در محله محمدیه مجموعه ای بسیار زیبا از تعدادی كارگاههای زیر زمینی عبابافی وجود دارد. تعداد این كارگاهها در حال حاضر تقریبا ۲۰ كارگاه می باشد ولی تا حدود ۵۰ سال قبل بیش از ۵۰ كارگاه وجود داشته است. این كارگاهها دستكند هستند و در دل زمین حفر گردیده كه دلیل آن شرایط آب و هوایی منطقه با زمستانهای بسیار سرد و تابستانهای بسیار گرم است. در هر یك از آنها معمولاً ۸ تا۱۰ نفر مشغول بكار بوده اند ولی در حال حاضر ۱ تا ۲ نفر می باشند. قدمت تخمینی این كارگاهها حدود ۵۰۰ سال بوده كه در قدیم ابتدا محل هنر شعربافی (پارچه های بسیار نازك و زیبا) بوده كه كم كم اهالی این فن به عبابافی رو آورده اند. دلیل آن هم استقبال بیشتر مردم بومی و سایر نقاط ایران از پارچه عبا و وجود مواد اولیه در دسترس شامل كرك شتر و پشم گوسفند می باشد كه در رنگهای سرخ و خرمایی بیشتر برای فصل زمستان بافته می شود كه طول هر طاقه عبا شش متر و وزن آن دو و نیم كیلوگرم است. دستگاه های عبا بافی از جنس چوب و نی بوده و شامل اجزایی مانند نوردهای عقب و جلو دستگاه دفتین و شانه در وسط و دو پدال برای باز كردن بین تارها و... می باشد. این كارگاهها سالانه هزاران گردشگر داخلی و خارجی را به خود می كشاند.
آنچه از گفته استاد كاران عبا باف بر می‌آید نشان از تجارت و داد و ستد فراوان كالاهای مختلفی از قبیل همین عبا در گذشته های نه چندان دور با كشورهای مختلف دارد به خصوص با همسایگان عرب زبان، بطوریكه در دهه ۱۳۵۰ سالیانه تا پنج هزار عدد عبا از این شهرستان صادر می شده است. اما اینك كارگاه های فراوان این محله تاریخی یكی پس از دیگری بازار و رونق خود را از دست داده و به ناچار مجبور به تعطیلی شده اند. از مشهورترین عبابافان این منطقه به علی آقا (علی بیگی) و جوان ترین عباباف به علی مدنیان محمدی میتوان اشاره كرد.
عبابافی
كرك شتر بعد از چیده شدن با آب شسته شده بعد از خشك شدن قسمت های نامرغوب از آن جدا می شود. قسمت های مرغوب توسط زنان خانه دار در چند مرحله موكشی می شود و كرك موكشی شده توسط ماشین برش و حلاجی می شود. كرك حلاجی شده توسط چرخهای نخ ریسی دستی به نخ تبدیل و به شكل دوك در می آید. تا این قسمت كار توسط افراد مختلفی انجام می گیرد. بافنده دوكهای آماده را با چرخ دستی بر روی ماسوره می پیچد. ماسوره در هنگام بافت در داخل ماكو جای می گیرد. برای بافتن ابتدا بافنده با پای راست پدال راست را پایین می برد تا تارها از هم باز شود بعد ماكو را از سمت راست از بین تارها عبور داده و از سمت چپ بیرون می آورد بعد از بیرون آوردن ماكو وسط پود را تا یك وجب بالا می برد (این كار برای این انجام می گیرد كه بعد از دفتین زدن پود در لای تار قرار گیرد) سپس با دست راست دفتین را گرفته و با دو یا سه ضربه آنرا بر روی پود می زند. دوباره با پای چپ پدال سمت چپ را پایین می برد تا تارها به اندازه ماكو باز شود سپس ماكو را از سمت چپ از بین تارها عبور می دهد دوباره وسط نخ را بالا می برد و دفتین را دو یا سه مرتبه بر روی پود می زند این كار به همین ترتیب تكرار می شود تا طول آن ۲۰ تا ۳۰ سانتیمتر پیش رود مقرا بافته شده بر روی نورد جلو پیچیده می شود تا طول آن به ۶ متر افزایش یابد. عبا بعد از بافته شدن از دستگاه جدا شده و در دستگاه دیگری كه فقط شامل دو نورد عقب و جلو می باشد پرداخت و اتوكشی شده و سپس برای دوخت آماده می گردد. این عباها همواره به كشورهای عربی حاشیهٔ خلیج فارس صادر گردیده و به مرغوبیت مشهور بوده است.
