این روستا یكی از روستاهای دهستان گرجی در بخش بوئین و میاندشت از شهرستان فریدن می باشد.
سابقه تاریخی و علل پیدایش :
از علل اصلی پیدایش روستا می توان به موارد زیر اشاره كرد:
وجود زمینهای كشاورزی مساعد
رودخانه نزدیك روستا
وجه تسمیه :
اغچه: به معنای كنار رودخانه
وضعیت آب و هوا:
هوای داران معتدل و خشك بوده، بیشترین درجه حرارت در تابستان ها ۳۵ درجه سانتی گراد بالای صفر و كم ترین آن، در زمستان ها ۱۸درجه زیر صفر است. میانگین بارش سالیانه داران، ۳۵۰ میلی متر بوده است. شهرستان فریدن ناحیه ای كوهستانی است. كوهستانی بودن ناحیه و بلندی زیاد از سطح دریا، موجب ریزش بارندگی، به ویژه برف گشته كه در سرسبزی و رویش گیاهان گوناگون موثر بوده مراتع سرسبز و خرمی را به وجود آورده است. پوشش گیاهی شهرستان را گون، گز، كرفس كوهی و درختان پراكنده بلوط تشكیل می دهند. آب و هوای شهرستان فریدن در بهار و تابستان معتدل و در زمستان بسیار سرد است. بیش ترین درجه حرارت در طی سال تنها در ۴ ماه بین ۳۹-۳۱ درجه سانتی گراد است و از سویی ۶ ماه از سال، در شهرستان فریدن پدید یخ بندان وجود دارد. كم ترین درجه حرارت در سردترین روزهای سال ۸/۲۹- درجه سانتی گراد گزارش شده و روزهای یخ بندان در سال، حدود ۱۲۸ روز بوده است.
زبان،گویش:
كشور ایران یك زبان عام و مشترك دارد كه فارسی خوانده می شود و آن زبان رسمی و ادبی است كه همه مردمان این سرزمین خاصه آنان كه خواندن و نوشتن را می دانند با آن آشنا هستند و آنرا به كار می برند اما در عرض زبان فارسی چندین زبان محلی نیز وجود دارد كه از آن جمله می توان به كردی، بلوچی ، لری و … اشاره نمود.
این لهجه ها بر خلاف زبان فارسی در كشور رواج عام ندارد یعنی هر یك در ناحیه محدودی از ایران متداول هستند گذشته از این بیشتر آنها زبان گفتار است یعنی نوشته نمی شود و ادبیات كلی ندارد ، بعضی از این لهجه ها هریك در زمانی دارای آثار ادبی بوده اما بعدها در مقابل رواج فارسی دری این لهجه ها تنزل پیدا كرده و دیگر در نوشتن به كار نرفته اند.
اكثر مردم این روستا دارای زبانی گرجی می باشند.
برخی لغات گرجی رایج :
صبح: دیلو بَدره
خاله: ددی
دكمه: دوگمَه
منزل: سَلخی
شب: خ قَمه
فردا: حووَل
دیوار: گِدل
پدر آخ قا
مزرعه: میندور
دست: ك قلی
پیت نفتی: قیفی
محل بستن اب با گل: وارَه
عصر: ساقومی
ابگوشت: س چِنی
كلید: كیلیده
مغازه: دوكانی
كفش: پِقس، اَموسبَ
دین و مذهب:
به طور كلی اكنون دین ساكنان روستا اسلام ، و مذهبشان تشیع ( دوازده امامی ) است.
اساساً اسلام و شیعه گری در این روستا به تبعیت از ساختار كلی و عمق فرهنگی – اقتصادی منطقه است و از اقبال و توجه خوبی برخوردار می باشد. وجود مساجد متعدد ، امامزاده های معتبر و رسوم و سنن متعدد و پایدار مذهبی در بین ساكنان حتی در وضعیت كنونی موید این مطلب است.
جمعیت:
جمعیت كل: ۱۰۱۶ نفر
تعداد خانوار: ۲۴۰
تعداد زن: ۴۹۱ نفر
تعداد مرد: ۵۲۵ نفر
جمعیت متوسط هر خانوار: ۴.۲ نفر
گردشگری:
چشمه سراب
نوع جاذبه: طبیعی
سطح گردشگری:محلی
انگیزه جذب گردشگر: سفر،تفریحی
رودخانه اغچه
نوع جاذبه: طبیعی
سطح گردشگری:محلی
انگیزه جذب گردشگر: سفر،تفریحی
صنایع دستی:
یكی از مكانیسمهای اقتصاد روستائیان ایران صنایع دستی است كه بعنوان تولیدی مكمل و جدا نشدنی در زندگی آنها رشد نموده است.
صنایع دستی روستائیان نیاز به سرمایه گذ اری كلان و موسسات بزرگ نداشته واغلب مواد اولیه آن از محل زندگیشان تامین می شود و نهایتا” و با اندك آموزش میتوان به تولید آن اقدام نمود.
وجود صنایع دستی در بین روستائیان از یكسو برای برآورد بخشی از نیازهای داخلی و ازسوی دیگر برای عرضه تولیدات به بازار جهت رفع سایر نیازمندیهای خانوار، نشان دهنده اهمیت و جایگاه صنایع دستی در بین روستائیان می باشد.
با توجه به مطالب فوق در می یابیم كه صنایع دستی هر روستا(هر منطقه)بطور مستقل نشأت گرفته از شرایط جغرافیایی و آداب و رسوم آنها می باشد بنابراین لازمه هر تغییر و تحولی در كم و كیف صنایع دستی ، انطباق این صنعت با شرایط اجتماعی، اقتصادی آن می باشد.
قالی بافی از جمله صنایعی است كه در اكثر روستاها به عنوان یكی از مهمترین صنایع دستی وجود دارد و یكی از صنایع مهم درآمد خانوارهای روستایی در كنار مشاغل دیگر محسوب می گردد، به طوریكه زنان و دختران خانه دار از سنین نوجوانی در این حرفه مشغول می شوند.
بر همین اساس در روستای اغچه تقریبا ۱۵ نفر به كار قالیبافی مشغول می باشند.
قالی بافی
قالی یك لفظ تركی است كه از سده هفتم هجری در زبان فارسی متداول شده و پیش از آن لفظ فرش و بساط متداول بوده است. قدمت هنر قالی بافی از تاریخ دیگر هنرها كمتر نیست ولی از آنجایی كه پشم خلل پذیر است و در رطوبت و خاك می پوسد كمتر اثری از قالیهای دوران گذشته بجای مانده است.
« كهن ترین نمونه قالی گره بافته پرزدار قالیچه مشهور به (پازیریك) است از عهد هخامنشی- سكایی ، كه در سال ۱۹۴۸ میلادی به اهتمام ( رودنكو) باستان شناس شوروی، از گورهای قوم ایرانی تبار سكایی در منطقه پازیریك در جنوب جبال آلتایی كشف شد. این فرش باستانی كه از بركت یخبندان سیبری دو هزار و سیصد – چهارصد سال به سلامت برقرار مانده بود اكنون در موزه ( آرمیتاژ) لنینگراد در محفظه مخصوص محفوظ است.
دار قالی بافی
دار قالی بافی به اشكال و انواع مختلف ساخته شده و فرش روی آن بافته می شود و عمدتا” بر دو نوع : دار افقی ، دار عمودی و به طور كلی دستگاهای عمودی را به چهار نوع می توان تقسیم كرد كه عبارتند از
· دستگاه ثابت
· دستگاه فندك دار
· دستگاه تبریزی
· دستگاه گردان
در روستا به غیر از قالی بافی ۲ نفر به صنایع دستی دیگر وشغول می باشند.
اقتصاد:
بر اساس آخرین اطلاعات بدست آمده از تعداد ۱۰۱۶ نفر جمیعت روستا در سال ۱۳۸۵ تعداد ۵۶۵ نفر معادل ۵۵.۶ درصد شاغل بوده اند كه به بررسی شاغلین در بخش های مختلف اقتصادی می پردازیم.
· كشاورزی
بر همین اساس در این روستا ۲۱۰ نفر كشاورز مشغول به كار می باشند كه ۳۷.۲ درصد از كل شاغلین روستا را شامل می شوند.
بر همین اساس مردم روستا علاوه بر كار كشاورزی به پرورش دام به روش سنتی می پردازند به طوریكه تعداد ۱۳۵ نفر دامدار در روستا مشغول می باشند.
· صنعت
در زمینه صنعت ۱۷ نفر مشغول به كارند كه ۳ درصد از شاغلین روستا را در بر می گیرند به علاوه ۱۵نفر از زنان روستا به كار قالی بافی مشغول می باشند.
· خدمات
تعداد شاغلین در بخش خدمات روستا ۲۰۳ نفر است كه ۳۵.۹ درصد از شاغلین را شامل می شوند . این افراد شامل كارمند ادارات ، معلم، مغازه دار، راننده و …. می باشند كه در روستا به خدمات رسانی به مردم مشغول هستند.
آثار باستانی و میراث فرهنگی:
قنات
قناتها زیر بنای تكنیكی، اقتصادی و جمعیتی ایران در ادوار مختلف بوده است كه می بایستی در سرزمینی كه بیش از ۷۰ درصد وسعت آن با كمبود آب مواجه است، توسعه می یافت و پایگاهی برای استقرار توسعه امپراتوریهای وسیع كشور ایران در ادوار مختلف تاریخی می شد. حتی می توان مدعی شد كه قناتها در شكل و رژیم سیاسی ایران زمین تاثیر زیادی نهاده اند. در این مبحث بدون آن كه تا آنجا پیش برویم كه به طور كامل به تئوری مشهور ویتفوگل « K.withfogrl» مهر تائید نهیم، بدون تردید وجود آب در بخش وسیعی از كشور ما یك مساله حیاتی است، لذا نظارت موثر بر آن همواره وجود یك سازمان و در نتیجه وجود یك قدرت قوی و متمركز را كه قادر به نظارت بر اعمال مدیریت آب( سیاست آب) باشد ضروری ساخته است. به این ترتیب در امپراتوری های هخامنشی ، اشكانی، ساسانی ، سلجوقی و … قدرتهای مركزی توسعه قنوات را تحت نظر داشته و آن را تشویق می كرده اند و به همین دلیل همواره سازمان وسیعی به نام « دیوان المیاه» در كشور وجود داشته است.
قنات – مهمترین شیوه آبیاری در بسیاری از نقاط ایران بوده است از آنجاییكه در بسیاری از نقاط ایران رودخانه چندانی وجود ندارد، و تعداد رودخانه های دائمی نیز بسیار اندك است مردم ایران در حدود سه هزار سال پیش به ابتكار نوین و تحسین انگیزی دست یافته اند كه به قنات یا كاریز مشهور گردید. این ابداع مهم و بی نظیر بعدها از خاورمیانه به شمال آفریقا اسپانیا و سیسیل انتقال پیدا كرد و مورد بهره برداری قرار گرفت. مورخین یونانی از قنات های ایران در زمان هخامنشیان سخن رانده اند، از این رو می توان قدمت قنات را پیش از هخامنشیان نسبت داد. مورخان در مورد قنات و در عهد اشكانیان و ساسانیان نیز سخن گفته اند. در این روش آب های زیرزمینی را جمع آوری كرده تحت قوه ثقل به سطح زمین می رانده اند. ایرانیان با‌آگاهی كامل از وجود جریان های آبهای زیرزمینی به فكر افتاده اند كه به حفر چاه های عمودی چاه های افقی حفر كنند تا بدین ترتیب به آب های زیرزمینی راه یابند و آنرا با استفاده از شیبی ملایم به سطح زمین هدایت كنند.
از دیگر مكانهای در خور توجه این روستا میتوان به موارد زیر اشاره نمود:
· حمام قدیمی
· بقایای اسیاب ابی