پل چوبی كه با نام پل جویی نیز شناخته می‌شود، نام یكی از پل‌های اصفهان روی رودخانه زاینده‌رود است. با طول ۱۴۷ متر و عرض كم، از پل چوبی برای رفت‌وآمد كاخ هفت‌دست و كوشك آیینه‌خانه استفاده می‌شد. دلیل نام‌گذاری پل با نام پل جویی، جوی كوچكی بوده است كه از روی پل عبور می‌‌كرد. همچنین شاردن در كتاب خود با صراحت به وجود چوب در پایه‌های پل اشاره كرده است. پل چوبی كه به دستور شاه عباس دوم در سال ۱۰۶۵ قمری بنا شد، میان دو پل الله‌وردی خان و پل خواجو كه از مشهورترین دیدنی های اصفهان هستند، قرار گرفته است.
پل چوبی اصفهان ارتباط باغ های سلطنتی دو ساحل شمالی و جنوبی رودخانه با باغ های وسیع سعادت آباد، و بناهای با شكوه هفت دست، آئینه خانه، كشكول و نمكدان را برقرار می ساخت و محل عبور خانواده شاه صفوی، امرا، اشراف، مهمان ها و سفیرانی بود كه اجازه ملاقات با شاه عباس دوم را می یافتند.وجه تسمیه آن به جویی به مناسبت جوی كوچك ظریفی از سنگ پارسی بود كه بر پل تعبیه شده بود.چند صد قدم بالاتر از پل الله وردیخان پل جوئی نمایان می گردد. این پل در محاورات مردم اصفهان (چوبی) گفته می شود. عرض پل ۴ ذرع و طول آن بیش از ۱۰۰ ذرع است.
وجه تسمیه آن به پل جوئی این است كه چون در دو طرف پل عمارات سلطنتی واقع شده بود، در آن عصر این پل را برای ارتباط این دو قسمت ساخته یودند و آب را نیز بوسیله جوی سنگی كه در روی پل كنده بودند به این عمارت می رساندند.در وسط پل برج ۶ گوشه ای وجود داشت كه از هرگوشه آن سه چشمه جاری می شد. یكی از خارجیانی كه پل را بازدید كرده و درباره آن می نویسد “…پل با چهارده طاق یك ریخت و معبری برای بردن آب به قصر هفت دست واقع در ساحل زاینده رود ساخته شده بود…”
عمارات زیبا و باشكوه سعادت آباد، هفت دست، آینه خانه، كلاه فرنگی، نمكدان در اطراف این پل بوده است كه بوسیله مسعود میرزای ظل السلطان حاكم اصفهان در زمان ناصرالدین شاه قاجار خراب و با خاك یكسان گردید.
در زمانی كه شاه عباس دوم در اصفهان حكومت می كرد به دلیل علاقه به ساختن بناها، پل جویی را كه مورد نیاز برای ارتباط دو منطقه بود دستور به ایجاد آن نمود. پل جویی از لحاظ معماری دارای ۲۱ دهانه طاق جناغی شكل، دو اتاقك و آب برهای مثلثی می باشد. در گذشته و در قسمت میانی پل، برج شش ضلعی قرار داشت كه از هر سوی آن چشمه ای جاری بود. با توجه به بلایای روزگار، پل جویی كه از سنگ تراشیده شده به دلیل طول زیادو پهنای كم بسیار مقاوم بوده است. در كلیه بدنه و طاق های پل از آجر با ملات گچ استفاده شده و در پایه های آن ملات ساروجی كار شده است.
پل جویی اصفهان تنها برای عبور و مرور مردم ایجاد نگردید، بلكه تنها راه ارتباطی باغ های شمالی و جنوبی زاینده رود نیز به حساب می آمد. هم چنین گاهی اوقات برای گذر خانواده شاه عباس و ملاقاتشان با بزرگان، سفیران نیز استفاده می شد.
آدرس پل جویی اصفهان : ما بین پل خواجو و سی و سه پل در انتهای خیابان كمال اسماعیل.
معروف به: سعادت آباد، پل هفت دست و پل دریاچه
موقعیت: خیابان كمال اسماعیل
سال تاسیس: ۱۰۶۵ هجری(دوره شاه عباس دوم)
عرض آن ۶ متر و طول آن ۱۴۷ متر
