رنج ، سبزیجات مختلف ،حبوبات ، گوشت و طیور (خانگی ،صید شده )،و ماهی (به ویژه دودی و شور )پر استفاده‌ترین غذاهای مردم منطقه را از گذشته‌های دور تشكیل می‌دادند . مردم منطقه شفت با وجود فراوانی دام در منطقه ، كم‌تر از گوشت قرمز استفاده می‌كردند.
شفتی‌ها نان را غذایی كم انرژی می‌دانستند . نان بیشتر در نواحی كوهستانی شفت میان تالش‌ها مصرف می‌شد .مردم آن نواحی گندم و جو هم می‌كاشتند .
ملگونف كه در سال ۱۸۶۰ در گیلان بوده و از شفت دیدن كرده است در كتاب خود می‌نویسد : (( در بعضی از دهات شفت مردم گندم هم می‌كارند)).
در روستای گنجار محله ای به نام گندم آرد وجود دارد . اگر چه اكنون در آنجا به این كار نمی‌پردازند .اما همین نام نشان میدهد كه در گذشته در آن نواحی گندم می‌كاشتند .
در ییلاق دیر ، طلاب بره و برخی از ارتفاعات و دامنه‌های كوهستانی شفت در گذشته اقدام به كشت گندم و جو می‌كردند و از آن نان درست می‌كردند .
خورشت كه همراه كته (پلا ) خورده می‌شود در این منطقه متنوع بوده و شامل : سیاه قاتق (فسنجان ) موتنجن ، تورش كباب ، تورش واویجكا ، (واویشكا ) ، سیر قلیه ( كه در گذشته با گوشت غاز = شلخت درست می‌كردند )، آلو مسمّا، قیمه ، كولی غورابیج ، شوید خالی ، ترش تره ، باقلا قاتق ، میرزا قاسمی ، شیرین تره ، چواش تره ، شورِ تره ، سیر تابه ، باقلا پله ، واویشته تره ، كویی تره ، كله كباب ، تورش
ِ آش ، ( كه پختنش برای زمان خاص است ) و اسفناج تره می‌شده است .
غذاهای ساده : دوشاب ، تخم اردك ، تخم مرغ ، دوغ ، ماست ، شیر و پنیر ، نیز وجود داشت كه اغلب همراه كته (پلا ) در موقع قلی نهار ( غذای میان صبح و ظهر حدودا ساعت ۱۰ صبح ) خورده می‌شد .
مردم منطقه شفت در گذشته چهار نوبت غذا می‌خوردند :
۱-صبحانه كه صبح زود مصرف می‌شد
۲- قلی نهار كه در فاصله‌ی صبح و ظهر حدود ساعت ده می‌خوردند
۳- نهار
۴- شام
در این چهار نوبت اغلب برنج (پلا ( ركن اصلی غذا را تشكیل می‌داد . از خوراكی‌های شیرین مردم شفت می‌توان به لاكو ( نان برنجی طعم دار مخصوص شفت )، فرنی ، قیماق ، حلوای رغائب را نام برد .
از وسایل پخت غذا در گذشته : تیان ، گمج ،و خركاره را می‌توان شمرد . اجاق هایی كه برای پخت غذا در گذشته مورد استفاده قرار می‌گرفت شامل :كوری ( كوره گلی )، كله چاله و هیزم آتش باسه لنگه (سه پایه فلزی ) بود كه بعدا منقل ، چراغ سه فیتیله ای ، والور و سرانجام اجاق گاز تغییر كرد .
مردمی كه در حاشیه‌های رودخانه‌ها زندگی می‌كردند بخش قابل توجهی از غذایشان را ، ماهی (كولی ) تشكیل می‌داد ، مانند مردم روستاهای حاشیه رودخانه امامزاده ابراهیم و سیاهمزگی كه در منزل برخی از آنها خوم (خم ) برای شور كردن ماهی نیز بود .
