مراسم انداختن آتش

مراسم انداختن آتش توسط چوپانان در فصل بهار از فراز كوه ال(OL) :
بر شهر نراق كوه بسیار زیبا و دیدنی مشرف است به نام ال كه به معنای آشیانه عقاب و به تعبیری دیگر جن می باشد . در دامنه این كوه قلعه ای وجود دارد كه در باور مردم نراق سكونتگاه اجنه است و شاید به همین منظور آن را “ال” می نامند .( در زبان تركی به جن آل می گویند ). در بین چوپانان نراقی مرسوم است كه در اول بهار گوسفندان خود را برای چرا به ارتفاعات این كوه برده و حضور خود را به جمع كردن هیزم و انداختن آتش در هنگام شب از فراز كوه به پائین اعلام می كنند . به علت داشتن شیب منفی این كوه ، آتش مسیری طولانی را تا پائین دامنه طی كرده و باعث شور و شعف مردم می شود . در موقع برگزاری این مراسم مردم اغلب بر پشت بام های خود رفته و این آتش بازی را تماشا می كنند . اغلب كسانی كه از این مراسم اطلاعی ندارند تصور می كنند آتشفشان فعال شده است .

مرحوم امیر مسعود نراقی از شعرای بزرگ این دیار در وصف كوه ال و این مراسم شعری به یادگار گذاشته است كه خواندن آن خالی از لطف نیست :

به كوه آل كه نشان دیار من است سلام باد كه پیوسته افتخار من است
به دامنش درو دشتی است سبز و خرم و شاد كه آب صافی آن شهد خوشگوار من است
رقم زده فلكش بر جبین گذشت زمان كه از روند زمان نقش پایدار من است
به هیبتی كه بدامان كشیده خاك نراق نهفته قصه پیوند استوار من است
زباغ لاله كه در دل دمیده فصل بهار توان شناخت كه مشتاق بی قرار من است
به صخره های سترگی كه در میان دارد حكایت دل سنگین روزگار من است
به آتشی كه شبانان برآن بر افروزند زبان شوق و لهیب دل فكار من است
به ابرو باد و مه و خور به طعنه خنده زند كه تا قیام قیامت جهان به كام من است
برون كشیده سر از خاك و برفلك اندام عقاب عرشم و شیر فلك شكار من است
برون نمی رود از دل هوای منظر ال كه یاد عهد جوانی و یادگار من است
سلام من همه بر آشنا و سال و زمان به ال كه آینه دار دیار و یار من است
به باغ طبع نراقی بهار گو نرسد بهار منظر ال را نما بهار من است