شناشیل ها یكی از گونه های معماری بومی در سواحل خلیج فارس ایران است كه در معماری اقلیمی خانه های بوشهربه عنوان حلقه‌ای از برونگرایی و درونگرایی عامل مهمی به شمار می رود .شناشیل ها یا شناشیرها كه كلمه ای عربی است یعنی بالكن چوبی كركره دار كه در جلو پنجره‌های طبقات فوقانی خانه‌ها قرار دارد. شناشیل معمولاً چوبی كركره‌ای یا میله‌ای مشرف بر حیاط یا كوچه است.
تعبیه كركره‌های شناشیل طوری است كه نور و هوا را به داخل راهرو یا اتاق هدایت می‌كند شیب كركره از بالا به پایین است به‌طوری‌كه از بالا كوچه پایین دیده می‌شود اما از پایین نمی توان بالا و داخل اتاق را دید.
كاربردهای مختلف شناشیل ها
نخستین كاربرد شناشیل ها این است كه مكانی برای استفاده از نسیم و وزش بادهای مطبوع است. در خانه‌های كنار ساحل جنوب می‌توان به وسیله شناشیل از منظرهٔ زیبای دریا (خلیج فارس) استفاده كرد. شناشیل‌های داخلی كه در یك یا چند جبههٔ طبقات بالا و مشرف به حیاط ساخته شده‌اند، رابط فضاهای مختلف نیز می‌باشند. در طبقات بالا طارمه‌های میانی و دیگر انواع طارمه‌ها ارتباط موضعی بین چند فضا را مقدور می‌سازند، ولی برای گذر از یك قسمت به قسمت دیگر باید از داخل اتاقها گذر نمود.
در این حالت می‌توان از شناشیل به عنوان معبری بدون ورود به اتاقها استفاده كرد. به جای نرده‌های سادهٔ چوبی یا فلزی شناشیل، از بازشوها و جداره‌های چوبی ثابت مثل كركری، نیز استفاده شده كه این جداره‌های مشبك، گذر نسیم را میسر می‌كرده‌است بدون آنكه از بیرون فضای داخل دیده شود و مانع خوبی در برابر تابش مستقیم آفتاب بوده‌است. بعضی از كركری‌ها متحركند و رو به بیرون باز می‌شوند.
شناشیل ها به دو صورت مسقف و بی سقف ساخته می شدند . در نوع سقف دار پوشش بر روی ستون‌هایی كم قطر چهار تراش تكیه می‌كند. پوشش چوبی یا به صورت پیوسته روی كل آن یا به شكل غیرپیوسته و فقط روی بازشوهای اتاقها قرار گرفته‌است.
ابعاد شناشیل از دو یا سه متر تا حدود بیست متر، در تغییر است. شكل آن نیز مستطیلی خیلی كشیده‌است و بنابر موقعیت قرارگیری آن در بیرون و داخل شكلی تركیبی (معمولاً L) دارد. شناشیل در یك یا دو طرف جبهه بیرونی و در یك تا چهار جبهه داخلی قرار گرفته‌است. كاربرد چوبهای چهار تراش، نرده (معجر) چوبی و فلزی زیبا، كركری‌های پركار، استفاده از كُلپاهای چوبی و فلزی پركار، گل‌های چوبی آویزان در زیر آن زیبایی خاص به آن داده‌اند.
