شهر محمود آباد نمونه شهری در استان قزوین می باشد . این شهر در ۵ كیلومتری مركز استان قزوین بخش مركزی شهرستان قزوین قرار دارد. در تاریخ ۲۵ فروردین ۱۳۷۸ محمودآباد نمونه مركز دهستان اقبال غربی از توابع بخش مركزی شهرستان قزوین، به شهر تبدیل و عنوان شهر محمودآباد نمونه شناخته شد.
شهر محمود آباد نمونه بازمانده‌ی مجموعه‌ای از روستاهای بازسازی شده در ابتدای دهه‌ی ۵۰ در سطح كشور است. در سال‌های ابتدای دهه ۵۰ شمسی در چارچوب برنامه‌های حكومت وقت، برای تعدادی از روستاهای كشور برنامه نوسازی مطرح می‌شود. نوسازی در محمودآبادنمونه با جابه‌جایی روستا به مكان فعلی در جوار جاده قزوین ـ رشت ( ۱.۴ كیلومتری مكان قبلی آن) توأم می‌گردد.
بنا به گفته ساكنان این شهر، انگیزه اصلی در جابه‌جایی، موقعیت پر خطر محمودآباد و در معرض سیل بودن آن بود. با جابه‌جایی روستا به كنار جاده رشت- قزوین و كاهش فاصله‌ی آن از شهر قزوین از یكسو و قرار گرفتن روستا و زمین‌های كشاورزی آن در اراضی پایین دست كانال آب‌رسانی دشت قزوین، زندگی ساكنان روستا دگرگون شد و بهبود یافت، كه شامل دسترسی به منابع آبی دایمی و تبدیل بخش بزرگی از اراضی كشاورزی دیم به آبی و سكونت روستاییان در مكان جدید با امكانات مناسب بود. تعداد ۱۰۷ قطعه زمین به تعداد خانوارهای ساكن در روستا خانه‌ی مسكونی با استفاده از شیوه زندگی و مصالح بومی آماده و در اختیار روستاییان قرار گرفت.
برای طراحی این آبادی، از الگوی واحدهای همسایگی استفاده شد و هر مجموعه كوچكی از خانه‌ها دارای یك میدان با فضای سبز شدند. فضاهای خدماتی از جمله مسجد، مدرسه، حمام، مركز درمانی و جز آن‌ها نیز در این زمان ساخته شده كه ساكنان از آن‌ها استفاده می‌كردند. قرار بر آن بود كه این روستاهای نمونه به همین شیوه در سراسر كشور ساخته شوند، از همین رو، نام این آبادی به محمودآباد نمونه شهرت یافت. اما این طرح متوقف شد و پس از انقلاب به گونه دیگری در قالب طرح‌های هادی روستایی ادامه یافت.
با پیروزی انقلاب، مهاجرت از روستاها و شهرهای كوچك استان‌های مجاور به شهر قزوین و سكونتگاه‌های اطراف آن شدت یافت. این مهاجرت‌ها در چند موج وارد منطقه‌ی دشت قزوین شدند، كه آخرین موج آن‌ها متوجه شهر محمودآبادنمونه شده است. اما اسكان این امواج مهاجرتی، دیگر بر الگوی منظم واحدهای همسایگی صورت نگرفت. بلكه از قطعه‌بندی زمین‌های كشاورزی تبعیت كرد. از این رو، اكنون دو الگوی كالبدی در این شهر كوچك وجود دارد. الگوی اول بر پایه نظم واحدهای همسایگی و الگوی دوم برپایه نظم كرت‌بندی زمین‌های كشاورزی.
هسته‌ی اصلی توسعه و گسترش روستای قبلی و شهر امروزی همان مجموعه‌ی ۱۰۷ واحدی در دوسوی خیابان امام خمینی است. در مرحله‌ی بعدی محدوده‌‌ی شرقی هسته مركزی در دوسوی مسیل و سپس شمال این هسته با تفكیك اراضی كشاورزی به زیر ساخت و ساز رفت. به نظر می‌رسد بیش‌ترین مهاجران وارد شده در این دوره از استان گیلان بودند. سپس بخش شرقی هسته مركزی شروع به رشد كرد.
تركیب قومی و زبانی ساكنان محمودآباد نمونه بر حضور تمامی اقوام منطقه دشت قزوین در این شهر تأكید دارد. آذری زبان‌ها، گیلك‌ها، كردها، لرها و لك‌ها به همراه تات‌ها و فارس‌زبان‌ها تركیب اجتماعی شهر را تشكیل می دهند. جدایی گزینی چندانی در آنان دیده نمی شود، اگرچه در بخش‌هایی از شهر برخی از زبان‌ها و گویش‌ها دارای بیش‌ترین فراوانی هستند.
در هسته اولیه شهر محمودآباد، بنابر الگوهای شهرسازی برپایه واحدهای همسایگی، میدان‌گاه و فضاهای سبزی طراحی و جانمایی شده‌اند.
معیشت ساكنان آن از راه كشاورزی در اراضی كشاورزی و باغ‌های روستایی و دامداری در مراتع ارتفاعات منطقه بود. آب مورد نیاز ساكنان به آب قنات و بارش‌های فصلی بستگی داشت.
جمعیت
جمعیت این شهر در سال ۱۳۸۵ برابر ۱۹۶۷۹ نفر بود و تا سال ۱۳۹۰ با نرخ رشد ۲.۰۶ درصد به ۲۱۷۹۶ نفر افزایش یافت. در سال ۱۳۷۵ حدود ۳۳ درصد از شاغلان این شهر در كشاورزی، ۲۵ درصد در صنعت، ۱۴ درصد در حمل و نقل و نقل، ۱۳ درصد در ساختمان و ۸ درصد در خدمات فروش فعالیت می‌كردند. در سال ۱۳۸۵ تركیب اشتغال دگرگون شده و از ۵۲۸۶ نفر شاغلان ساكن در این شهر، فعالیت‌های كشاورزی ۸ درصد، صنعت ۳۳ درصد، حمل و نقل ۱۱ درصد، ساختمان ۲۶ درصد، و فروش ۱۱ درصد از كل شاغلان را به‌خود احتصاص داده‌بودند.جمعیت محمودآباد نمونه در سال ۱۳۹۵، برابر با ۲۱۹۸۲ نفر از ۶۴۶۱ خانوار بوده‌است.
