راه دیگر این روستا از شهرستان پیشوا است كه می‌توان پس از طی ۱۵ كیلومتر از جنوب این شهرستان، پس از عبور از روستای محمدآباد عرب‌ها، به روستای خاوه رسید كه در جنوب محور قم ـ گرمسار واقع شده است. نام قدیم این روستا خوابه یا خاور بوده كه محل زندگی عرفای بزرگی همچون كمال ابوالقاسم خوابی از بزرگان شیعه در قرن ششم بوده‌است.
امام‌زاده علی، بی‌بی زبیده، نقاره‌خانه، یك حمام قدیمی، آب‌انبار، قلعه و تپه باستانی، حسینیه احمدی‌ها، خانه احمدی‌ها، خیابان درختی و مدرسه تاریخی روستای خاوه از جمله آثار منحصر به‌فردی است كه می‌تواند مورد توجه گردشگران قرار گیرد .
شغل اغلب ساكنان روستای خاوه كشاورزی و دام‌پروری است و هم‌اكنون در بیش از ۱۳۰۰هكتار زمین قابل كشت این منطقه محصولات مختلف كشت می‌شود.
زنان این روستا نیز از هنر مهم و تأثیرگذار قالی‌بافی و فرش‌بافی برخوردارند و طرح‌هایی نظیر میناخانی، پاشتری، قمی و كاشانی این روستا از آوازه‌ای جهانی برخوردار است.
بقعه سیدسلطان محمود خاوه‌ای یكی از اثار تاریخی مهم این روستا است كه همه‌ساله پذیرای تعداد زیادی از مسافران است .سبك معماری این بقعه با گنبدی كم‌خیز با شیب ملایم با رنگ سبز و با مهارتی خاص ساخته شده است .این اثر مهم تاریخی در یكم مهرماه سال ۸۲ با شماره ۱۰۳۲۴ به ثبت آثار ملی رسیده است.
قلعه باستانی خاوه نیز یكی از قلعه‌های دیدنی ورامین است كه با ارتفاع ۱۲ متر و وسعتی در حدود نیم هكتار متعلق به دوره صفویه یا زندیه است. حمام قدیمی خاوه یكی دیگر از آثار تاریخی این روستاست كه با وجود قدمت بسیار و قرار گرفتن در فاصله ۲/۵ متری از سطح زمین از زیبایی و صلابت منحصر به‌فردی برخوردار است.
مدخل آن رو به شمال واقعه‌شده و متشكل از رختكن، آب‌انبار، حوضچه، پاشور، خلوت‌خانه، خزانه تیون و گرم‌خانه است. این حمام كه متعلق به اوایل دوره قاجاریه است از آجر و ساروج ساخته شده است .
بقعه امام‌زاده علی كه نسب او به امام موسی‌ابن جعفر(ع) می‌رسد در جنوب روستای خاوه واقع شده است . ایوان این بقعه به ابعاد پنج در سه و نیم متر رو به شمال واقع شده است و گنبد آن دو پله‌ای و ارتفاع آن از سطح زمین هفت متر است و با خشت خام و بدون هیچ‌گونه تزئینی ساخته شده است.این اثر تاریخی در ۱۲ اسفندماه سال ۸۱ با شماره ۷۶۷۱ به ثبت آثار ملی رسیده است.
آب‌انبار روستای خاوه بدون كتیبه و با استفاده از ۲۰ پله به زیرزمین منتقل می‌شود كه آب شرب روستاییان را تأمین می‌كرد. این آب‌انبار كه متعلق به دوره قاجاریه است تا چند سال پیش نیز مورد استفاده روستاییان قرار می‌گرفت. مصالح به‌كار برده شده در ساخت آن آجر، ساروج و ملاط است.