ماهشهر در جنوب استان خوزستان و در فاصله‌ی ۱۱۰ كیلومتری اهواز قرار دارد. این شهر با وجود منطقه‌ی ویژه‌ی اقتصادی و اداره بنادر و كشتیرانی یكی از قطب‌های اقتصادی كشور به شمار میرود.
ماهشهر را بهتر بشناسید:
درباره ماهشهر
ماهشهر از قدیم شهری مهاجرپذیر بوده است و اقوام گوناگونی در آن در كنار هم زندگی می‌كنند. این شهر از دو بخش ماهشهر قدیم و ناحیه صنعتی تشكیل شده است. غرب ماهشهر ناحیه‌ی صنعتی نام دارد. این منطقه از چند محله و كوی تشكیل شده است و بیشتر ساكنان آن در صنایع پتروشیمی مشغول به كار هستند.
بندر امام خمینی در محدوده‌ی ماهشهر و ۸ كیلومتری آن قرار دارد. اهواز و رامشیر همسایه‌های شمالی ماهشهر هستند. بندر ماهشهر از غرب به شادگان، از شرق به هندیجان و امیدیه و از جنوب به خلیج فارس می‌رسد. این شهر ۸۳ كیلومتر مرز آبی با خلیج فارس دارد. جنوب ماهشهر دارای خور است، به نام خور موسی كه از از نظر اقتصادی و نیز استراتژیك مهم تلقی می‌شود.
طبق سرشماری سال ۱۳۹۰ جمعیت بندر ماهشهر ۱۵۳٬۷۷۸ نفر است. گویش مردم بومی و قدیمی ماهشهر از نظر آواشناسی شبیه به گویش آبادانی و بوشهری و از نظر دستوری شبیه به گویش بختیاری و بوشهری است. ازاین‌رو، دو زبان در ماهشهر می‌شنویم، فارسی با گویش ماهشهری و عربی.
آب و هوای ماهشهر
آب و هوای این شهر گرم و مرطوب است كه این رطوبت در نیمه‌ی دوم مرداد تا شهریور به ۱۰۰ درصد هم می‌رسد. تش باد یا بادهای گرم ماهشهر در محدوده‌ی تیر و مرداد می‌وزند. میانگین سالانه‌ی بارش باران در این شهر حدود ۲۳۳ میلی‌متر است. ارتفاع آن از سطح دریا ۳ متر است و ۲۷۱۳ هكتار وسعت دارد.
تاریخچه ماهشهر
قدیمی‌ترین نامی كه از ماهشهر دیده می‌شود به دوره‌ی اردشیر اول از سلسله‌ی ساسانیان برمی‌گردد كه ریواردشیر نام داشت. این نام بعدها به ریشهر تغییر كرد. نام ماهشهر در سفرنامه‌های تاریخی مهروبان، ماجول یا ماچول، ماژول و معشور یا معشوق ذكر شده است.
ماهشهر از بندرهای قدیمی حاشیه‌ی خلیج‌فارس به شمار میرود. وجود روستای صالحك كه از دوره‌ی اشكانی به جا مانده، نشان می‌دهد در گذشته در آن محدوده زندگی جریان داشته است. در دوره‌ی ساسانیان این منطقه رونق داشته است، شاهد آن نام ریواردشیر است كه اردشیر اول بر آن گذاشته بود.
در چند سفرنامه مانند نوشته‌های ابن بطوطه و ناصرخسرو از ماهشهر یاد شده است. ناصرخسرو آن‌را شهری بزرگ بر لب دریا با بازاری بزرگ توصیف كرده است. ابن بطوطه در سفرنامه‌اش ذكر كرده كه از بندر ماچول تا هندوان كه هندیجان امروزی است، زیر سایه‌ی درختان راه می‌رفتند.
نام بندر معشور در دوره‌ی صفویه كم‌رنگ بوده است تا اواخر قرن چهاردهم خورشیدی كه بندر كوچكی بوده و كشتی‌های محلی در آنجا كار صادرات و واردات انجام می‌داده‌اند. ماهی‌گیری، كشاورزی و دامپروری بخشی دیگر از زندگی مردم ماهشهر بوده است.
با ساخت راه‌آهن سراسری در دوره‌ی پهلوی اول و با توسعه‌ی بندر امام خمینی، ماهشهر جان دوباره‌ای گرفت. صادرات نفت خام از سال ۱۳۲۴ در ماهشهر آغاز شد. نفت از آغاجاری به پالایشگاه آبادان و از آبادان به ماهشهر می‌رسید. در دهه‌ی ۳۰ خورشیدی ماهشهر بهترین گزینه برای صادرات فراورده‌های نفتی پالایشگاه بود، زیرا در كنار خور موسی قرار داشت و نفتكش‌ها دسترسی خوبی به آنجا داشتند. در سال ۱۳۷۶ حجم تخلیه و بارگیری نفتی در این بندر نزدیك به ۱۴ میلیون تن بوده است.
سوغات ماهشهر
انواع ماهی تازه‌ی جنوب، میگو و خرما از سوغاتی‌های ماهشهر هستند. خپولك یا گت‌گتو نیز كه شبیه به پیراشكی و پایه‌ی اصلی آن گیاه گت‌گتو است، از غذاهای محلی ماهشهر به شمار میرود.
جاهای دیدنی ماهشهر
جاذبه‌های طبیعی ماهشهر زیباترین دیدنی آن به شمار می‌روند. خور موسی گذشته از منظره‌ی دلپذیری كه دارد با داشتن گونه‌های جانوری متنوع مانند دلفین و فلامینگو مكانی فراموش‌نشدنی است.
ماهشهر دیدنی‌های طبیعی و تاریخی دیگری دارد؛ پارك ساحلی خور، پارك ارم با امكان قایق‌سواری، پارك پرندگان و باغ حیوانات، باقی‌مانده‌ی عمارت تاریخی تل كافران یا تل كافرون، خرابه‌های آبادی ریشهر در شمال شرقی ماهشهر، آرامگاه سید صالح در خیابان مطهری، زیارتگاه شاهزاده حمزه در ۲۵ كیلومتری ماهشهر به هندیجان، شهر باستانی آسك در جنوب شرقی هندیجان و روستای باستانی صالحك در شرق هندیجان از جمله جاهای دیدنی ماهشهر هستند.