روستای كركیخان

كركیخان نام روستایی از توابع شهرستان بروجرد است. این روستا در كیلومترِ پنج محـور بروجـرد – ملایر، در منطقـه‌ای ییـلاقی و بسیارخوش آب و هوا واقع شده و از مناطق تفریحی- طبیعیِ شهرستان بروجرد به شمار می‌رود.
كـركیخـان در مجـاورت محـور اصلی بروجـرد به غـرب و شمال غربی كشور قرار دارد كه از این حیث دارای موقعیتی ویژه و برتر، نسبت به سایر روستاهای بروجرد است.
كركیخان به ترتیب در گویش بروجردی “kariyuo” و در گویش لری كریون “Karyon” یا كـریو “Karyo”خوانده می‌شود.
مردم روستای كركیخان عمدتاً به كشاورزی اشتغال دارند. محصولات عمده‌ی كشاورزی این روستا عبارت اند از: گندم، جو، گوجه، خیار، لوبیا، نخود، گردو، زردآلو و به ویژه سیب. البته در گذشته ای نه چندان دور، باغ‌های بهْ و انگور این روستا نیز زبانزد خاص و عام بوده است.
محل استقرار روستای كـركیخـان در صـد سـال گذشته به دلایل گـوناگـون، دستخوش تغییراتی بـوده است. عمـده‌ی ایـن تغییـرات ناشی از ضـرورت هایی همچون مجـاورت با جـاده‌ی اصلـی، قرار گرفتن در منطقه ای ورای بستر رودخانه‌ی جاری در مركز روستا و طبیعتاً دوری از مخاطرات سیـلاب‌های ویـرانگر آن، دوری از بافت‌های فرسـوده و قدیمی و در نهایت سـاخت بنـاهای نـو و با استحكام در بخش‌های همـوار و مسـطّح بـوده است.
عمـده‌ی ایـن ساخـت و سـازها دركركیخان، مربوط به اوایل انقلاب اسلامی به این سو می‌باشد. از تغییرات گذشته‌های دورتر كه ظاهراً اهالی چند روستا به نام‌های «قلا سربندی»، «علی آباد» و «كركیخان» با یكدیگر متّحد و روستایی را با نام فعلی تشكیل دادند و نیز وجه تسمیه روستا اطّلاعات روشنی در دست نیست.

وسعـت اراضی كشاورزی تحت اختیار مـردم روسـتا، به وضـوح تمام، مؤیّد این موضوع است كه شاكله‌ی این روستا، از چند ده، پی ریزی شده است.
كركیخان از امكاناتی چون مركز بهداشتی-درمانی (كه در بین روستاهای اطراف حالت مركزیّت دارد)، دو مركز آموزشی نوساز در سطح ابتدایی و راهنمایی، شركت تعاونی روستـایی، نـانـوایی (از هر دو نوع لواش و سنگگ)، چنـدین بـاب مغــازه‌ی بزرگِ خواروبارفروشی،سانـدویچی، قصّـابی، یك آرایشـگاه مـردانه و چنـدین آرایشـگاه زنـانه، و نیـز یك تعمیـرگاه خودرو برخوردار است.
همچنین روستای كركیخـان دارای سه مسجد بزرگ و یك حسینیّه و زمیـن فوتبال بزرگ خاكی است.
حلواپاولا نوعی شیرینی محلی متشكل از ارد،شیره انگور،روغن،كنجد و دیگر افزودنی هاست كه توسط زنان روستا در ایام نوروز جهت پذیرایی از مهمانان تهیه میشود.این شیرینی قدمت زیادی دارد و از سنتهای مردم كركیخان است.
شال دوركی مراسمی است سنتی كه در ان شب عید نوروز نوجوانان روستا كیسه ای را به طنابی آویزان میكنند و بارفتن به بام خانه‌های روستا و فرستادن كیسه‌ی خود به پایین بام و جلوی پنجره‌ی منازل اهالی روستا و سرودن اشعاری از جمله “امشو اول بهاره،خیر د حونت بواره،نون و پنیر و شیره،كیخا حونت نمیره” از آنان درخواست عیدی میكنند.این مراسم از قدیم الایام برگزار در روستا مرسوم بوده و تاكنون حفظ شده است.
در نزدیكی روستای كركی خان در حوالی دره میهد و دیگر دره‌ها و كوه پایه‌های همجوار آن نقوشی قابل مشاهده هستند.
سنگ نگاره‌های كركیخان موز ه ای سر باز در دل طبیعت زاگرس از نخستین علائم ارتباطی انسان پیش از تاریخ تا دوران پیدایش خط هستند.بز كوهی، انواع حیوانات از پرندگان و آهوان تا موجودات درنده، صحنه‌های شكار، نبردهای پهلوانی و علامت‌های مرموز دیگری در این منطقه قابل مشاهده است.
بررسی سنگ نگاره‌های كركیخان و مقایسه انها با دیگر سنگ نگاره‌ی دنیا یك پیام واضح دارد و آن وجود زبان هنر در همه‌ی آنها و یك وحدت رویه تكاملی در كل انسان ها، از گذشته‌های بسیار دور كه درجریان زندگی خودآگاه یا نا خود آگاه از آن پیروی و گذر كرده اند، این روند تكاملی از طریق مختصر و پیچیده شدن آثار بجا مانده از آنان به راحتی قابل مشاهده است.