امامزاده یحیی نام بقعه ابوالقاسم عزالدین یحیی است كه در كوچه‌ای به همین نام در خیابان ری، نرسیده به خیابان شهید مصطفی خمینی در یكی از محلات قدیمی شهر تهران كه سابقا به آن عود لاجان گفته می‌شد واقع شده‌است.
نسبت ابوالقاسم عزالدین یحیی كه از نقبای شهرهای قم و ری بوده‌است به سجاد می‌رسد و گفته می‌شود برادر اوست.
این بنا دارای صحن وسیع، مسجد، ایوان، رواق، ضریح، حرم آیینه كاری، سرداب، گنبد كاشی مخروطی شكل و سقاخانه‌است. قدیمی‌ترین اثر منقول این بقعه تاریخی كه ساختمان اصلی بنای آن نیز به دوره مغول نسبت داده می‌شود، صندوق چوبی روی مرقد است كه دارای تاریخ ۸۹۵ ه‌است. در باب نام و نسب امامزاده یحیی چنین نوشته شده:
این بزرگوار با ۱۵ واسطه به امام چهارم می‌رسد و پس از پدر نقابت طالبیه ری، قم و آمل را به عهده داشته و به سال ۵۹۲ ه ق به دست علاءالدین تكش خوارزمشاه به شهادت رسیده‌است.
بنای قدیمی این بقعه شامل برج خشتی هشت ضلعی متعلق به قرن هفتم هجری است كه مانند ابنیه دیگر عصر مغول، یك گنبد آجری ۱۲ ضلعی هرمی شكل بر بالای آن قرار داشت. در عهد قاجاریه هم اطراف این برج را با كاشیهای هفت رنگ مزین ساخته بودند. اینك در محل برج خشتی و قبلی، بقعه هشت ضلعی كنونی ساخته شده‌است.
بر روی در قدیمی بقعه كه چندان بزرگ نبوده، در دو كتیبه كوچك به خط ثلث نوشته‌اند: بانی بقعه خشتی قدیم شخصی به نام قرابشاره بوده و معمار آن، دیو حسن نام داشته‌است.
صندوق منبت عتیقه امامزاده یحیی چنان كه در كتیبه آن اشاره شده به دستور ملكشاه غازی در سال ۸۹۵ ه ق به وسیله دو برادر به نام‌های استاد حسین و استاد محمد لواسانی ساخته شده‌است.
در سالهای اخیر فعالیتهای عمرانی بسیاری در بقعه امامزاده یحیی انجام پذیرفته كه ضمن حفظ و نگهداری آثار گذشته، فضای اطراف حرم توسعه یافته‌است.
