتدا خراجو می‌نویسند و چون معنی آن از ذهن مردم دور شد عوض می‌كنند.
آثار تاریخی
آثار تاریخی شهر خداجو عبارت اند از:۱- كوه قره بابا: این محوطه در كنار پل راه آهن مراغه به میانه واقع شده است.
۲- محوطهٔ خرابلر (خرابالار) و تپهٔ زینال (زینال تپه سی) شغل اصلی مردم كشاورزی و تا حدودی هم دامداریمی باشد. و در كنار آن مردم به كارهای خدماتی، اداری، فرهنگی، نظامی، بنایی و… مشغول هستند. وجه تسمیهٔ بعضی از جاها:
۱- آغ قایا اوستو: به خاطر وجود تخته سنگ‌های سفید بزرگ
۲- آق یئرلر: سفید بودن خاك زمین
۳- چتین دره: به خاطر وجود پیچ‌های و ارتفاع زیاد دره
۴- داش بولاغ: سنگی بودن چشمه
۵- و از سایر اسامی طبیعت خداجو می‌توان به: بالی درسی، یول ایلاتلار، مشه آرخی، داش بلاغی، قارقا درسی، دیمان درسی، جادا درسی و… اشاره كرد.
