تپه سیزده بدر از لحاظ موقعیت جغرافیایی و طبیعی چنان است كه گویی در آخرین خط از كمر بند آبادانی كویر واقع گردیده و احتمالا از آخرین مراكزی است كه تا قرون اخیر به بركت نزدیكی با كوهپایه های شمالی كویر مسكون بوده است. تپه سیزده بدر مدت های مدید مركز تمدن های اسلامی حاشیه كویر در دوران اسلامی بوده و در قرن پنجم هجری مركزیت آن از لحاظ تولید و استفاده از سفال های لعاب دار تثبیت شده است. سفال با لعاب فیروزه ای، سبز و صدفی بیش از سایر انواع است و سفال های بدون لعاب و خشن كه استفاده همگانی داشته به وفور یافت شده است. موضوع قابل توجه در مطالعه تپه این است كه با توجه به حجم و قدمت آن اصولا سفال ها از نظر لعاب دارای تكنیك مطلوبی نیستند و سفال بدون لعاب نیز عمومیت بیشتری در این منطقه دارد. پس از یورش مغول مكان فعلی تپه به مدت نسبتا طولانی متروك شده و احتمالا در اوایل قاجار جبهه غربی تپه كه محوطه ای وسیع و گسترده میباشد مسكون گردیده كه امروزه خرابه های دیوار منازل مسكونی آنان پابر جای است. اندازه مركزی سیزده بدر ۱۶۰*۸۵ متر است و به صورت تپه ای بیضوی نامنظم به ارتفاع حدود ۹ متر میان محوطه ای باستانی وسیع كه دامنه آن از جانب جنوب تا رودخانه می رسد قرار دارد. سطح تپه توسط حفاران غیر مجاز كند و كاو شده و سطح محوطه پیرامون را چند دیوار خشت و گلی مخروبه شكل داده كه مربوط به دوران قاجاریه است و در این قسمت زراعت می شود. اهالی روستای فیض آباد از سطح تپه مركزی برای انجام مراسم روز سیزده بدر و از سطح پیرامون به منظور كشت وزرع استفاده می كنند.