این مسجد از مساجد كهن و منحصر به فرد شهرستان خوی است كه در كوچه امین دیوان و در امتداد كوچه تلگراف قرار دارد و از مساجد آباد و دایر این شهر به شمار می رود.
ساختمان مسجد در حدود چهار صد متر مربع است كه سقف آن چوب پوش بوده و ستونی در این مسجد به كار نرفته و بدون ستون بودن سقف به این مساحت وسیع آن را منحصر به فرد نموده است، بامی شیروانی، سقف آن را می پوشاند، در شمال مسجد، به سوی حیاط، ایوانی با چهار ستون چوبی قرار دارد، كه سر ستون ها كنده كاری شده است.
ستون ها، ایوان ورواق مسجد را به سه قسمت تقسیم نموده كه در وسط سرستون های ایوان، در دو سمت ابیات زیر مشاهده می گردد.
طرفه رواقیست به فضل كریم سایه فكن بر سر عرش عظیم
گریه سنگش به حسین شهید آیت قربست به عدل حكیم
در ساختمان مسجد غیر از چوب، از سنگ و آجر استفاده شده، كه بعد از پی ها آجرها با ملاط آهك و شن و روی هم چیده شده اند، در ساختمان مسجد مشاهده نمی شود، مگرگچ بری ساده ای كه در سر دیواره ها با خطوط موازی به اندازه تقریبی پنجاه سانتی متر وجود دارد ودر هلال در و پنجره بزرگ مسجد به سمت حیاط كاشی كاری زیبائی با آیات قرآن مشاهده می شود.
درب اصلی مسجد به حیاط كه در قسمت شمال قرار دارد باز می شود. حیاط دارای دو درب است، دربی بزرگ كه به كوچه امین دیوان و در امتداد كوچه تلگراف باز می شود.
معمار ساختمان مسجد، كلیّه ذوق و هنر خود را در طاق نما و تزئین با آجر ها در پایه ها و هلال درب به كار برده و در بالای این درب، لوحه ای تقریباً در متراژ ۶۰ در۹۰ سانتی متر مشاهده می شود، با نوشته هایی در چهار ستون، كه به سبب زدگی سنگ، خوانده نمی شود و در بی به بن بست داش آغلیان كه درسمت شمالی مسجد وجود دارد، باز می شود.
دلیل نامگذاری داش آغلیان برای این مسجد بنا به نوشته كتب تاریخی توسط پژوهشگران چنین آمده است كه: طبق اظهار نظر ریش سفیدان زمان های قدیم، گویا محل مسجد، حیاط مسكونی سیدی بوده، وی در شب عاشورای یكی از سال ها، در خواب چند نفر خانم سیاهپوش را در حیاط و دور سنگ می بیند كه در حال عزاداری هستند، از خواب می پرد به سوی حیاط كشیده می شود، سنگ را مشاهده می كند كه قطرات اشكش سرازیر است، فردای آن شب خوابش را با عالمی در میان می گذارد، وی اظهار می دارد كه خواب تو رؤیائی صادقه است، سپس با موافقت سید، منزل وی مبدل به یك زاویه برای مسجد، جهت زمستان و یك ایوان، جهت تابستان می شود و سنگ مزبور را به سبب گریه اش در روز عاشورا كه بعضی از ریش سفیدان نیز، گریه كردن آن را حكایت می كنند، در مسجد می گذارند و اسم مسجد نیز، «داش آغلیان» می شود.
ساختمان جدید مسجد، در حدود چهل سال پیش، به راهنمایی حاج شیخ صادق فراحی و به كمك و همت مردم متدین ساخته شده، كه حاج اسماعیل واعظی در این امر خیر، نقش عمده ای داشتند، غیر از مردم خوی، خوئی های مقیم تبریز نیز در ساختمان مسجد، كمك فراوانی كردند.
از جمله خویی، مالك كارخانه كبریت سازی تبریز، تیرهای چوبی مسجد را دادند و بعد از اتمام ساختمان مسجد، سنگ مزبور را در محوطه و محفظه ای قرار دادند، كه هم اكنون مردم آن را زیارت می كنند و نذر می دهند.
