این بنا در جوار مجموعه بناهای امام زاده اسماعیل، مشتمل بر بقعه امام زاده، گنبدخانه بزرگ، مرقد و مسجد شعیا و تأسیسات دیگر واقع شده و بر طبق مدارك مكتوب، اصل بنای آن مربوط به قرن اول هجری و بر طبق مدارك موجود معماری، مربوط به دوره سلجوقی است. به هنگام رواج اسلام در اصفهان ظاهراً در همین محل كه به نام خوشینان معروف بوده، مسجدی بنا شده بوده كه امروزه هیچ اثری از آن برجای نمانده است. صاحب «مجمل التواریخ و القصص» كه كتاب خود را در سال ۵۲۰هـ . ق تألیف كرده، چنین می نویسد: «جامع خوشینان، نخستین مسجد بود كه به اصفهان بنا كردند در اسلام و بناء آن ابوخناس مولی امیرالمؤمنین عمربن خطاب كرد در خلافت علی بن ابی طالب علیه السلام». بر جانب مرقد شعیا نیز كتیبه‌ای به خط نستعلیق مورخ ۱۱۱۲هـ . ق ثبت است كه مسجد شعیا را اولین مسجد معرفی می كند كه در اصفهان توسط ابوعباس مفتی به روزگار علی بن ابی طالب بنا شده است. مسجد كنونی شعیا، كوچك و بسیار ساده است و تنها در ضلع جنوبی آن، محرابی با تزیینات و كتیبه‌هایی كاشی كاری مورخ ۱۱۰هـ . ق و به خط است. در داخل این محراب، محراب كوچك تری از سنگ مرمر شفاف بسیار نفیس است و بر آن، شعایر مذهبی حجاری كرده‌اند. در ضلع خاوری مسجد، شبستانی وجود دارد كه در دوره اخیر تجدید ساختمان شده و بر طبق كتیبه گچ بری محراب آن كه مورخ ۱۱۱۵هـ. ق است، بانی ساختمان، محمد هادی كاشانی بوده است. از مسجد قدیمی شعیا در شمال باختری امام زاده اسماعیل، چند پاطاق قدیمی با طاق‌هایی كه بعداً بر آن ها نهاده شده و بقایای مناره‌ای برجای مانده كه به نظر می رسد مربوط به دوره سلجوقی باشد. سطح مناره در پایین، ساده است و در بالا با نقوش آجركاری تزیین شده است. در ارتفاع ۳۰/۵ متری، بعد از پایه، قطر منار ۶۵/۲متر است و بر بالای آن، در دوره‌های بعدی، گلدسته‌ای كاشی كاری افزوده‌اند. مجموعه بناهای امام زاده اسماعیل به شماره ۱۱۲ به ثبت تاریخی رسیده است.