دستگاه شور

در میان دستگاه ‌های ایرانی، شور از همه بزرگ‌تر است. زیرا هر یك از دستگاه‌ها دارای یك عده آوازها و الحان فرعی ا‌ست ولی شور غیر از آوازهای فرعی دارای ملحقاتیست كه هر یك به تنهایی استقلال دارد. آوازهای مستقلی كه جزء شور محسوب می‌شود و هر یك استقلال دارد از این قرار است: ابوعطا، بیات ترك، افشاری و دشتی. آواز بیات ترك در پرده‌های شور نواخته می‌شود و جزو ملحقات آن طبقه بندی می‌شود، ولی چون از نظر شنوایی، حسی شبیه دستگاه ماهور ایجاد می‌‌كند، برخی قایل به طبقه بندی آن تحت دستگاه ماهور هستند. در مكتب آوازی اصفهان آواز بیات ترك در مشتقات دستگاه ماهور به حساب می‌‌آید اما در مكتب تهران، مایه بیات ترك را جزء دستگاه شور به حساب می‌‌آورند.خیلی از آهنگ هایی كه در جشن ها پخش می شود، در همین دستگاه شور ساخته شده اند. همانطور كه از اسمش هم پیداست، موسیقی این دستگاه پر است از شور و انرژی. شور یكی از دستگاه های بسیار بزرگ موسیقی ایرانی به حساب می آید كه حال و هوای آن به موسیقی منطقه مازندران نزدیك است. البته در این دستگاه نغمه هایی ملهم از موسیقی مناطق مركزی ایران و كردستان هم شنیده می شود. آلبوم یاد ایام و به خصوص خود تصنیف یاد ایام یكی از نمونه های خوب دستگاه شور است.