این اثر در تاریخ ۹ اردیبهشت ۱۳۸۲ با شمارهٔ ثبت ۸۳۷۶ به‌عنوان یكی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این آباره در ۸ كیلومتری جاده اندیمشك به شوش و در حاشیه شرقی جاده واقع شده است . این آباره در سال ۱۳۷۹ شناسایی گردید و كار خاكبرداری و مرمت آن از سال ۱۳۸۰ آغاز گردید . این بنا دارای ۱۲ دهانه می باشد و در گذشته كاربری انتقال آب را داشته است و آب را بوسیله كانال به این منطقه آورده و پس از عبور آب از روی پل زمینهای كشاورزی آن طرف پل را آبیاری می نمودند . پلهای آبرو تنها جهت آبیاری زمینهای كشاورزی به كار می آیند و اصطلاحاً آباره گفته می شود . این پل مربوط به دوره صفوی می باشد .
مصالح بكار رفته در ساخت این بنا سنگ ، آجر بهمراه ملاط گل ، آهك و ساروج می باشد پی پایه های این پل از سنگ ، ستونها از آجر و دیواره های فوقانی از سنگ می باشد . دریچه های پل در جهت خلاف جریان آب و هم در جهت موافق آن پیش آمدگی های دارد كه اصطلاحاً موج شكن یا آب ( پشت پل ) به صورت نیم دایره می باشد . افزایش مقطع طولی پل و سنگین تر نمودن پایه ها جهت خنثی سازی رانش حاصل از طاقهای بزرگ ، نقش استحكامی پل در مقابل فشارهای سرسام آور آب در هنگام طغیان رودخانه ها و هدایت مناسب آب كه از لحاظ مكانیكی و مهندسی در دوام پل تاثیر بسیاری داشته است .
در ساخت پل صیحه به نمای پل توجه نشده است و فقط به جنبة كاربری و استحكامی آن توجه نموده اند . قوس دهانه ها یك اندازه نمی باشد این دهانه ها از ارتفاع « تیزی » تا پا كار بین ۶/۳ و ۷۰/۳ متفاوت می باشد . پایه ها تقریباً ۱ متر می باشد . دهانه ۶ بزرگترین دهانه می باشد
با توجه به اینكه در گذشته به دلیل شرایط زندگی مردم و نیاز به آب ، اكثر سكونتگاهها در كنار رودخانه و چشمه ها و مناطق آب خیز صورت می گرفت ، احتمال وجود سكونت گاه هایی همزمان با این آباره در منطقه نیز وجود دارد . در نزدیكی این آباره در منطقه سبز آب ، آباره دیگری وجود دارد كه كاربری آن نیز مانند پل صیحه می باشد . در طی خاكبرداری از دو آباره در اعماق مختلف به تكه های مختلف سفال شكسته برخورد نمودیم كه متعلق به دوره اسلامی می باشد .
