پارك ملی تندوره در شمال شرقی ایران و نزدیك تركمنستان واقع گردیده‌است. براساس تقسیم بندی مجموعه تندوره در شمال استان خراسان رضوی در شهرستان درگز قرار دارد. این منطقه در حوزه آبریز هریرود و كشف‌رود و زیرحوزه رودخانه درونگر قرار گرفته‌است. مرتفع‌ترین نقطه این منطقه قله قنبرعلی در جنوب محدوده به ارتفاع ۲۵۸۶ متر است و پست‌ترین نقطه با ارتفاع ۸۸۴ متر در بخش شمالی محدوده قرار دارد. این منطقه فاقد مراكز جمعیتی می‌باشد و تنها پاسگاه‌های محیط بانی چهلمیر، بابانستان، شكراب، تیوان، درونگر، چرلاق و زیارتگاه علی بلاغ در آن قرار دارند. مجموعه تندوره از نظر منابع آبی فاقد رودخانه‌های مهم است و قسمت اعظم منابع آب این منطقه را چشمه‌ها تشكیل می‌دهند. آبدهی چشمه‌های منطقه چشمگیر نبوده و تنها چشمه‌های چهلمیر و چرلاق به طور نسبی دارای آبدهی بیشتری در مقایسه با سایر چشمه‌ها می‌باشند. پارك جنگلی چهل میر كه معروفترین دره منطقه است ودر قسمت شرقی پارك تندوره واقع است. شكل خاص زیستی، ساختمان خاك، تغییرات ارتفاع، میزان بارش و شكل آن و نوسانات و گرما سبب گردیده پوشش گیاهی متنوعی در این ناحیه دیده شود. پارك ملی تندروره از نظر ذخایر طبیعی و حیاتی، تنوع زیستی و نمونه‌های حیات وحش (قوچ و میش اوریال) و پدیده‌های ارضی و دیگر ویژگی‌های خاص در نوع خود پاركی ممتاز می‌باشد. این پارك از یك سری كوه‌های مرتفع و متصل به هم تشكیل شده‌است و رشته‌كوه مشخصی ندارد. راه اصلی پارك جاده شوسه قوچان به درگز می‌باشد كه از سه نقطه می‌توان به پارك دسترسی پیدا كرد. ۱- قریه اینچه كیكانلو (واقع بر سر راه درگز – قوچان) تا پاسگاه شكر آب (جنوب پارك) ۱۰ كیلومتر. ۲-از درگز تا پاسگاه چهل میر (شرق پارك) ۳۰ كیلومتر. ۳- از نوخندان تا زیارتگاه بابانستان (شمال پارك) ۱۲ كیلومتر. جانوران از ۷ گونه گربه‌سان ایران ۵ گونه یعنی پلنگ ایرانی، گربه جنگلی، گربه دشتی، گربه پالاس و سیاه‌گوش اورآسیا در این منطقه زندگی می‌كنند. این منطقه بهترین زیستگاه پلنگ در ایران است به‌طوری كه در سال ۱۳۷۰ تعداد ۱۳۴ قلاده پلنگ در آن دیده شد و جمعیت آن در سال ۱۳۸۷ نزدیك به ۶۰ قلاده برآورد می‌شود. طعمه اصلی پلنگ كل و بز است. از سمداران منطقه هم می توان به بز وحشی كه گله‌های ۱۰۰-۱۵۰ رأسی آن در ارتفاعات منطقه دیده می‌شود و گوسفند وحشی كه از گونه قوچ و میش اوریال و خالص‌ترین نژاد این گونه در ایران است، اشاره كرد. شمار قوچ و میش‌های پارك را در سال ۱۳۵۶ حدود ۶۰۰۰ رأس برآورد كرده‌اند و اكنون جمعیت گوسفندان وحشی پارك بالغ بر ۴۰۰۰ رأس است. گراز از دیگر علف‌خوران پارك است كه به تعداد زیاد در مناطق مختلف به‌ویژه شمال پارك زیست می‌كند. گرگ هم در قسمت‌های نسبتاً كم‌ارتفاع پارك و محدوده‌های مشرف بر روستاهای اطراف به صورت منفرد و یا دسته‌های ۲ تا ۵ قلاده‌ای دیده می‌شود و در فصل زمستان بیشتر از قوچ و میش و كل و بز و در تابستان بیشتر از گله گوسفندان اهلی تغذیه می‌كند. روباه قرمز، شغال، سمور سنگی، كفتار، رودك و انواع جوندگان همچون پیكا و تشی از دیگر پستانداران این منطقه‌اند. پارك ملی تندوره از نظر تنوع گونه‌های پرندگان بسیار غنی است. پرندگان بیشتر در نواحی پست و حاشیه‌ای پارك و داخل دره‌ها و نزدیك به چشمه‌سارها دیده می‌شوند. كوركور، سارگپه پابلند، عقاب دشتی، عقاب شاهی، عقاب طلایی، كركس، هما، لیل، كوكر، مرغ حق، شبگرد بلوچی، بادخورك معمولی، بادخورك كوهی، زنبورخور معمولی، هدهد، چكاوك طوقی، پیت خاكی و سنگ‌چشم دم‌سرخ گروهی از پرندگان مهاجر به پارك را تشكیل می‌دهند. تعدادی از گونه‌های مهم بومی منطقه عبارتند از: دلیجه، كبك، تیهو، قرقاول، بلدرچین معمولی، كبوتر چاهی، قمری، یاكریم، چكاوك شاخ‌دار، چكاوك آسمانی، دم‌جنبانك ابلق، قرقی، سسك، سار، زاغی، كلاغ گردن‌بور، كلاغ ابلق، الیكایی، توكای سیاه، زردپره كوهی، زردپره مزرعه، انواع جغد و سهره سینه‌سرخ. خزندگان این پارك هم شامل ۹ گونه مار غیر سمی، ۴ گونه مار نیمه سمی، ۵ گونه مار سمی، ۶ گونه سوسمار و لاك‌پشت می‌شوند. كفچه مار، دال، قرقاول بال‌سفید و هما از گونه‌های در خطر انقراض تندوره محسوب می‌شوند. گیاهان پوش گیاهی پارك نیز بسیار متنوع است و تاكنون ۳۷۳ گونه از ۶۰ تیره در این پارك شناسایی شده‌است. اورس، انجیر، بید، نسترن، گوجه وحشی، كركو، درمنه، گون، كلاه میرحسن، باریجه، آنقوزه، كندل، زیره سیاه، كتان وحشی، آویشن، انواع گرامینه، آلبالوی وحشی، شیر خشت، زرشك، انواع گیاهان یكساله مرتعی و گیاهان با ارزش داروئی از مهمترین گونه‌های گیاهی این پارك است.