در قرن سیزدهم دوات‌گری شغلی بود كه تهیه دوات و دوات دان یعنی قلمدان می نمود و چون كار دوات گری با ورود قلم فرانسه و جوهر و قلم‌های نوك آهنی و در عقبش خودنویس رو به زوال گذارد به تدریج دوات گرها كار اولیه خود را به سماورسازی و امور ادوات برنجی تبدیل نموده و سماورساز شدند.
بنا بر نوشته جعفر شهری در كتاب تاریخ اجتماعی تهران، در قرن سیزدهم دوات گری شغلی بود كه تهیه دوات و دوات دان یعنی قلمدان می نمود و چون كار دوات گری با ورود قلم فرانسه و جوهر و قلم های نوك آهنی و در عقبش خودنویس رو به زوال گذارد، به تدریج دوات گرها كار اولیه خود را به سماورسازی و امور ادوات برنجی تبدیل نموده و سماورساز شدند. به طوری كه بعد از دوات گری كار این كسبه تبدیل به ساختن آفتابه ی وضو در اشكال و اندازهای مختلف از برنج شد، یعنی آفتابه ای كوچك برنجی كه مخصوص وضو گرفتن بود و آن را در زمستانها به جهت گرم نگه داشتن آب درونش در پایه كرسی جای می دادند.
او در ادامه آورده است بعد از آن، همراه گران و كم شدن سماورهای برنجی روسی در جنگ جهانی اول، ساختن سماورهایی از روی سماورهای آنها جزء دیگر كارهای این كسبه درآمد كه همراه آن تعمیر سماورهای سوخته و دیگر تعمیرات و لحیم كاری های مختلف ضمیمه كارشان گردید.
