تپه سیلك از جمله آثار كم نظیر در ایران و جهان است اگر دوست دارید بدانید علت شهرت تپه سیلك كاشان چیست، با ما همراه باشید.
حدود ۵۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح مردمانی كه غار نشین بودند به دلیل تغییر شرایط آب و هوایی و به وجود آمدن مزارع ناچار بودند محل سكونت خود را به دشت ها ببرند و زندگی جدیدی را شروع نمایند، بنابراین در تمدن غار نشینان می توان پیشرفت های زیادی را دید. قدیمی ترین مردمی كه دشت نشین شدند مردمان محله سیلك كاشان می باشند كه آثار زندگی آن ها را در آن جا به دست آورده اند. میدان قدیمی و تاریخی سیلك در فین كاشان واقع شده كه قدمتی حدود ۷۰۰۰ سال دارد.
واقعیتهایی درباره تپه سیلك كاشان
تپه سیلك برای مردمان باستان نوعی زیگورات یا نیایشگاه به شمار می رفته كه ساخت زیگورات ها به حدود ۴۵۰۰ سال پیش باز می گردد. تمدنی كه مردمان تپه سیلك داشتند بر آریایی ها غالب است كه نمونه ای از یادگاری ها آن ها با حفاری هایی كه صورت گرفته پیدا شده است. سرانجام در سال ۱۳۱۰ هجری شمسی این اثر باستانی را در فهرست آثار باستانی ایران به ثبت رساندند. تا سال ۱۳۱۰ تپه سیلك را شناسایی نكرده بودند حتی در بین مردم ساكن كاشان از آن به شهری نفرین شده یاد می شد. سیلك یكی از مناطق باستانی بعد از تمدن جیرفت كرمان می باشد كه مداركی را مربوط به قبل از هخامنشیان در آن پیدا كرده اند.
حدود ۵۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح مردمانی كه غار نشین بودند به دلیل تغییر شرایط آب و هوایی و به وجود آمدن مزارع ناچار بودند محل سكونت خود را به دشت ها ببرند و زندگی جدیدی را شروع نمایند، بنابراین در تمدن غار نشینان می توان پیشرفت های زیادی را دید. قدیمی ترین مردمی كه دشت نشین شدند مردمان محله سیلك كاشان می باشند كه آثار زندگی آن ها را در آن جا به دست آورده اند. میدان قدیمی و تاریخی سیلك در فین كاشان واقع شده كه قدمتی حدود ۷۰۰۰ سال دارد.
تپه سیلك برای مردمان باستان نوعی زیگورات یا نیایشگاه به شمار می رفته كه ساخت زیگورات ها به حدود ۴۵۰۰ سال پیش باز می گردد. تمدنی كه مردمان تپه سیلك داشتند بر آریایی ها غالب است كه نمونه ای از یادگاری ها آن ها با حفاری هایی كه صورت گرفته پیدا شده است. سرانجام در سال ۱۳۱۰ هجری شمسی این اثر باستانی را در فهرست آثار باستانی ایران به ثبت رساندند. تپه سیلك در جنوب غربی كاشان قرار دارد و در اصل ویرانه كهنترین زیگورات باستانی ایران به شمار میرود كه نخستین تمدن شهرنشینی در آن شكل گرفته است. این تپه تاریخی برای اولین بار در سال ۱۳۱۱ توسط رومن گیرشمن مورد اكتشاف قرار گرفت.
تمدن و معماری تپه سیلك
تپه سیلك از دو تپه شمالی و جنوبی كه در فاصله ۶۰۰ متری یك دیگر قرار دارند و دو گورستان الف و ب تشكیل شده است. گورستان الف با قدمت ۳۵۰۰ ساله در ۲۰۰ متری جنوب قرار داشت كه امروزه بروی آن بلوار امیرالمومنین كشیده شده است. گورستان ب نیز با قدمت ۳۰۰۰ ساله در زیرباغ ها و مزارع كشاورزی ضلع غربی تپه قرار گرفته است و تنها زیگورات سیلك است كه ۱۵.۹۴ متر از ارتفاع آن باقی مانده است و از سه طبقه سكوی مطبق و یك پاگرد در جنوب سكوی اول و یك راه بالا رو ساخته شده است كه در بازسازی جدید بنای زیگورات این راه به شكل پلكان نشان داده شده است. زیگورات سبك معماری مذهبی ویژه شهرهای عمده بین النهرین (عراق كنونی) و ایران بوده است كه طبق آن بنا به صورت برج مطبق هرمی شكل بنا می شد.
در خرابههای تپه باستانی سیلك چند اسكلت انسان و ظروف باستانی پیدا شدهاست كه این اشیاء در موزههای لوور فرانسه، موزه ملی ایران و موزه باغ فین و موزهای در كنار این مجموعه باستانی قرار داده شدهاست. از نكات دیدنی این منطقه باستانی وجود خرده سفالهای چند هزار ساله روی زمین و پیرامون این تپهها است. پیداشدن دوكهای ریسندگی و بافندگی نشانی از آشنایی این مردم در هزارههای پیش از میلاد از صنعت ریسندگی و بافندگی دارد. همچنین ساكنان این منطقه با ذوب كردن فلزات برای خود وسائل و ابزارهای كار میساختند. با كشف كوره ذوب فلزات در بخش جنوبی این تپه، میتوان شهر سیلك را جزو صنعتیترین شهرهای آن دوران محسوب كرد.
ساكنین سیلك برای محافظت خود از گرما و سرما در اتاقهای كوچكی كه با شاخ و برگ درختان میساختند به سر میبردند و بعدها خانههای گِلین نیز بنا نهادند و تحقیقاتی كه در محل مزبور انجام گرفتهاست نشان میدهد كه مردم فلات ایران به امر كشاورزی پرداختند و حیوانات اهلی را نیز پرورش دادند. در خرابههای سیلك بقایای استخوان گاو و گوسفند شاهد بارزی بر توجه مردم آنجا به تربیت اینگونه حیوانات است. در این محل ظروف سفالین قرمز رنگی نیز پیدا كردهاند كه از لحاظ صنعت نسبت به ظروف پیش تا حدی كاملتر به نظر میآید و معلوم میشود كه آنها را در كورههای ابتدایی میساختند.
چون در همین محل مقداری دوكهای سنگی و گِلین به دست آوردهاند تصور میرود كه مردم آن زمان با صنعت نساجی آشنایی داشتهاند. در پایان عهد حجر پسین مردم این سامان آلات و ابزار خود را با مس میساختند و كمكم اینگونه ادوات جای ابزار سنگی را كه تا آن زمان متداول بود گرفت و به تدریج كندهكاری بر استخوان نیز معمول شد و مردان و زنان به زینتآلات توجه خاصی نشان دادند و مردگان را در محل سكونت خویش به خاك سپردند.