این مسجد شامل دو ایوان، گنبدخانه، شبستان با حیاط مركزی است كه در جنوب شهر واقع گردیده و چون در گذشته، بیرون از حصار شهر ساخته شده به «مسجد بیرون» شهرت یافته است. ایوان غربی این بنا به گنبدخانه‌ای گشوده می‌شود كه از داخل، به شكل مربع و از خارج به صورت نیم‌دایره است. ضخامت دیوارهای آن به بیش از ۷۰/۱ متر می‌رسد. كتیبه‌ی كاشی معرّق در سه رشته خط به عرض تقریبی ۶۵ سانتیمتر به رنگهای سفید و آبی بر پیشانی سردر ورودی مسجد نصب شده كه از آن، اطّلاعات تاریخی به دست می‌آید. خط نسخ آن از انواع خطوط كتیبه‌های مورد توجّه دوران تیموری در قرن نهم هجری یا پانزدهم میلادی است. معروف است این بنای مذهبی، محل استراحت حضرت علی بن موسی‌الرّضا (ع) در سفر از مدینه تا مرو بوده است.
مسجد بیرون منزلگاه علی بن موسی الرضا (ع) یكی از مساجد تاریخی ابركوه است كه در مسیر حركت امام رضا (ع) از مدینه به مرو (مشهد مقدس) در ۱۷ آبان ماه سال ۱۹۵ هجری شمسی برابر با هشتم ربیع الاخر سال ۲۰۱ هجری قمری، بنا شده است. بنای اولیه آن از قدیمی ترین مساجد ایران به شمار می رود. این مكان در تاریخ ۱۷ آذر ۱۳۷۷ با شمارهٔ ثبت ۲۱۷۰ به عنوان یكی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
این مسجد در جنوب شهر واقع گردیده و چون در گذشته، بیرون از حصار شهر ساخته شده به «مسجد بیرون» شهرت یافته است.
مسجد بیرون ابركوه شامل دو ایوان، گنبد خانه، شبستان با حیاط مركزی است. كتیبه كاشی معرق درسه رشته خط به عرض تقریبی ۶۵ سانتیمتربه رنگهای سفید وآبی برپیشانی سردر ورودی مسجد نصب شده كه از آن اطلاعات تاریخی بدست می آید. نقشه مسجد در حال حاضر از نوع مساجد دو ایوانی است. ایوان غربی به گنبد خانه ای راه دارد كه از داخل آن مربع و از خارج نیم دایره است. ضخامت دیوارهای این قسمت در برخی جاها بیش از یك متر است. ایوان شرقی كوچكتر است. تنها ورودی مسجد در حال حاضر در جبهه شمالی از طریق اتاقی به ایوان غربی باز می شود. علاوه بر این دو گذرگاه دیگر نیز وجود دارد كه از اتاق های جانبی به گنبد خانه و صحن راه پیدا می كند. بقایای تنها مناره مسجد در قسمت شمال محوطه گنبد دار واقع گردیده و امروزه تنها قسمت تحتانی آن كه برای رفتن به پشت بام استفاده می شود بر جای مانده است. ایوان شرقی كه از سه جهت به آن راه است به دو اتاق كوچك در شمال منتهی می شود.
مسجد بیرون ابركوه با گنبد و طاق پوشش یافته است. طاق ها از نوع دو مركزه و جناغی از نوع معماری اوایل اسلام و نمونه هایی از قوس های گهواره ای شكل دوره ساسانی و اوایل اسلام هستند. شكل این طاق ها و قوس ها گویای ساخت آنها در قرون نخستین اسلام است. طبق تحقیقات انجام شده این مسجد تغییر شكل یافته یك آتشكاه از دوره ساسانی است.
خط نسخ آن از انواع خطوط كتیبه های مورد توجّه دوران تیموری در قرن نهم هجری یا پانزدهم میلادی است. این نوع خط را میتوان دركتیبه های افریزی مسجد گوهرشاد كه در سال ۸۲۱ هجری (۱۴۱۸ میلادی) و نیز مناره مصلای هرات كه بین سالهای ۸۲۰ و۸۲۱ هجری (۱۴۳۷ و ۱۴۳۸) میلادی ساخته شده اند مشاهده كرد. معروف است این بنای مذهبی، محل استراحت حضرت علی بن موسی الرّضا (ع) در سفر از مدینه تا مرو بوده است.
ابركوه كه یكی از ۱۴ شهر نمونه گردشگری كشور است، دارای بیش از ۴۰۰ اثرتاریخی می باشد كه تا كنون ۱۲۷ اثر آن به ثبت آثار ملی ایران رسیده است.
مسجد جامع، یخچالها، خانه آقازاده، گنبد عالی، موزه مردم شناسی، بافت قدیم شهر ابركوه و سرو ۴۵۰۰ ساله ابركوه بیشترین بازدید كننده مسافران بوده است.
