شاه داعی الی اللّه از عرفا و حكمای معروف قرن نهم هجری در شیراز است. نام او محمود ملقب به نظام‌الدین و مشهور به شاه داعی الی اللّه است. او به سال ۸۱۰ ه. ق در شیراز متولد شد. وی علاوه بر اینكه شعر را نیكو می‌سروده، قریب ۳۵ جلد كتاب مختلف هم تألیف كرده‌است. شاه داعی شیرازی از جمله شاعرانی است كه در مصیبت شهیدان دشت كربلا اشعار متعددی سروده است.
از وی آثار نظم و نثر فراوان بجای مانده از جمله: ۳۸ جلد اثر فارسی و عربی همچون مثنوی چهار چمن، مثنوی چشمه زندگانی، مثنوی چهل صباح و مثنوی عشق‌نامه ، دواوین، ساقی نامه و ۱۶ رساله به نثر از او باقی مانده است. شاه داعی الی اللّه در سال ۸۷۰ هجری قمری وفات یافته و آرامگاه وی در ضلع جنوب شرقی گورستان معروف «دارالسلام» قرار دارد. این آرامگاه دارای دو سنگ قبر بزرگ سماقی مجلل سرخ رنگ متعلق به شاه داعی و فرزندش است و از دو قسمت تشكیل گردیده است.
برخی از كارشناسان معتقدند كریمخان زند نخستین بار برای این عارف بزرگ، آرامگاهی با سنگ قبر بزرگ و خوش طرحی از نوع سنگ سماقی سرخ رنگ احداث می كند كه به سبك معماری عهد زندیه است و دستور می دهد بر روی آن، كتیبه سنگی با خط ثلث برجسته كه نام و تاریخ وفات شیخ در آن قید شده است، نصب كنند. بر سر در آرامگاه شعری از خود شاه داعی الی اللّه نوشته شده‌است: چو باد خاك تو خواهد به هر طرف بردن مهل كه از تو نشیند به خاطری گردی
