روستای شلمبه یكی از روستاهای توابع بخش مركزی شهرستان دماوند می باشد . این روستا از غرب به گیلاوند،از شمال به ولیران و جیلارد و همچنین از جنوب به حصار متصل است.درواقع در مسیر تهران به فیروزكوه در انتهای شهر گیلاوند پل و رودخانه شلمبه قابل مشاهده می باشد.همچنین می توان از پل شلمبه و امامزاده این روستا به عنوان معروفترین نقاط بین مردم بومی شهرستان دماوند نام برد.از میان روستای شلمبه رودخانه ایمی گذرد كه این رودخانه پس ار عبور از شهر دماوند و جیلارد وارد روستای شلمبه می شود.این روستا در دهستان تاررود قرار دارد و براساس سرشماری مركز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۲۱۳ نفر بوده است.
شَلَمبه در قرون اولیه اسلامی، شهر كوچكی در ناحیه دماوند بوده است و بسیاری از جغرافی‌دانان مسلمان از آن یاد كرده‌اند. از جمله ابن حوقل، شلمبه را در ردیف «ویمه» (فیروزكوه كنونی)، شهر كوچكی از نواحی دماوند دانسته است. یاقوت حموی نیز درباره آن نوشته است: «شهركی است در ناحیه دماوند نزدیك «ویمه»، كه دارای مزارع و باغ‌ها و درختان انگور و بادام فراوان است.»
امامزاده محمد شلمبه در كنار جاده آسفالته تهران ـ فیروزكوه (از سمت شمال)، بعد از شهر گیلاوند و پل شلمبه، و در ارتفاع ۱۸۷۰ متر از سطح دریا واقع شده است. پیرامون بنا، قبرستان عمومی وسیعی وجود دارد كه بسیاری از خانواده‌های شهر گیلاوند و روستاهای نزدیك، اموات خود را در آن به خاك می‌سپارند.
ساختمان امامزاده از دو بخش تشكیل شده است: بخش اول شامل بنای اصلی و قدیمی امامزاده است كه هسته اولیه و مركزی آن، یك برج ـ مقبره هشت ضلعی از سنگ لاشه و ملات ساروج است. قبر امامزاده در وسط این برج ـ مقبره قرار دارد و روی آن ضریح مشبّك فلزی جدیدی نصب شده است. در شش ضلع مقبره، طاقنماهایی با قوس جناغی ایجاد شده است و در ضلع جنوبی، یك در به فضای الحاقی مقبره وجود دارد. دو ضلع غربی و شرقی نیز به دو اتاق مستطیل شكل كوچك متصل است كه به نظر می‌رسد مسجد یا چلّه‌خانه امامزاده بوده است. گنبد مقبره دوپوشه و از بیرون به صورت رُك ساخته شده است. به تازگی سطح گنبد از داخل آینه‌كاری، و از بیرون ایزوگام شده؛ و سقف چله‌خانه‌ها نیز آینه‌كاری شده است.
بخش دوم ساختمان امامزاده، شامل بنای الحاقی به شكل L است كه تمامی ضلع جنوبی و غربی بنای اصلی را در بر گرفته و در سال‌های اخیر با مصالح جدید نظیر سیمان و آجر ساخته شده و نمای بیرونی آن سنگ‌كاری و نمای داخلی آن با گچ اندود شده است. ورودی امامزاده در ضلع غربی آن قرار دارد و اخیراً یك سایبان كوچك در بیرون ورودی نصب شده است.
با توجه به تركیب و سبك معماری و نوع قوس‌های بنای اصلی امامزاده، كارشناسان سازمان میراث فرهنگی قدمت آن را از قرون ۶ یا ۷ تعیین كرده‌اند. همچنین این بقعه در تاریخ ۲۰/۱۲/۱۳۸۱ به شماره ۸۵۱۴ به عنوان یك اثر تاریخی در فهرست سازمان میراث فرهنگی ایران به ثبت رسیده است.
