هفت بركه،در اصل هفت آب‌انبار است؛ مكان‌های كه به‌واسطه تامین آب در مناطق گرم و سوزان جنوب استان فارس، از اهمیت بسیار زیادی نزد مردمان این جوامع برخوردار بوده و هست. هفت بركه گراش ، مجموعه‌ای از هفت آب‌انبار كهن است كه در شهر گراش، از توابع استان فارس قرار دارد و قدمت آنها را تا دوران صفوی، می‌دانند. هفت بركه اگرچه امروز بی‌استفاده مانده و در نقطه‌ای میان بافت تاریخی شهر گراش، به یادگار خفته است اما، بسیار هستند مردمانی كه از این هفت گنبد و روزهایی كه بر آنان رفته است، خاطراتی شیرین و تلخ دارند، خاطراتی كه گره عجیبی با حیات انسان دارد! هفت بركه، در نزدیكی گورستان قدیمی گراش، بر زمین خفته است و براساس اسناد تاریخی، زمان ساختش به دوران صفوی و اوایل قاجار می‌رسد. این بركه‌ها به استناد كتیبه‌ای كه در یكی از آن هفتگانه نصب شده، آخرین بار در دوران قاجار، مرمت و به چرخه زندگی مردمان دیار بازگردانده شده است. این بناهای تاریخی از سنگ و ملات گچ و آهك ساخته شده و دارای مخازن استوانه‌ای و پوشش گنبدی و درگاه‌های متعددی است. هفت آب انبار یا بركه گراش سال ۵۵ در قالب یك پرونده به شماره ۱۳۲۷ در فهرست ملی به ثبت رسیده است. با توجه به شرایط آب و هوایی شهرستان گراش، این آب انبارها كه به بركه نیز معروف است، برای تامین آب مورد نیاز مردم در مسیرهای از قبل تعیین شده ساخته می‌شد. عمده این آب انبارها كه قدمتشان به دوره صفوی می‌رسد در واقع منبع مناسبی برای ذخیره آب مصرفی مردم بوده و تا سه دهه اخیر نیز كاربری داشته است. با اینكه یكی از آب انبارها دارای كتیبه است و به نام سازنده آن حاج ابوالحسن گراشی متعلق به ۲۰۰ سال قبل حك شده اما نمی‌توان به صراحت قدمت این بناهای تاریخی را به یك دوره خاص نسبت داد. گِراش یكی دیگر از شهر‌هایی است كه شاید بخواهید در نوروز به آنجا سفر كنید. این شهر در جنوب استان فارس قرار گرفته و در منطقه ناودیسی زاگرس چین‌خورده واقع شده است. بنای اولیه شهر گِراش در پیرامون قلعه همایون‌دژ كه در بالای كوه كلات قرار دارد، شكل گرفته است بنابراین امروزه كوه كلات در مركز شهر گِراش واقع شده و به نماد شهر تبدیل شده است. از جاذبه‌های گردشگری شهر گِراش می‌توان به بركه كل (بزرگترین آب‌انبار ایران)، قلعه همایون‌دژ، سد تنگ‌آب، بركه حاج اسدالله، مجموعه تاریخی هفت‌بركه، تپه باستانی گال، مسجد آخوند و حمام دهباشی اشاره كرد.