این بنای ارزشمند تاریخی در ندوشن جنب مسجد جامع واقع گردیده و با توجه به سبك معماری و شواهد دیگر، تأسیس بنا متعلق به دوره متأخر اسلامی (صفویه) می باشد و وجه تسمیه آن متأثر از نام مالك است.این بنا جزیی از مجموعه مسكونی بوده كه در دوره پهلوی اول از مجموعه تفكیك و بخشهایی از آن تخریب و به سبك آن دوره بازسازی شده است. ورودی بنا در جهت شمال و سپس راهرویی وجود دارد كه ابتدا در جهت شمالی، جنوبی و بعد با یك زاویه ۹۰ درجه در جهت غربی حیاط ختم می شود. ساخت و ساز در بنا به صورت حیاط مركزی است كه چهار جبهه آن فضاهای مسكونی و انباری قرار دارد.سه جبهه غربی، شمالی و جنوبی حیاط دارای معماری پهلوی و جبهه شرقی دارای معماری صفوی می باشد كه متشكل از دو اتاق با پوشش سقف به صورت طاق و تویزه با قوس جناغی است و دارای دو پنجره رو به شرق است كه چشم انداز بسیار زیبا و جذابی را برای این بخش به وجود آورده است. دوپیش بخاری به سبك دوره تیموری یكی در ایوان ورودی اتاق شمالی و یكی در داخل اتاق از ویژگی های دیگر این بخش به شمار می آید. دسترسی به مسیر آب قنات وقفی حسین آباد از دیگر عناصر معماری بنا به شمار می رفته كه طی دهه های اخیر مسدود شده است.گفتنی است قدمت بنا همچنین موقعیت آن و چشم انداز ضلع شرقی از ویژگی های بنا به شمار می آید.شایان ذكر است شماره ثبت این بنا در فهرست آثار ملی كشور ۳۱۱۵۴ است.