سواحل زیبای دریای عمان مهم‌ترین جاذبه گردشگری شهرستان جاسك در استان هرمزگان به شمار می‌رود.
پهنه آبی دریای عمان یا به معنای صحیح‌تر؛ خلیج عمان، پیشروی آب اقیانوس هند به داخل خشكی در جنوب غربی آسیا است كه در شمال غربی دریای عرب و اقیانوس هند و شرق تنگه هرمز و خلیج فارس و میان كشورهای ایران، عمان و پاكستان قرار دارد. این خلیج در حقیقت، از سه سمت به خشكی و از یك سو به دریای آزاد (اقیانوس هند) مرتبط است. این حوضه كوچك اقیانوسی، باقیمانده یك اقیانوس وسیع قدیمی به نام «نِئو تِتیس» است كه به علت برخورد ورقه عربی به اوراسیا، كوچك شده است. مساحت این دریای تاریخی، ۹۰۳ هزار كیلومتر مترمربع، حداكثر طول آن از شمال غربی تا جنوب شرقی، ۹۵۰ كیلومتر و حداكثر عرض آن از شمال شرقی به جنوب غربی، حدود ۳۴۰ كیلومتر می‌باشد. اگرچه عرض دریای عمان از عرض آب‌های خلیج فارس كمتر است اما در مقابل، عمق آن از خلیج فارس بیشتر است و هرچه به سوی غرب پیش رویم، عمق آن به سرعت كم می‌شود. عمق دریای عمان در اطراف بندر چابهار (در استان سیستان و بلوچستان) حدود ۳۳۹۸ متر و در نزدیكی تنگه هرمز به ۷۳ متر می‌رسد. آب دریای عمان تا حدودی شور است و شوری آن به طور متوسط ۳۷ در هزار می‌باشد. طول ساحل ایران در امتداد دریای عمان، از خلیج گواتر تا بندرعباس، ۷۸۴ كیلومتر است و این مسافت، نیمی از كناره‌های جنوبی ایران را تشكیل می‌دهد.
از شمال دریای عمان، مدار رأس السرطان عبور می‌كند از این رو این خلیج، در منطقه گرم كره زمین واقع شده است. حداكثر درجه حرارت سطح آب در مرداد ماه ۳۳ درجه و در دی ماه حداقل ۱۹.۸ درجه سانتی‌گراد است.
در حاشیه این دریای تاریخی، شهرهای مهمی چون بندر چابهار و جاسك (در ایران) و مَسقَط و صحار (در عمان) واقع شده‌اند. در واقع بندر چابهار در استان سیستان و بلوچستان، نزدیك‌ترین و آسان‌ترین راه دسترسی كشورهای آسیای میانه به آب‌های آزاد است.
نام دریای عمان پیش از اسلام به درستی روشن نیست. به نقل از هرودوت (۵۱۲ پیش از میلاد)، نخستین بار ناوگان داریوش بزرگ به دریاسالاری اِسكیلاس یونانی، از رود سند وارد دریای اریتره (دریای احمر و بحر عمان و خلیج فارس) شد و سواحل مُكران* و عربستان ]عمان[ را بازدید كرد. در قرن چهارم هجری قمری، دریای عمان جزو دریای اعظم به شمار می‌آمد و هر بخشی از دریای اعظم به نام ناحیه یا شهری كه در كنار آن قرار داشت، خوانده می‌شد مانند دریای پارس، دریای بصره و دریای عمان. ظاهراً به لحاظ رونق بازرگانیِ بندر و شهر عمان در دوره اسلامی، بحر عمان نیز اهمیت یافت زیرا در آن دوره بندر و شهر عمان، باركده جهان به شمار می‌آمد و ظاهراً با بندر تیز در خلیج فارس ارتباط دائمی داشته است. بازرگانان آن ثروتمندترین تجار شهرها بودند و از مغرب و مشرق و جنوب و شمال، كشتی‌ها به آنجا می‌آمدند. در جنوب این بندر، دریای سبز یا بحر اخضر یا خلیج اخضر كه امروز كمابیش مطابق با دریای عربستان است، قرار داشت.
در زمان‌هایی، دریای عمان و دریای پارس (خلیج فارس) را یكی می‌دانستند و سواحل جنوب شرقی ایران، بحر مُكران و بحر كرمان خوانده می‌شد. بحر كرمان از مشرق به بحر مكران پیوسته بود و از مغرب از جزیره كیش فراتر می‌رفت و قسمتی از بحر فارس را نیز دربر می‌گرفت. بحر مكران از مشرق به بحر سند و از مغرب به بحر كرمان پیوسته بود. ظاهراً گاهی قسمت جنوبی این دو دریا را بحر عمان می‌خواندند. باركده كرمان در بحر كرمان، هرموز (یا هرمز) و باركده مكران در دریای مكران، بندر تیز بود. از مطالب كتاب افضل‌الدین كرمانی چنین برمی‌آید كه در آن دوره (پیش از حمله مغول)، بندر تیز؛ باركده مكران، بندر بین قاره‌ای محسوب می‌شد و با مصر، حبشه و زَنج (زنگبار) در افریقا و با هند و سند در آسیای مركزی و با كشورهای عربی مانند عمان و بحرین در خاورمیانه، مناسبات تجاری داشته است. در این دوره از مكران محصولاتی چون فانید (= شكر) و قند صادر می‌شد و مُشك، عنبر، پارچه‌های مخملی لطیف و محصولات دیگر در تیز داد و ستد می‌شد.
دریای عمان به لحاظ آن كه بخشی از راه مواصلاتی خلیج فارس و مناطق نفت‌خیز آن با اقیانوس هند، شرق دور، افریقای شرقی، دریای مدیترانه و اروپا به شمار می‌رود، از نظر اقتصادی و سوق‌الجیشی اهمیت بسیار دارد. طبق مقررات قانون نفت مصوب مرداد ۱۳۳۶ خورشیدی، فلات قاره ایران در دریای عمان نیز مانند خلیج فارس، تابع مقررات قانون نفت ایران شد. شركت شیلات ایران در سواحل شمالی دریای عمان دارای تأسیساتی می‌باشد.
در نتیجه مطالعات باستان‌شناسی در كرانه‌های جنوبی شهرستان‌های چابهار، جاسك و میناب كه در ارتفاع كمتر از ۲۰۰ متر قرار دارند، در شمال غربی شبه جزیره كنارك و كرانه رودی در جنوب روستای سَدَیج (حدود ۱۰۰ كیلومتری شمال شرقی شهر جاسك) و در ۱۰ كیلومتری جنوب شرقی روستای كوهستك (حدود ۴۸ كیلومتری جنوب شهر میناب)، آثار باستانی ماقبل تاریخ یافت شد. آثار مكشوفه در سدیج متعلق به ۶۵۰۰ تا ۷۵۰۰ سال پیش از میلاد و در كنارك متعلق به دوره دیرینه سنگی میانه یا عصر حجر قدیم وسطی است.
*سرزمین مُكران، نام ناحیه اصیل آریایی‌نشین در جنوب شرقی ایران زمین می‌باشد كه دارای اقوامی دلاور و جنگجو با قدمتی بیش از ۳۰۰۰ سال می‌باشد. نام این منطقه كه امروزه بلوچستان خوانده می‌شود، در سنگ‌نبشته‌های داریوش بزرگ هخامنشی بر بیستون و تخت جمشید در سده ششم پیش از میلاد مسیح، «مكا» یا «مُكران» نوشته شده و از آن به عنوان استان چهاردهم فرمانروایی هخامنشی نام برده شده است.
كتیبه داریوش بزرگ در نقش رستم: «به خواست اهورامزدا این است شهرهایی كه من جدا از پارس متعلق به ایران كردم. بر آنان حكمرانی كردم. آنچه از طرف من به آنان گفته شد آن را كردند. قانون من است كه آنان را نگه داشت: ماد- خوزستان- پارت- هرات- بلخ- سغد- خوارزم- زرنگ- رخج- ث ت گوش- گندار- هند- سكائی‌های هوم نوش- سكائی‌های تیز خود- بابل- آشور- عربستان- مصر- ارمنستان- كپد و كیه- سارد- یونان- سكائی‌های ماورای دریا- سكودر- یونانی‌های سپر روی سر- لیبی‌ها- حبشی‌ها- اهالی مك- كارائی‌ها»
بلوچ‌ها در طول تاریخ از دیدگاه زبان و نژاد، تشكیل‌دهنده بخش اصلی پیكره ایران بزرگ می‌باشند. حكیم فردوسی در اثر جاودان خود؛ شاهنامه، بلوچ‌ها را بخشی از ارتش كیخسرو عنوان كرده است.
