قصر مروان كجاست؟ نگاهی به یكی از ناشناخته‌ترین آثار تاریخی ایران
قصر مروان، یكی از ناشناخته‌ترین و در عین حال جذاب‌ترین آثار تاریخی ایران است كه در استان كرمانشاه واقع شده است. این قصر كه به مروان حكم، آخرین خلیفه اموی نسبت داده می‌شود، در شمال روستای كندوله از توابع بخش دینور قرار دارد.
قلعه مروان یا همان قصر مروان خلیفه اموی در شمال روستای كندوله از توابع بخش دینور، شهرستان صحنه در استان كرمانشاه قرار دارد.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)- منطقه كرمانشاه، وسعت، تعدد، فراوانی و گوناگونی آثار تاریخی استان كرمانشاه به حدی است كه به راحتی می‌توان از هر دوره تاریخی مختلف اثری را در این دیار یافت.
از وجود «فسیل‌های چندین میلیون ساله» گرفته تا آثار زندگی «غار نشینیان»، از «نخستین سكونتگاه بشر در خاورمیانه» گرفته تا «قدیمی‌ترین كتیبه‌های سنگی جهان»، از «هركول» گرفته تا «شبدیز اسب خسرو»، از «آتشكده چهارقاپی» تا «میل میله گه»، از «تاق گرا» گرفته تا «زیج منیژه»، از «قلعه یزدگرد» گرفته تا «بابایادگار»، از «كاخ اربابی» گرفته تا «كاخ ایلخانی»، از «كاروانسرای بیستون» گرفته تا «كاروانسرای شاه عباسی»، از «گوردخمه سرخ ده» گرفته تا «اسحاقوند»، از «تخت شیرین» گرفته تا «فرهاد تراش»، از «تپه سرآسیاب» گرفته تا «چغاگاوانه»، از «قلعه هرسم» گرفته تا «طلسم»، از «تاریكه بازار» گرفته تا «حمام حسن خان»، از «معاون الملك» گرفته تا «بیگلربیگی» و …
اما شاید هیچ كس باور نكند كه قصر مروان خلیه اموی در منطقه‌ای از استان كرمانشاه قرار دارد ولی به اعتقاد مردم روستای كندوله و همچنین به گواه تایید مسئولان میراث فرهنگی استان كرمانشاه چنین قصری در این دیار وجود داشته كه امروزه تنها بقایایی از آن به جای مانده است.
قلعه مروان یا همان قصر مروان درست در فاصله چند كیلومتری نخستین سكونتگاه بشر در خاورمیانه (تپه كرتویج دینور) قرار دارد، قلعه‌ای كه شاید تاكنون كمتر از آن شنیده و یا مطلبی را خوانده باشیم.
برای آشنایی بیشتر با این قلعه و قصر تاریخی به سراغ منوچهر امیری، دهیار روستای كندوله رفتیم ، وی در این رابطه با خبرنگار ایسنا گفت: تاریخچه قلعه مروان به ۱۱۲۰ سال پیش بر می‌گردد.
وی افزود: این قلعه تاریخی كه قصری مربوط به مروان خلیفه اموی است در شمال روستای هدف گردشگری كندوله و بر فراز یك تپه قرار دارد.
امیری تصریح كرد: متاسفانه بر اثر مرور زمان و زلزله‌هایی كه در این منطقه به وقوع پیوسته، قصر مروان كاملا از بین رفته و امروزه تنها بقایایی از آن باقی مانده است.
دهیار روستای هدف گردشگری كندوله با اشاره به وقوع زلزله‌ای هفت ریشتری در یك هزار سال پیش در دینور، گفت: هزار سال پیش در منطقه دینور زلزله‌ای بزرگ با قدرت هفت ریشتر به وقوع می‌پیوندد كه در اثر آن ۱۶ هزار نفر كشته و شهر بزرگ آن زمان دینور از بین رفته و متروكه می‌شود.
وی یادآور شد: در آن زمان نام شهر دینور، شهر خاوران بوده است.
امیری تاكید كرد: به احتمال زیاد دلیل از بین رفتن قلعه مروان نیز همان زلزله بوده باشد.
وی اظهار كرد: چندین سال پیش مردم روستای كندوله متوجه لوله‌كشی سفالی از چشمه‌ای در اطراف روستا به سمت قلعه مروان می‌شوند كه این مهم حاكی از عظمت این قلعه در یك هزار سال پیش است.
این دهیار گفت: در چندین سال اخیر هرگز ندیده‌ایم كه مسئولان میراث فرهنگی به این قلعه و قصر تاریخی سری زده باشند و حتی تصور هم نمی‌كنم كه به ثبت ملی هم رسیده باشد.
خبرنگار ایسنا برای یافتن اطلاعات بیشتر در خصوص این قلعه و قصر تاریخی به سراغ مسئولان میراث فرهنگی استان كرمانشاه رفت كه در نهایت موفق شد با اكرم طهماسبی، مسئول ثبت آثار تاریخی اداره كل میراث فرهنگی استان در این خصوص گفت و گو كند.
وی در این رابطه اظهار كرد: قلعه مروان به شماره ۱۱۸۴۷ و در سال ۱۳۸۴ به ثبت آثار ملی ایران رسیده است.
این مقام مسئول تاكید كرد: این قلعه كاملا از بین رفته و تنها بقایای اندكی از آن مانده كه آن هم مورد مطالعه باستان‌شناسان قرار گرفته است.
طهماسبی اظهار كرد: بر روی این قلعه تاریخی پروفسور یعقوب محمدی‌پور، از باستان‌شناسان برجسته ایران مطالعه انجام داده است اما این مطالعات در مراحل اولیه باقیمانده و برای بررسی بیشتر نیاز به كاوش قلعه داریم.
مسئول ثبت آثار تاریخی اداره كل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان كرمانشاه، گفت: در گزارش ثبتی این قلعه، تاریخ دقیقی برای آن ذكر نشده و آمده است كه مربوط به صدراسلام و یا قرون میانی اسلام است.
وی ادامه داد: همچنین در گزارش ثبتی این قلعه چنین آمده است كه مردم محلی معتقدند قلعه مروان، قصری متعلق به خلیفه اموی بوده است.
طهماسبی تاكید كرد: برای ارائه اطلاعات دقیق‌تر از این قلعه تاریخی نیاز به كاوش و بررسی‌های باستان شناختی بیشتری داریم.
به گزارش ایسنا، تمامی این موارد حاكی از تاریخ كهن و غنی دیار سنگ و آب است كه برای هر دوره‌ای از تاریخ سفره‌ای گسترده دارد كه می‌توان از آن به بهشت باستان‌شناسان و تاریخ‌نگاران یاد كرد.