آبشار هریجان

شت پیچ‌وخم‌های جاده‌ی چالوس، طبیعت بكر و دست‌نخورده‌ای خوابیده است كه به ذهن كمتر كسی خطور می‌كند كه می‌تواند به آن وارد شود. یكی از همین طبیعت‌های بكر، آبشار «هریجان» است كه آب پرخروش آن از دل رشته‌كوه‌های البرز سرچشمه می‌گیرد.در ۱۰۰ كیلومتری جاده‌ی چالوس به سمت شمال، یك فرعی خاكی وجود دارد كه شما را به منطقه‌ی حفاظت‌شده‌ی هریجان هدایت می‌كند. در همان ابتدا، تابلوی «ورود بدون داشتن مجوز اداره محیط زیست چالوس ممنوع» دیده می‌شود؛ این تابلو به تورهایی كه گردشگران را به این منطقه می‌آورند، هشدار می‌دهد و این سوال را ایجاد می‌كند كه آیا همه‌ی تورهای تورهای گردشگری، واقعا این مجوز را می‌گیرند؟!

تا رسیدن به روستا و آبشار هریجان باید مسیر پنج كیلومتری جاده‌ی خاكی را پیچید و كوه را دور زد. به‌نظر می‌رسد روستا ساكنان زیادی ندارد، چون «سكوت» در این منطقه فریاد می‌زند و اثر چندانی از رد پای انسانی نیست و به همین دلیل، اثری هم از زباله نیست.در سمت غرب روستا، پرچین كوتاهی از سنگ وجود دارد و صخره‌ی بزرگی كه به‌سختی می‌توان ردی از آبشار را در آنجا دید. دشت اطراف نشان می‌دهد كه فصل زنبق‌ها تمام شده و فقط برگ‌های‌شان باقی مانده است، اما چند گل‌ شقایق بزرگ توجه را جلب می‌كنند.

آبشار هریجان در استان مازندران وظیفه تامین آب روستای هریجان را بر عهده دارد. اكثر مردم روستا به دامداری و كشاورزی مشغول هستند و آب آبشار زمین های زراعی آنها را سیراب می كند. با توجه به اینكه آبشار در منطقه حفاظت شده قرار دارد، از نظر پوشش گیاهی و جانوری بسیار غنی است. كبك، تیهو، خرس و كل بز از جمله جانورانی هستند كه در این منطقه پیدا می شوند.

آبشار هریجان

سنگ‌های متلاشی‌شده نیز خبر از زمستان‌های سخت این منطقه می‌دهند. هر قدمی كه برمی‌دارید، خرده‌سنگ‌ها از زیر پا فرار می‌كنند و چیزی شبیه بهمن سنگ، راه می‌افتد. صدای پای آب از زیر سنگ‌ها مسیر اصلی را نشان می‌دهد. بین راه، گل‌گاوزبان و بابونه هم روییده‌اند، از چهره‌ی گاوهایی كه كنار آب ایستاده‌اند، می‌توان فهمید كه از عطر پونه‌های خودرویی كه می‌خورند، سرمست‌اند.

حداقل بعد از نیم ساعت پیاده‌روی سخت و بدون استراحت، به طبقه‌ی اول آبشار می‌رسید، البته در برخی مواقع هم می‌توان از جای پای گاوها كه به ابتدای آبشار صعود كرده‌اند، مسیر را پیدا كرد.

بعد از دقایقی پیاده‌روی، هنگامی كه روی‌تان را به دشت و منظره‌ی روستا برمی‌گردانید، سد تازه ساخته‌شده‌ی «سیاه‌بیشه» را می‌بینید كه تلاش می‌كند در آن همه زیبایی، خودی نشان دهد. مه نیز می‌خواهد كم‌كم كل دشت را بگیرد.

صدای پرندگان از جمله شاهین‌ها شنیده می‌شود كه تعدادشان كم هم نیست و با بال‌های باز بالای آبشار می‌چرخند و سكوت دشت را می‌شكند. با حالت سرمست به عرش می‌رسیم؛ اما رفتن به بالاتر ممكن نیست. بهتر است همچنان پای هیچ انسانی به طبقات بالاتر آبشار هریجان نرسد تا حیوانات منطقه از جمله كبك، شاهین، بز، پلنگ، خرس و … با خیال آسوده در منطقه‌ی حفاظت‌شده‌شان روزگار بگذرانند.

منطقه ورود ممنوع هریجان

حیات وحش هریجان غنی است و وجود جانورانی نظیر كل و بز، خرس، تیهو و كبك باعث شده كه این منطقه جزو مناطق حفاظت شده ایران باشد و شكار در آن ممنوع است. برای ورود به این منطقه و صعود به ارتفاعات مشرف به روستا، به مجوز محیط زیست نیاز است. 

بهترین زمان سفر به آبشار هریجان

در اردیبهشت ماه، این منطقه از البرز مركزی، رنگارنگ می‌شود و گیاهانی در آن می‌روید كه عمرشان بسیار كوتاه است؛ پس فرصت دیدن اردیبهشت متفاوت هریجان را از دست ندهید. حواستان باشد پای آبشار كه رسیدید، هوس رسیدن به بالاترین نقطه‌اش به سرتان نزند؛ چون علاوه بر خطر سقوط، ممكن است به حیوانات خطرناك بربخورید. علاوه بر اردبیهشت، خرداد و فصل تابستان نیز فرصت مناسبی برای بازدید از این آبشار به شمار می‌آیند.

نكات سفر به آبشار هریجان

• به بالاترین نقطه آبشار صعود نكنید؛ چراكه خطر سقوط و رویارویی با حیوانات خطرناك وجود دارد. 
•  اگر تا به حال به این منطقه سفر نكرده‌اید، حتما با بلدهای محلی همراه شوید.
• سعی كنید پیش از راهی شدن، مایحتاج خود را تهیه كنید.
• وسایل ضروری نظیر آب آشامیدنی، خوراكی‌های خشك، لباس اضافه، جعبه كمك‌های اولیه و... را همراه داشته باشید.
• طبیعت مادر تمام ما جانداران است كه با بخشندگی قرن‌های متمادی به ما پناه داده است. لطف آن را پاس بداریم و با نریختن زباله (حتی موارد تجزیه‌پذیر و ته‌سیگار)، نشكستن شاخه‌ها و عدم شكار حیوانات، آن را نیازاریم. 

اقامت در سفر به آبشار هریجان

برای اقامت در روستای هریجان می‌توانید از اقامتگاه بوم‌گردی استفاده كنید و شبی را با حال‌و‌هوای روستایی از سر بگذرانید.