قرنه سازی است قبومی كه به طور معمول در محافل عروسی و جشن های میدانی نواخته می شود. جنس آن از نی است ولی باریكتر و كوتاه تر از ساز نی موسیقی سنتی یا لـله وا است. ساز قره از سه قسمت تشكیل شده است: سری، بدنه و شاخ دتار(دوتار). ساز قرنه به عنوان ساز محلی استان مازندران محسوب می شود.
یكی از سازهای كه رنگ و بوی مازندران دارد قرنه است. این ساز در بعضی از تصاویر و كتیبه های كهن دیده می شود. این سالها این ساز به اسم لطف الله سیفی بشلی شناخته می شود واینكه یكی از هنرجویانش در تكمیل نمودن و رفع ایرادات قرنه تلاش زیادی داشته است. این هنرمند خوش ذوق وچیره دست پرویز عبدالهی است. پرویز عبدالهی ولیك چالی متولد ۱۳۵۴ است. سال ۱۳۶۴ لله وا را نزد پدر آغاز كرد، مدتی را از حمید رضا طالبی وا آموخت. سال ۱۳۷۴از لطف الله سیفی قرنه آموخت . عبدالهی ، یك نت به قرنه اضافه كرد تا وسعت صدایی بیشتر پیدا كند. همچنین قرنه هایی ساخت كه بعضی از قطعات دستگاه های ایرانی را می نوازد عبدالهی در بسیاری از گروه های مركزی فعالیت دارد و در چندین آلبوم موسیقی نواخت. سه چكی اثری مستقل از پرویز عبداللهی و لطف الله سیفی است. در سالهای اخیر پرویز عبدالهی به همراه همسر هنرمندش گلدسته زارع با ساز دسر كوتن هنرنمایی می كنند.
قرنه از خانواده سازهای بادی قمیش دار است كه شباهت زیادی به ساز نی تكی رایج در منطقه بوشهر دارد. با این تفاوت كه در انتهای آن، شیپوره ای از جنس شاخ حیوان اضافه كرده اند و قمیش آن نیز دقیقاً مانند قمیش نی تكی نیست. در نتیجه صدایش كمی با نی تكی جنوب ایران متفاوت است. این ساز منحصراً در شادمانی های مردم مازندران واقع در شمال ایران به همراه ساز كوبه ای دوسركوتن نواخته می شود.
ساختمان این ساز از سه قسمت تشكیل میشود:قمیش را از بالا به پایین شكاف میدهند. و انتهای آن را با نخ جهت هواگیری و جلوگیری از گسترش شكاف می بندند و هنگام نواختن برای بسته نشدن شكاف، لای آن را«خال مو» میگذارند. بدنه ی اصلی كه از «نی» نازك ساخته شده، دارای چهار سوراخ در رو و یك سوراخ در پشت (جای شصت) می باشد. دهنه ای كه شكل شیپوری داشته،از شاخ گاو درست می شود و برای تقویت صدا به عنوان خزانه به كار میرود.
