زیرآب یكی از چهار شهر شهرستان سواد كوه در استان مازندران ایران است. شهر زیرآب از جنوب به شهر پل سفید و از شمال به شهر شیرگاه راه دارد. جادهٔ ارتباطی تهران-شمال از میان این شهر زیبا می‌گذرد. همچنین راه‌آهن تهران – شمال از این شهر می‌گذرد. شغل بیشتر مردم این شهر كشاورزی و دامداری و كار در معادن زغال‌سنگ است.
قدیمی ترین اسمی كه از زیراب بجا مانده زو و دشت یا زیور و دشت است كه زو یا زیو به معنی روشن یا آب روشن می باشد و عده ای معتقدند نام اولیه زیراب امارت سر بوده سپس به رباط سر تغییر یافته و بعداز آن به عبدالحق معروف شده و پس از احداث ایستگاه راه آهن در این شهر به زیراب تغییر یافته است. زیراب می تواند به عنوان یكی از قطبهای گردشگری كشور مطرح باشد زیرا نخستین نگاه از بیرون منطقه را منطقه ای كوهستانی و سرسبز و پر طراوت می نمایاند.منطقه ای بكر و دست نخورده كه در بدو امر بیننده را مدهوش و سرگشته از دیدار تابلویی زیبا می نماید كه دست طبیعت بر پهنه كوهستانی اش ترسیم نموده است. این شهر سرشار از منابع زیرزمینی و سطحی مانند زغال سنگ ،سیلیس، فلورین، كوارتز ، و نظایر آن می باشد.
مهم ترین مشكل مردم و جوانان این شهر، تعطیلی شركت زغال سنگ البرز مركزی است كه موجب بیكاری و مهاجرت بسیاری از جوانان این شهر به شهرهای بزرگتر شده است. شهر زیراب علی رغم بهره مندی از مواهب خدادادی و طبیعت بسیار ناب و زیبا، به علت كم توجهی ، محرومیت هایش را در پشت رخ سبز گونه اش پنهان نموده است.شهر زیرآب به علت پتانسیل بسیار قوی كه در زمینهٔ گردشگری دارد می‌تواند به یكی از قطبهای گردشگری ایران تبدیل شود. این شهر یكی از مناطق محروم استان مازندران به شمار می‌آید.
عوامل بوجود آمدن شهر زیراب را می توان به دو پدیده نسبت داد: ۱- وجود بقعه مباركه امامزاده عبدالحق كه به عنوان یكی از اماكن متبركه استان بشمار می رود و عامل جذب و توجه مردم به این منطقه گردید. ۲- وجود رودخانه تالار كه بعنوان یك پدیده طبیعی عامل ثبات جمیعت و نیز تامین معشیت مردم بر پایه كشاورزی و دامداری بوده كه پس از جذب و سكونت مردم در اطراف امامزاده عبدالحق و دیگر مناطق بر اساس تقسیمات كشوری در سال ۱۳۳۵ با تشكیل شهرداری در زیراب به عنوان یك شهر قلمداد گردید. زیراب از نظر آب و هوا دارای شرایط بسیار عالی می باشد كه دور تا دور آن محصور گردیده از جنگلهای سرسبز خدادادی و نیز عبور رودخانه تالار از وسط شهر و تقسیم آن به دو قسمت جنوبی و شمالی و عبور جاده ترانزیتی تهران- شمال از وسط شهر نظر هر بیننده ای را به خود جلب می نماید.
پارك علمی – تحقیقاتی دانشگاه شهید بهشتی (پردیس زیراب )، در شهر زیراب در فاصله ۱۸۰ كیلومتری شمال شرقی تهران و ۷۰ كیلومتری دریای مازندران قرار دارد. بستر پارك در حاشیه جنوبی شهر زیراب قرار دارد. وسعت این بستر به حدود ۱۰۰ هكتار میرسد و عرصه جنگلی كوهپایهای حد فاصل شهر زیراب و جنگلهای صنعتی مساحتی برابر ۱۷۰۰ هكتار دارد. به علاوه، اراضی دیگری در فاصله ۱۰ كیلومتری شمال شهر زیراب در اختیار پارك قرار گرفته است كه قابل توسعه است. تأسیسات و امكانات قابل بهره برداری پارك، پس از مرمت و بازسازی شامل ساختمانهایی با زیر بنای بالغ بر ۹۰۰۰ متر مربع میباشد كه مشتمل بر ساختمانهای آموزشی، خوابگاههای پژوهشگران و اساتید، كارگاه فنی، آزمایشگاههای شیمی چوب و خمیر و كاغذ، كتابخانه، آشپزخانه و غذاخوری، تالار اجتماعات، سایت كامپیوتر و … است. در حال حاضر این امكانات در حال بهره برداری جهت انجام فعالیتهای پژوهشی و آموزشی می باشد. از جمله فعالیتهای علمی پارك علمی – تحقیقاتی ( پردیس زیراب ) انجام طرحها و برگزاری كارگاهها و ایجاد دو رشته كارشناسی آبادانی روستاها و كارشناسی ارشد صنایع خمیر و كاغذ و برگزاری اردوهای فرهنگی و علمی در این مكان است. رشته آبادانی روستاها یك رشته آموزشی دانشگاهی میان رشتهای جدید است كه در دانشكده معماری و شهرسازی زیر نظر آقای دكتر اكبر زرگر در پارك علمی مستقر گردید. آقای دكتر سعید میرریاحی زمانی امور آموزشی این گروه را برعهده داشت. بعد از ایشان آقای دكتر اسماعیل شهبازی مدیر گروه این رشته را عهدهدار شدند. در سالهای۸۵ ،۸۲،۸۳،۸۴ از طریق آزمون سراسری در این رشته حدود ۸۷ تا ۹۰ دانشجو پذیرفته شده و فارغ التحصیل شدهاند و از سال ۱۳۸۵ بنا به دلایلی دیگر پذیرش دانشجو در این رشته انجام نشد. مطالعه اولیه جهت احداث پارك علمی تحقیقاتی (پردیس زیراب ) دانشگاه شهید بهشتی از سال ۱۳۷۹ آغاز و در سال ۱۳۸۱ بستر پارك علمی – تحقیقاتی دانشگاه شهید بهشتی در اراضی جنگلی شهر زیراب سوادكوه شناسایی و به تملك دانشگاه شهید بهشتی در آمد. پارك علمی تحقیقاتی (پردیس زیراب ) در بهار سال ۱۳۸۱ توسط وزیر علوم وقت، جناب آقای دكتر معین افتتاح و در همین سال نیز اساسنامه آن به تصویب هیأت امناء دانشگاه شهید بهشتی رسید. به علاوه این پارك علمی – تحقیقاتی در سال ۱۳۸۱ به عضویت انجمن پاركهای علمی – تحقیقاتی ( IASP ) در آمد.
