ریشهر (بوشهر)، واقع در بخش مركزی شهرستان بندر بوشهر یكی از آثارهای تاریخی و از نقاط دیدنی استان بوشهر در جنوب ایران است.
«ریشهر» در جنوب شهر بوشهر واقع شده‌است. قدمت آثار كشف شده آن به هزاره سوم تا هزاره اول پیش از میلاد می‌رسد. آثار مكشوف در سال‌های ۱۸۷۲ تا ۱۸۷۷ میلادی و نتایج اكتشافات باستان شناسان فرانسوی به سرپرستی پزار در سال ۱۹۱۴ میلادی كه شامل كتیبه‌های میخی عهد شوتروك ناهونته و آثار بناها و اشیا مفرغی و سفال‌های نقش داراست، نشان می‌دهد كه ریشهر از هزاره دوم پیش از میلاد یكی از شهرهای مهم امپراتوری عیلام بوده است. از آجر نوشته‌های عیلامی معلوم می‌شود كه این شهر در آن عصر به نام «لیان» خوانده می‌شده‌است. ظاهراً لیان به سبب موقعیت خاص جغرافیایی یكی از حلقه‌های ارتباطی تمدن‌های شرق و غرب دنیای قدیم بوده‌است چرا كه مرزهای جنوبی فلات ایران به سبب هم جواری با دریا و سایر شرایط جغرافیایی به ساكنان فلات هند اجازه می‌داد كه از آب‌های ساحلی، برای ارتباط تجاری با تمدن‌های ایران و دشت بین النهرین استفاده كنند. نام ریشهر خلاصه شده «ریوارد اردشیر» است. اردشیر بابكان شهرهای متعددی در زمان حكومت خود برپا نمود كه در واقع ریوارد اردشیر یكی از آن‌ها می‌باشد كه می‌توان گفت تجدید بنای همان شهر لیان بوده است. این شهر در دوران ساسانیان یكی از مهم‌ترین مراكز علمی و ادبی محسوب می‌شد و در آن جا جماعتی از دانشمندان و نویسندگان جای داشتند. ریشهر بعد از اسلام تا سده‌هایی چند رونق داشت. گفته می‌شود كه این شهر در قرن شانزدهم در حدود دو هزار خانه مسكونی داشته و دو منطقه باستانی «تل پی تل» و «شاه نشین» نیز در همان حوالی ریشهر شناسایی شده‌اند. بوشهر و ریشهر و چند قریه دیگر در شبه جزیره‌ای واقع كه از سمت شمال محدود است به خور سلطانی و از مغرب به دریا و از جنوب به خلیج كوچك هلیله. نوشته‌اند كه در زمان نادر شاه جمعیت ریشهر به بوشهر منتقل شد و در نتیجه ریشهر متروك بماند. منطقه ریشهر در تاریخ ۲۴ شهریور ۱۳۱۰ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است
