سینماهایی مثل صحرا، ماندانا، ایران، عصر جدید و كارون برای اهالی تهران سینماهای غریبهای نیستند این سینماها با خاطرات آنها و البته تاریخ سینمای ایران گره خوردهاند. همین ماجرا برای سینماهای دیگر شهرها هم صادق است، مثل سینما گل سرخ كه قدمتی نزدیك به ۵۰ سال دارد.
از تماشای دوبله فیلمهای كلاسیك دنیا با نسل طلایی دوبله ایران تا غوغایی كه سلطان قلبها با فردین به پا كرد، از قیصرِ مسعود كیمیایی تا گاوِ داریوش مهرجویی، از كلاه قرمزی تا خواهران غریب، از ظهور فرهادی تا درخشش روستایی و در نهایت صفهایی پر هیجان جشنواره فجر؛ سالنهای سینما بخش مهمی از خاطرات جمعی ایرانیان در چند دهه گذشته را رقم زدهاند.
از سینما شكوفه تا نیاگارا یا جمهوری و از عصر جدید تا آزادی هر سالنی، با هر كیفیتی خاطراتی را در خود حفظ كرده است. از آن سینمای درجه یكی كه صدای دالبی با كیفیت دارد تا آن سینمای درجه سهای كه صدای جیر جیر صندلیهایش وسط فیلم به گوش میرسد، هر كدام مزه خود را داشتند و دارند.
با تمام اینها چند سالی هست كه حالِ سینماهای ایران خوب نیست، حال ناخوشی كه محصول اوضاع بد اقتصادی ایران است، اوضاع بدی كه با رسیدن كرونا بدتر از بد شد.
بر اساس گزارشهای موجود رسانهها وضعیت سالنهای سینمای ایران در تابستان سال ۱۳۹۹ چنان بد بود كه سالنهای سینمای حوزه هنری ۳۰ درصد و بخش خصوصی تا ۸۰ درصد تعدیل نیرو كردند. این وضعیت از آن روز تاكنون نه تنها بهتر نشد، بلكه روز به روز بدتر شد و با افزایش روز افزون قیمت بلیت سینماها بحران مخاطب سالنها شدیدتر شد.
كرونا و بحرانش سالنهای سینما در آمریكا را تعطیل كرد، سالنهای سینمای بحران زدهی ایران كه جای خود دارد. پیش از كرونا هم سینما رفتن به عنوان یك تفریح از سبد هزینه بسیاری از خانوادههای ایرانی خارج شده بود و سینما دارها به كمدیها، فیلمهای فرهادی و و روزهای خاص برای فروش امیدوار بودند. كرونا كه آمد ضربه كاری و اساسی به سالنهای سینما خورد.
كرونا كه قرار بود یك ماهه، دو ماهه و شش ماهه برود حالا دو سال است كه در دنیا ماندگار شده و تازه بعد از دو سال شرایط اندكی به حالت عادی بازگشته است. با این همه همین دو سال در كنار شرایط اقتصادی اخیر ایران برای از پا افتادن سینمادارها كافی بود. حال درخواست انحلال و تغییر كاربری سینماها یكی پس از دیگری میرسد و ۲۰ سینما در نوبت هستند.
آن چنان كه ایسنا از انجمن سینماداران گزارش كرده است سینماهای صحرا، پایتخت، پردیس كیان، ماندانا، ایران، عصر جدید، پارس، حافظ، میلاد و كارون در تهران و سینما دریا در آستارا، مهتاب در قزوین، عصر جدید در اراك، مصلینژاد در جهرم، كیهان در درود، ساویز در كرج، گل سرخ در بندرانزلی، پرشین مهرشهر در كرج و طلوع در فومن از جمله متقاضیان برای انحلال یا تغییر كاربری هستند.
سینماهایی مثل صحرا، ماندانا، ایران، عصر جدید و كارون برای اهالی تهران سینماهای غریبهای نیستند این سینماها با خاطرات آنها و البته تاریخ سینمای ایران گره خوردهاند. همین ماجرا برای سینماهای دیگر شهرها هم صادق است، مثل سینما گل سرخ كه قدمتی نزدیك به ۵۰ سال دارد.
مرور مصاحبه مدیر این سینما در سال ۱۳۹۳ میتواند به ما نشان دهد كه حال بد سالنهای سینمای ایران محصول امروز و دیروز و كرونا نیست.
اكبر یعقوبی كه بعد از پدر و برادرش سالن سینمای گل سرخ را مدیریت میكرد آن سال با گلایه از وضع سالن داری به ایسنا گفت: سینماها كیفیت مناسب ندارند و نمیتواند تماشاگران را جذب كند در كنار آن فیلمها هم بیكیفیت شدهاند، از طرفی ماهوارهها، فیلمهای روز دنیا را پخش میكنند یا سی دیهای آن وارد بازار میشود، با این حساب دیگر چه كسی به سینما میآید؟ حتی یكی از مشتریهای قدیمی میگفت، ۱۲ سال است كه سینما نیامده است!
او با اشاره به تعداد مشتریانش افزود كه در یك روز معمولا ۲۵ نفر به سینما می آیند كه در برخی از روزها به ۱۲ نفرهم میرسد اما در آخر هفته بین ۳۰ تا ۵۰ نفر برای تماشای فیلم به سینما میآیند. این میزان ببینده برای زمانی است كه بازار فیلمهای كمدی به نسبت داغ بود و بلیت سینمای گل سرخ ۳ هزار تومان بود، نه مثل امروز چند ده هزار تومان.
به نظر میرسد بعد از بیش از یك دهه بحران در سالنهای سینما باید با تلخی تمام میخ تابوت سینماها را زد و تغییر كاربری آنها را به چشم دید. قسمت غمانگیزتر ماجرا این است كه احتمالا به جای این سینماها یك پاساژ، مركز خرید یا آنطور كه این روزها گفته میشود یك «مال» ساخته خواهد شد.