عشایر تقریباً نیروهای اصلی جنگی ایران را تشكیل می‌داده‌اند. شیوه زیست عشایری اصطلاحات و ادبیات خاص خود را باز تعریف كرده و به عنوان جامعه سوم در ایران مطرح است. بعضی ازاصطلاحاتی كه مشتق از واژه عشایری است عبارتند از: عشایر اسكان یافته: خانوارهای عشایری كه تمامی اعضای آن در یك مكان، سكونت ثابت اختیار كرده و كوچ نمی‌كنند اما با توجه به حفظ برخی مناسبات اقتصادی (مالكیت و حقوق بهره‌برداری از مراتع و منابع قلمرو) و فرهنگی ـ اجتماعی (احساس تعلق به ایل و عشیره) خود را عضو ایل، طایفه و … تلقی می‌كنند. عشایر كوچنده: به عشایری كه حداقل سه ویژگی ساخت اجتماعی قبیله‌ای، اتكای معاش به دامداری، و شیوه زندگی مبتنی بر كوچ را داشته باشند گفته می‌شود. عشایر نیمه كوچنده: به آن تعداد از خانوارهای عشایری گفته می‌شود كه حداقل در یكی از قطب‌های استقرار (منطقه ییلاق، قشلاق و یا میان‌بند) دارای سكونت‌گاه ثابت بوده و همواره تعدادی از اعضای خانوار در آنجا سكونت دارند. عشایر رمه‌گردان: به آن تعداد از خانوارهای عشایری گفته می‌شود كه اكثر اعضای خانواده در یك نقطه یا مكان (در داخل قلمرو ایلی و یا خارج از آن) سكونت ثابت اختیار كرده و در كوچ شركت نمی‌كنند. در شیوه كوچ رمه‌گردانی، دام‌ها به همراه چوپان و تعدادی از افراد ذكور خانواده جابجا شده یا كوچ داده می‌شوند.