دشت شیمبار

دشت شیمبار یا شیرین بهار، مرز استان خوزستان و چهارمحال و بختیاری است كه ۷۵ كیلومتری مسجدسلیمان قرار دارد و با ده هزار نفر جمعیت پراكنده روستایی و عشایری یكی از پرجاذبه‌ترین نقاط تفریحی این شهرستان است.اكثر مردم این سرزمین از ایل موری و گمار می‌باشند.از دیدنی‌های دشت شیمبار كوه قلندران است كه درگذشته پناهگاهی برای یاغی‌ها و مخالفین حكومت‌های وقت بود.دشت پر از انگورهای یاقوتی است كه مالك خصوصی ندارد.
این منطقه از یك طرف در دامنه كوه دلا قرار دارد و محدودۀ آن از سرحونی شروع شده و شیرین بهار را به دو بخش بالا و پایین تقسیم می كند. شیرین بهار شامل مناطق: تنگ سنو (تنگ سنان)، پل نگین، گذرگاه، امامزاده صالح ابراهیم می باشد. وجود چشمه های متعدد و آبشارهای زیبا و همچنین وجود رودخانه ای معروف به شط شیمبار در كنار جنگل پوشیده از انواع درختان بلوط، بادام، بوته های وحشی مانند: قارچ، و انواع مركبات، انگور كوهی، توت، انار و سیب زیبائی خاص به این منطقه داده است. وجود كوههای سر به فلك كشیده و مناسب كوهنوردی و پوشیده از گلها و بوته های متنوع و انواع حیوانات زیبائی منطقه را دوچندان كرده است. بدلیل وجود خاك مناسب و آب و هوای مساعد در این منطقه محصولات كشاورزی از قبیل گندم، جو، نخود و عدس كاشته می شود.
از لحاظ آثار تاریخی می توان به وجود نقش برجسته های تنگ بتا و تنگ سنان اشاره كرد. این سنگ نگاره ها بر سینه كوه كنده كاری شده اند كه با در نظر گرفتن نوع پوشش و آرایش موی سر این سنگ نگاره ها می توان گفت كه همزمان با دورۀ اشكانیان و مربوط به الیمائیدها (حكومت محلی همزمان با اشكانیان كه اندیكا جزئی از قلمرو آنها محسوب می شده) هستند.
سید محمد علی شوشتری در تاریخ جغرافیای خوزستان در مورد تنگ بتا چنین می نویسد: ((در تنگ بتا دوازده نقش انسان در دو مجلس طراحی شده دیده می شود، نقش های سمت راست مشتمل بر سه نفر با قامتی كوتاهتر از بقیه افراد هستند در حالی كه دست چپ بر روی دوش نفر كناری قرار دارد. سایر افراد نیز به همینگونه دیده می شوند. دو نفر تاج مانندی بر سر داردند كه آنها را از دیگر افراد متمایز می نماید به نظر می رسد كه ملكه و همسر شاه باشند همچنین سایر افراد شاید از درباریان باشند و تن پوش همگان مانند اشكانیان چین داراست اینگونه برداشت می شود كه همگی آنان در حال انجام مراسم مذهبی هستند.
انواع بردگوری (استودان): ایرانیان دوران باستان به دلیل اعتقاد داشتن به قداست خاك كه یكی از عناصر چهارگانه خلقت می باشد، پاك بودن آن را ضروری می دانستند لذا از تماس اجساد مردگان با خاك به شدت پرهیز می كردند به همین منظور مردگان خود را در هوای آزاد قرار می دادند تا گوشت آنها طعمه جانوران و پرندگان شود و بعد از مدتی كه تنها استخوانهای مرده باقی می ماند آنها را درون استودان ها قرار می دادند این استودانها در دل كوه و یا در دل سنگهائی كه به صورت مجزا در جاههای مختلف پراكنده بودند كنده می شده اند بعضی از این بردگوریها (استودانها) در جاهای دیگر به همراه نقش برجسته هستند. البته نظر دیگری در مورد بردگوری وجود دارد و آن اینكه: هنگام كوچ، افراد كهنسالی كه توانائی همراهی كردن با كوچندگان را نداشتند، درون این بردگوریها به همراه آب و غذای كافی قرار داده می شدند كه هیچ سندی دال بر واقعیت این موضوع نه در كتب قدیمی بختیاری وجود دارد و نه حتی كسانی كه این مطلب را بیان می كنند با چشمان خود دیده اند و صرفا به شنیده ها استناد می كنند. با در نظر گرفتن عطوفت و مهربانی و احترام به بزرگان بخصوص افراد پیر و سالخورده در نزد بختیاریها و همچنین ناممكن بودن رعایت مسائل بهداشتی در چنین شرایطی، این نظریه دور از واقعیت به نظر می رسد.
یكی دیگر از آثار شیرین بهار پل نگین یا خدا آفرید می باشد. این پل آب شیرین بهار را به رودخانه كارون انتقال
می دهد و قدمت آن مربوط به دوران اشكانیان است. از آثار دیگر می توان به : امامزاده صالح ابراهیم، تپه های باستانی و نقوش برجسته و شیرهای سنگی اشاره كرد. علاوه بر موارد ذكر شده در این منطقه قناتهای قدیمی نیز وجود دارند. قباد باقری در كتاب بختیاری در گذر زمان به نقل از مردم محلی بیان می كند كه بر فراز كوه دلا و در جنوب غربی این نقش برجسته ها، قلعه هائی بنام قلعه كله قندی، قلعه آهنگری، و قلعه دزوراز (درمنا) وجود دارند. این قلعه ها ممكن است زمانی محل فرمانروائی الیمائیدها بوده باشند. لایارد این نقش بر جسته ها را متعلق به دوران ساسانیان میداند.
از صنایع دستی شیرین بهار می توان از گلیم باقی، قالیبافی، لت (سیاه چادر) درست كردن مشك و دوختن لباسهای محلی و لچك یاد كرد.
از مراسم هائی كه بعنوان بخشی از هویت قوم بختیاری به شمار می روند میتوان به مراسم عزاداری و جشنهای شادی اشاره كرد. بازیهای محلی این منطقه شامل: چوكلی بازی، الختر، اسب سواری، تیراندازی هستند كه كودكان و بزرگسالان آنها را به مناسبتهای مختلف بازی می كنند. جمعیت این منطقه متغیر است. در تمامی فصول سال میتوان از مناظر زیبای شیرین بهار دیدن كرد. از غذاهای سنتی این منطقه میتوان به كباب بختیاری، اوترشی، اوبسور، موسیر و قارچ سرخ شده، گرده و توچری اشاره كرد. سوغات روستا شامل انواع مركبات، عسل، قارچ، روغن و نان محلی (نون تیری)، كره محلی، كشك و قارا و ….. می باشد.
شیرین بهار دارای طبیعت بسیار زیبا، بكر و نادر بوده كه در نوع خود كم نظیر است. با قرار گرفتن مناظر طبیعی، آثار تاریخی و فرهنگ قومی دركنار هم، این منطقه استعداد تبدیل شدن به یك مكان توریستی را به شدت داراست.
كیلومترها تقریبی ذكر شده اند.