تپه زاغه با وسعت حدود ۲۰ هزار مترمربع در ۸ كیلومتری شمال شرق دهستان سگزآباد از توابع شهرستان بوئین زهرا قرار دارد. این تپه تقریباً به شكل مدور و رأس آن كمتر از یك متر از سطح زمین‌های اطراف بالاتر است.
در بررسی‌های اولیه این تپه، بقایای یكی از اولین اجتماعات كشاورزی به دست آمده كه معرِّف یكی از مكان‌های اولیه استقرار در ایران است. تاریخ تقریبی استقرار در زاغه به اواخر هزاره ۶ قبل از میلاد باز می‌گردد كه با مهاجرت اهالی این مكان به نقطه‌ای دیگر، این محل به كلی متروك شد. به نظر می‌رسد تپه زاغه قدیمی‌ترین بقایای باستانی را دربر دارد و پس از متروكه شدن آن، استقرار در تپه باستانی قبرستان آغاز شده است. معماری بناهای زاغه اكثراً با چینه و خشت بوده و برای پوشش سقف آن‌ها از تیرهای چوبی استفاده شده است. برای پخت و پز نیز از انواع اجاق در اتاق‌ها بهره می‌جستند. سفال‌های تپه زاغه به رنگ قرمز یا نخودی با سطحی صیقل یافته است كه اكثراً توسط سفالگران محلی در خارج از روستا پخته می‌شده است. برخی از سفال‌های این تپه، منقوش و عمدتاً دارای اشكال هندسی می‌باشند.
اشیای به دست آمده از این تپه عبارتند از ریتون‌های كره‌ای، مخروطی و استوانه‌ای شكل، مُهر، پیكرك (مجسمه‌های كوچك) حیوان و انسان، تیغه و آثار سنگی و استخوانی.
از سال ۱۳۴۹ خورشیدی حفاری‌هایی توسط هئیت‌های باستان‌شناسی دانشگاه تهران در این مكان انجام شده است. اشیای زیر از تپه زاغه به دست آمده كه در حال حاضر در موزه باستان‌شناسی دانشگاه تهران نگهداری می‌شوند.
