روى رودخانه ارس، دو پل تاریخى به فاصله‌اى اندك (۱۰۰ متر) از یكدیگر بنا شده‌اند كه به نام خداآفرین مشهورند. اولى را كه عده ای منسوب به سده ششم هجرى (دوره سلجوقیان) میدانند، در اصل متعلق به دوران قبل از اسلام است كه در طول زمان مرمت شده است. طول آن 160 متر است (۱۲۰ متر آن متعلق به ایران و ۴۰ متر آن متعلق به جمهورى آذربایجان است) و داراى ۱۵ تاق جناقى و هلالى با ابعاد نابرابر و غیرمشابه است. علت نابرابرى تاق‌ها ، استقرار پایه تاق‌ها به صخره هاى طبیعى رودخانه ارس بوده است. مصالح ساختمانى این پل ، سنگ هاى قلوه و لاشه در پایه ها و آجر در ساختمان تاق ها و ملاط آن آهك و گچ است.پل دیگر خداآفرین در حدود ۱۲۰ متر طول دارد و داراى ده تاق است. این پل منسوب به دوره صفوى است. مصالح ساختمانى آن سنگ تراشیده با ملاط گچ و آهك است.پلهای خداآفرین در میان دو قسمت از سرزمین آذربایجان یعنی قره داغ و قره باغ بنا شده است . مردم دیرزمانی ارس را رودی از بهشت می نامیدند . پل های خداآفرین به تعداد دو فقره و با فاصله 100 متر از یكدیگر در نقطه باریك این رودخانه ساخته شده‌اند . هر دو پل از نظر مهندسی و معماری با یكدیگر تفاوت دارند . یكی از آن ها با سنگ سفید ساخته شده و 11 دهانه دارد . بلندی آن 12 متر و طول آن 130 متر است . بنا به شدت آب، دهانه آن با یكدیگر از نظر اندازه اختلاف دارد. پایین تر از پل سنگی ، پل دیگری با آجر پخته ساخته شده است . چون رودخانه در این قسمت عریض تر است ، طول پل آجری و تعداد دهانه آن بیشتر است . همانگونه كه ذكر شد، این پل 160 متر طول و 5/4 متر عرض و 15 دهانه دارد. منابع اطلاعاتی در مورد پل ها اندك است . در مورد تاریخ این پل اختلاف نظر وجود دارد. تنها یكی از نویسندگان سده 13 از احداث آنها در سده هشتم میلادی خبر می دهد (منظور پل اول است) ولی به احتمال قوی بنای اولیه این پل به دوران قدیم ایران باستان برمیگردد. پل خداآفرین از گذشه تا كنون نامهای متعددی متعددی به خود گرفته است،از مشهورترین آن نام ها میتوان به نام های: پل سیروس باعتبار نام كوروش اشاره كرد كه روی این پل گذاشته شده است، بنا به عقیده پروفسور آندریو رابرت بارن استاد تاریخ یونان در دانشگاه گلاسكو بنای اولیه پل متعلق به كوروش شاه هخامنشی میباشد(كه آن بنای اول از بین رفته است)، پل جلال الدین ملكشاه، پل خداآفرین، پل حسرت ( حسرت كورپوسو) كه نام كنونی این پل است از نامهای دیگر آن است. تقریباً یك سوم پل قدیمی تر در سال 1828 پس ازعهد نامه تركمن چای از قسمت متصل به دو ساحل منفجر گردید كه به مرور زمان این خرابی ها بیشتر شده است و اكنون نیز در خطر نایودی كامل است! پل دومی كه پایین تراز پل اولی قرار دارد و متعلق به دوره صفوی است، نیز به علت بی توجهی و عدم باز سازی در حال نابودیست!