منطقه حفاظت شده لشگردر در شرق و جنوب شرق شهر ملایر قرار دارد. این منطقه با مساحتی در حدود ۱۶ هكتار به سبب ویژگی‌های طبیعی، دارای تنوع گیاهی و جانوری مناسبی بوده و از اكوسیستم‌های پویا و تا حدودی بكر استان همدان محسوب می‌شود.
این منطقه از لحاظ موقعیت طبیعی و توپوگرافی دارای سه منطقه كوهستانی، تپه ماهوری و دشتی می‌باشد. ارتفاع بلندترین نقطه این منطقه ۲۷۵۸ متر از سطح دریا می‌باشد. مناطق كوهستانی این زیستگاه محل زندگی كل و بز و مناطق تپه ماهوری آن زیستگاه گونه حمایت شده قوچ و میش ارمنی می‌باشد و مناطق دشتی نیز به سبب تغییر نوع كاربری زمین از جانب روستاییان، به صورت كشت باغ‌های انگور درآمده است.
از پستانداران منطقه می‌توان پازن، گوسفند وحشی، گرگ، شغال، روباه، تشی، خرگوش، گوركن، كفتار و رودك و از پرندگان كبك، تیهو، باقرقره، عقاب طلایی، فاخته، دلیجه، كمر كولی، پری شاهرخ و چكچك و از خزندگان انواع مار را می‌توان نام برد.
منطقه حفاظت شده لشگردر دارای چشمه‌های دائمی و فصلی متعددی بوده و از پوشش گیاهی متنوعی برخوردار است به طوری كه اكثر ذخایر گیاهی استان همدان در آن دیده می‌شود. پوشش گیاهی در ارتفاعات ضعیف‌تر از دامنه‌ها است. در اطراف چشمه‌ها و جویبارها، گیاهان علوفه‌ای غالب هستند در حالی كه در ارتفاعات گیاهان درختچه‌ای به ویژه گون و كلاه میرحسن فراوان دیده می‌شود. در دامنه‌ها گونه‌های متعددی از گندمیان و تیره نعناعیان به فراوانی می‌روید. در این منطقه انجیر و بادام كوهی نیز مشاهده می‌شود.
در مجموع كلاه میرحسن، گون، گل گندم، بروموس، علف بادبزنی، نخود وحشی، پیچك صحرایی، خاكشیر، میخك، كنگر، علف چای، زنبق وحشی، كاكوتی، اسپند، چوبك، شكرتیغال، آلوچه وحشی، زالزالك وحشی، رز و بید وحشی، انجیر كوهی، بادام كوهی، یونجه وحشی و لاله واژگون از عمده‌ترین گیاهان منطقه لشگردر می‌باشند.
از گیاهان دارویی منطقه نیز می‌توان به كنگر، كاسنی، ریواس، كاكوتی، شیرین بیان، بارهنگ، پون، پنیرك و شمعدانی اشاره كرد.
این منطقه در زمستان سال ۱۳۶۳ خورشیدی به عنوان «منطقه شكار ممنوع» معرفی شد و پس از آن به جهت بهبود شرایط اكولوژیكی و زیستی در زمستان سال ۱۳۶۹ خورشیدی به عنوان «منطقه حفاظت شده»، مطرح شد.
