میمند نام شهری در بخش میمند از شهرستان فیروزآباد استان فارس در جنوب ایران است. عمده اهمیت شهر میمند به گلستان‌های بزرگ گل‌های محمدی و رز است كه باعث شده‌است كه این شهر پس از كاشان، دومین تولید كننده بزرگ گلاب در ایران به شمار رود. بوی خوش گل‌های محمدی در فصل بهار از كیلومترها قابل استشمام است و هر ساله گردشگران بسیاری را به سمت شهر میمند روانه می‌سازد.
جغرافیای طبیعی میمند
میمند در آخرین مناطق پیشرفتگی ارتفاعات زاگرس در منطقه گرم و خشك جنوب قرار گرفته و موقعیت مذكور باعث شده‌است تا میمند دارای آب و هوایی معتدل و نسبت به مناطق همجوار خنك تر باشد. میمند در جلگه میان دو رشته كوه نسبتاً بلند از سلسله جبال زاگرس به نامهای سپیدار و پادنا (میمند) كه بصورت دو رشته با جهت شمال غربی و جنوب شرقی كشیده شده‌اند، قرار گرفته‌است. كوه سپیدار در طرف شمال شهر میمند قرار دارد و دنباله كوه سبزپوشان شیراز است كه دارای جنگل و منابع طبیعی فراوانی است و ارتفاع قله آن۳۱۶۷ متر از سطح دریامی‌باشد. در قسمت جنوب و جنوب شرقی میمند كوه پادنا (در اصطلاح محلی پیدنو و در فرهنگهای جغرافیایی میمند نیز گفته میشود) قرار دارد. در غرب نیز كوه كم ارتفاعی به نام قلات وجود دارد كه از سیرزجان خواجه‌ای تا میمند به موازات پادنا قرار گرفته‌است. از مشرق نیز به خرمن كوه (یا كوه سور) كه از میمند به شكل یك نیم دایره دیده میشود متصل است.
پوشش گیاهی جنگلهای كوهستانی بیشتر پسته كوهی (بنه) و بادام كوهی (اهلوك) می‌باشد. آب و هوای میمند از نوع معتدل كوهستانی است.تابستانهای نسبتاً معتدل و خشك و پاییز و زمستانها معتدل مرطوب می‌باشد. حداكثر دما بیشتر در مردادماه و حداقل دما در بهمن ماه رخ می‌دهد. بیشترین بارش فصلی نیز در بهمن ماه است و میانگین بارندگی سالانه به میزان ۴۵۰ میلیمتر است كه در ارتفاعات بیشتر به صورت برف می‌باشد. مسافت این شهر از مركز استان فارس (شیراز) ۹۵ كیلومتر بوده و تا شهر فیروزآباد ۴۰كیلومتر است.
تقسیمات كشوری
در تقسیمات كشوری بخش میمند یكی از بخش‌های شهرستان فیروزآباد و در محدوده بین شهرستان كوار وشهرستان شیراز،بخش ارژن، خفر و سیمكان شهرستان جهرم، و بخش مركزی شهرستان فیروزآبادوقسمتهای از شهرستانهای فراشبندوكازرون واقع شده‌است. این بخش شامل یك شهر به نام میمند و ۳ دهستان به نامهای خواجه‌ای به مركزیت روستای جوكان، پرزیتون به مركزیت روستائی به همین نام و دهستان دادنجان به مركزیت روستای دادنجان و تعداد۴۴روستا و آبادی می‌باشد كه برخی از آنهاعبارت‌انداز: چهاربیدسرتنگ،صحراسفید، گنك، آبگل،امیرسالار، پرزیتون، تنگریز، بنه خفرك، مرادآباد، اسماعیل آباد، جوكان، زنجیران، موك، سریزجان،دارنجان لر.،مورجان.دادنجان ،ساختمان رئیسی وگودكهلویه جانی آباد.مهكویه.ابراهیم آباد.كندران.قصرعاصم.باوریان.حنیفقان.بورزكان.خیرآباد.نجف آباد.وحدت آباد.همت آباد كره داشی.بیروكان .انارمهر.سمنگان.میگلی.خبره.آبسوراخ.چنارسوخته كوهمره.عزیزآباد.چنارسوخته خواجه ای.مهكویه علیا.له آب.بست دوراه.=== مختصات جغرافیایی و مردم‌شناختی === طول جغرافیائی ۴۵/۵۲ شرقی عرض جغرافیائی ۵۲/۲۸ شمالی ارتفاع از سطح دریا ۱۵۴۵ متر در شهر میمند كه در كوههای اطراف تا ۳۲۰۰ متر می‌رسد. جمعیت بخش میمند بالغ بر۴۰۰۰۰ نفر جمعیت شهر میمند ۱۸۰۰۰ وسعت بخش ۳۳/۱۹۴۲ كیلومتر مربع وسعت شهر ۱۲ كیلومتر مربع
تاریخ میمند
در زمان ساسانیان سرزمین پارس كه مقر اصلی حكومت بوده‌است به پنج ولایت یا كوره(خُرٌه) تقسیم شده كه هر كوره در واقع مجموعه‌ای از شهرهای یك مسیر است كه به مركز حكومت می‌رسد. ولایت اردشیرخوره یكی از مهم‌ترین كوره‌های پنجگانه فارس بود كه در مسیر شیراز تا دریای پارس و جزایر جنوبی قرار داشته و از آنجا مسیر مهم دیگری از كیش و قشم به هند و سراندیب (سریلانكا كنونی) برقرار بوده‌است.
نام میمند در منابع جغرافیایی تاریخی سده‌های نخستین اسلام به‌عنوان یكی از نواحی كوره اردشیر فراوان مشاهده میشود. آنچه در اغلب این منابع تكرار شده این است كه: میمند شهری است كوچك در ناحیه گرمسیر فارس با هوای معتدل. دارای آب روان و انواع میوه. محصول عمده آن انگور و گلاب. شغل مردم بیشتر پیشه‌وری و تولید گلاب و عطریات.دارای كاروانسرا و مسجد جامع و مردمی بصلاح.
از قدیمی‌ترین نوشته‌های جغرافیایی در این مورد در كتاب صورالاقلیم نوشته ابوزید سهل بلخی (۳۲۲ هـ ق) از میمند به‌عنوان یكی از نواحی اردشیرخوره نام برده‌است كه در مسیر عبور شاهراه مهمی قرار داشته‌است. و همچنین گوید: . . . گلاب پارس از آن خیزد و به بدریابار و حجاز و یمن و شام و مصرو مغرب و خراسان برند . . . ابن بلخی می‌نویسد: اسكندر چون می خواست شهر گور (جور) را غرق سازد آب رودخانه را به طرف صحرای میمند منحرف كرد همچنین حمدالله مستوفی در كتاب نزهة القلوب و اصطخری در المسالك و الممالك باز درباره مسیر شیراز تا كیش (كوره اردشیر) از میمند به‌عنوان یكی از نواحی و یكی از ایستگاههای مسافران نام می‌برد.
به هر حال در آن زمان میمند بر سر یك شاهراه تجاری مهم از شیراز به بنادر و جزایرجنوبی و از آنجا به هند قرار داشته‌است و دارای كاروانسرا و بازار مهمی بوده است. پس از تغییر مسیر شاهراه فوق ، از اهمیت اقتصادی میمند كاسته شد اما همچنان شهرت خود را به‌عنوان شهری زیبا و فرهنگی و صاحب تولیدات متنوع بویژه عطر و گلاب، حفظ نمود.
اوژن فلاندن جهانگرد مشهور فرانسوی در سال ۱۸۴۱ میلادی (۱۲۵۷هـ ق) با این كه در یك زمستان سخت از میمند گذر كرده‌است، از مزارع و باغها و بناهای زیبا و مردمان باصفا و آزاد میمند تعریف نموده و می‌نویسد: « . . . این شهر كوچك در ایران نادر و بلكه منحصر بفرد است . . .»
ازدیگران مورخان معتبر كه از میمند سخن گفته است ابن بطوطه مورخ و جهانگرد سرشناس معتبر جهان عرب است كه ۲ به میمند سفر نموده او در سفر نامه خود نوشته است از بهترین نواحی اطراف شیراز منطقه جمكان است كه مركز آن میمند است او میمند را از شگفتی های خلقت ذكر نموده و می نویسد عجیب است كه در میمند درختان سردسیری و گرمسیری یكجا و در كنار هم رشد نموده و سایه بر سر یكدیگر گسترانده اند
نام قدیم منطقه میمند
هرچند در كلیه اسناد تاریخی از شهر فعلی میمند به همان نام میمند نام برده شده امادر گذشته بخش یا بلوك یا بهتر بگوئیم منطقه ای كه میمند در آن قرار داشته است جمكان نام داشته است. جمكان در فارسی یك كلمه تركیب یافته از دو كلمه جم به معنای شاهزاده و پادشاه ویا جمشید پادشاه اسطورهای ایران و كان كه همان قید مكان است سر جمع میشود این نام را به جایگاه شاهزادگان یا جایگاه جمشید پادشاه معنا كرد.
كشاورزی میمند
به علت محدودیت شدید در منابع آبی منطقه، بیشتر اراضی میمند به صورت دیم زراعت می‌گردد. كشتهای آبی از طریق چشمه‌های موجود و بعلاوه در قدیم بوسیله تعداد زیادی قنات و هم اكنون از طریق چاه و تلمبه‌های كشاورزی انجام میشود. متأسفانه به دلیل خشكسالی‌های متوالی و برداشت بی رویه در حوزه آبهای زیرزمینی اكثر چشمه‌ها و قناتها از بین رفته یا دچار كم آبی شده‌اند. مجصولات كشاورزی میمند عبارت‌اند از: گندم، جو، حبوبات، بادام، گردو، انگور، سیب، انار، زردآلو، عسل، گلاب و سایر عرقهای گیاهی نام میمند از دو جزء می + مند تشكیل شده و بطور كلی به معنای محلی است كه دارای انگور است.هم اكنون نیز باغستانهای انگور زیادی در میمند وجود دارد كه بعد از گلاب و عرقیات از تولیدات عمده آن می‌باشد. گلابگیری و عرقیاتگیری از زمانهای بسیار قدیم در میمند رواج داشته‌است كه هم اكنون نیز به دو روش سنتی و صنعتی رایج است.
باغات میمند با سطحی بالغ بر ۵۰۰۰ هكتار و دارای شرایط فصل كشاورزی منحصر یكی از مناطق مهم معتدل سرد استان است. عمده محصولات این مناطق عبارت‌اند از انگور، انار، سیب، گل سرخ، گل نسترن، گردو و بادام، انجیر كه اكثراً در دهستانها و روستاهای بخش و شهر میمند قرار دارند. عمده‌ترین گونه‌های گیاهی میمند در مراتع كوهستانی و جنگلی را محصولات بنه- بادام- كهكم- زیتون- ارژن- سقز(كیالك) زالزالك- انجیر- آلبالو وحشی- كلختك- كنار- بنگرو- ارس- خوشك- ریش بز- كنگر- شبدر- یونجه- جاشیر- گاوزبان- شاطره- كاهو و زنبق وحشی- اسپند- لاله كوهی- پیاز و كرفس وحشی- بومارزان(سرزرد) شیبو و شنبلیله- گل بنفشه و .. تشكیل می‌دهند.
