زیوه در ۴۵ كیلومتری شهر ارومیه قرار داشته و بر اساس سرشماری سال ۱۳۸۵ جمعیت آن ۱۷۸۷ نفر (۳۲۵ خانوار) بوده است. مهمانشهر زیوه در جریان جنگ هشت ساله ی ایران و عراق كه از سوی عراق و سایر متحدان غربی اش به ایران تحمیل شده بود ،ملت مظلوم كرد ،در دو سوی مرز ، هم در كردستان ایران و هم در كردستان عراق ، از صدمات این جنگ بزرگ بی بهره نماندند.سیل عظیم كردهای عراقی از سمت غرب وارد كردستان ایران می شدند و سازمان ملل ناگزیر بود كه به كمك ایران ،اردوگاه های عظیمی را در مرز دو كشور ایجاد كند.تلفات ناشی از این كوچ اجباری ،بسیار فاجعه آمیز بود ، چراكه زنان و كودكان زیادی طی این چند سال جنگ و بعد از آن جان خود را بر اثر بیماری های واگیردار و انگلی از دست دادند.شدت شیوع این بیماری ها به حدی بود كه كمك های بهداشتی گسترده نیز نمی توانست جلوی مرگ و میرهای گسترده را بگیرد. قبرستان های زیادی از این رخداد تاریخی در مرگور بجای مانده است.از جمله ی كمپ های میزبان این پناهندگان بی چاره ، مهمانشهر زیوه بود، كه صدام جنایتكار به پاس این مهمان نوازی كردهای ایرانی، آن را نیز از حملات هوایی خود بی بهره نگذاشت. طی این حملات شمار زیادی از كردهای ایرانی به همراه هزاران كرد عراقی در این مهمانشهر شهید شدند.علاوه بر زیوه سایر روستاها نیز میزبان هزاران كرد عراقی بودند. جمعیت طایفه ی بزرگ بارزانی به مراتب از بومیان منطقه بیشتر است .مردم خون گرم مرگور، با كمال گشاده دستی بارزانیان و سایركردها را در خانه و زمین های خود جای دادند و زندگی شان را با آنها تقسیم كردند.یكی دیگر از كمپ های گسترده در مرگور كه میزبان این پناهندگان بود ، كمپ صحرایی ما بین دو روستای هاشم آباد و سه گركان بود، كه سرپرستی آن بر عهده ی سازمان ملل بود. در آن سال ها كردهای ایرانی از امكانات بهداشتی این كمپ ها بی بهره نماندند . بسیاری از اهالی منطقه كه به بیماری های واگیردار پناهندگان یا سایر امراض مبتلا شده بودند ، در این كمپ ها مداوا یا جراحی شدند. كلیه ی دكتران حاضر در این كمپ ها غیر ایرانی بودند، با وجود اینكه بسیاری تنها برای كمك های بشر دوستانه به مرگور آمده بودند، شماری نیز به منظور جهانگردی به منطقه می آمدند در تمام این سال ها مرحوم ملا مصطفی بارزانی به همراه فرزندانش ، ادریس و مسعود (رهبر كنونی كردستان فدرال) در كنار مردم ستمدیده اش در زیوه و سیلوانا زندگی می كرد .هنوز در اردوگاه زیوه شماری از خانواده های بارزانی مانده اند و علاقه ای به بازگشت به كردستان ندارند.