قواره بری به یكی از روشهای تزئینی با چوب گفته می شد كه معمولاً در پنجره ها وارسی ها بكار می رفت و در قاجار بسیار معمول بود.ای هنر دارای نقوش دوار و منحنی كه به طور رایج در سردرها انجام می گرفته است، میباشد.
واژه ی پنجره به معنای دریچه ی مشبك احتمالاً از قرن چهارم به بعد وارد زبان فارسی شده است كه ظاهراً بعدها معنایی عام پیدا كرده و به هر نوع دریچه اعم از مشبك و غیر مشبك و با هر نوع جنس اطلاق شده است. در دوره ی زندیه و قاجاریه، پنجره به معنای دریچه های مشبك فلزی بكار رفته است. از ایران باستان پنجره ای باقی نمانده است تا بتوان چگونگی آن را دریافت. تنها می دانیم كه به فرمان شاهان هخامنشی چوب های سخت را از راههای دور می آوردند كه به احتمال قوی به مصرف در و پنجره می رسیده است. افزون بر آن، از زر و سیم و عاج و وسایل تزئینی دیگر نیز در آرایش پنجره استفاده می شده است. با توجه به برخی شواهد، چارچوب پنجره های بكار رفته در بناهای تخت جمشید از تخته سنگهای یكپارچه تراشیده شده است. در ایران پس از اسلام در تمامی دوره ها بناهایی متأثر از معماری ایرانی ساخته شده كه در آنها پنجره های مشبك در دیوار، سقف و گنبدها بكار رفته است.
ز آن جمله می توان به نور گیرهای مسجد تاری خانه و پنجره های مشبك بقعه ی شیخ صفی الدین اردبیلی و در قزوین می توان به در و پنجره مشبك در مساجد و حسینیه امینی ها و چهل ستون اشاره كرد.
